50000 դրամով դերասանը չգիտի՝ ջո՞ւրը, լո՞ւյսը մուծի, թե՞ երեխային կոշիկ գնի

Մասնագիտական դժվարությունները մարդուն կոփում են՝ դարձնելով առավել նպատակասլաց, հանդուրժող և համբերատար: Life.panorama.am-ի այսօրվա զրուցակից Լևս Դավթյանն, անտեսելով դժվարությունները, դանդաղ, բայց հաստատուն քայլերով շարունակում է իր գործունեությունը: Ի դեպ, մեզ հետ զրույցում նա անկեղծացավ ոչ միայն գործնական, այլև անձնական մի շարք հարցերի շուրջ:

-Այսօր ի՞նչ զբաղվածություն ունեք:

-Գեղարվեստական նոր ֆիլմում նկարահանվեցի, որը կոչվում է «Ճամբարում» և արդեն կինոթատրոններում ցուցադրվում է: Դերասանուհի Անաիս Սարդարյանի հետ ներգրավված եմ ներկայացման մեջ: Ներկայացումն ուզում ենք խաղալ նաև մարզերում, եթե հաջողվի՝ նաև արտասահմանում: Փառատոնային ներկայացում է:

-Լևս, այսօր երիտասարդ դերասանների մի մասը, թեև բարձրաձայն խոսում է թատրոնի կարևորության ու արժեքի մասին, բայց ձգտում ունի դեպի էկրանը, սերիալը՝ ճանաչում ձեռք բերելու համար: Որքան նկատել եմ, դա Ձեր ոճը չէ, այո՞:

-Ճիշտ եք նկատել, որ դերասաններին այսօր համբավ է բերում թատրոնի մասին խոսելը: Բայց ամեն ինչ միայն խոսքով չի: Շատերին եմ տեսնում, որ ներկայացումից 5 րոպե առաջ վազքով գալիս են, փոխվում, դուրս գալիս բեմ ու մարդկանց «ճաշակ» թելադրում: Ես կարծում եմ լավ, որակյալ դերասան լինելու համար պետք է սկսել թատրոնից և ապրել այնտեղ: Արտասահմանում դերասանները բաժանվել են երկու խմբի. թատրոնի դերասաններ, որոնք չեն կարողանում կինոյում հաջողության հասնել, և կինոյի հանճարեղ դերասաններ, որոնք թատրոնում ձախողվում են: Իսկ մեր երկրում սովետական ավանդույթն է պահպանվել՝ դերասանը լավագույնը կոչվելու համար պետք է երկու տեղում էլ լավը լինի: Ես երիտասարդ եմ, բայց ինձ համար ամենից կարևորը թատրոնն է: Ես սիրում ու պաշտում եմ թատրոնը:

-Իսկ ինչո՞ւ պետական թատրոնում չեք աշխատում:

-Դա իր պատճառներն ունի… Երկու տարի Կապանի «Շիրվանզադեի» անվան թատրոնում աշխատել եմ: Բայց հիմա ցանկություն չունեմ պետական թատրոնում աշխատելու ու բեմական ծարավս հագեցնում եմ կոմերցիոն ներկայացումներով:

-Պատճառը թատրոնում ցածր աշխատավարձի առկայությո՞ւնն է, թե՞…

-Դա պատճառներից մեկն է… Մյուս պատճառն այն է, որ տեսնում եմ ինձ սերնդակից կամ ինձանից մի քիչ մեծ ինչ մարդիկ են թատրոններում, ու նույնիսկ չեմ էլ ուզում այդ թատրոնի կողմը գնալ: Բայց, իհարկե, դրան զուգահեռ կան նաև շատ լավ դերասաններ:

-Հանդիսատեսը միշտ թերությունները նկատում է… Թատրոնը՝ թատրոն, բայց այստեղ արհեստածին բաները չեն ողջունվում ու ծափահարվում:

-Գիտե՞ք, այսօր նկատող հանդիսատես շատ քիչ է մնացել… Հիմա ով ուզում, ներկայացում է բեմադրում՝ անկախ կրթությունից ու գիտելիքից: Ով պարապ է, ազատ, 2-3000 դոլար փող ունի՝ թատրոնի բիզնես է անում: Մարդիկ հիմա էժանագին բաների համար ավելի շատ են թատրոն գնում, տեսնում են այդ ներկայացումները և արդեն ուրիշ ներկայացման չեն ուզում գնալ: Իրենց մեջ դա է տպավորվում: Բայց հակառակ կողմն էլ կա, դերասանին էլ մեղադրել չի կարելի: Այդ մարդը գիտի՝ ամսվա վերջում ստանալու է 50.000 դրամ ու չգիտի՝ ջո՞ւրը, լո՞ւյսը մուծի, թե՞ իր երեխային կոշիկ առնի… Պատկերացնո՞ւմ եք այդ հոգեվիճակով բեմ բարձրացած մարդուն: Նա չի կարող կենտրոնանալ մի այսպիսի գործի վրա, որը ժամանակին աստվածային ու անհասանելի էր համարվում:

-Նման խնդիր առաջացնում են նաև սերիալները. մարդիկ տարվում են դրանցով ու այլևս ոչինչ չեն նկատում…

-Գիտեք, սերիալային անցուդարձը միայն մեր երկրում է հիվանդագին ընդունվում: Ընդհանրապես, սերիալը, շատ գեղեցիկ, քաղաքակիրթ ժանր է: Ուղղակի թող լավ սերիալ նկարեն՝ տարբեր սյուժեներով… Պարտադիր չի տառապալից սցենարներ գրվեն: Տարիներ առաջ բրազիլական սերիալներ էին ցուցադրում, որոնք մեր ապրելակերպին համապատասխան չէին: Եթե հիշեք ու համեմատեք այն ժամանակաշրջանը, երբ մեզ մոտ սերիալներ նոր էին սկսել նկարահանել, ապա կտեսնենք, որ առաջընթաց կա…

-Իսկ Ձեզ ինչո՞ւ ենք հազվադեպ տեսնում սերիալում:

Վերջին անգամ YERE 1 նախագծում եմ նկարահանվել… Հիմա ինքս ինձ հանգիստ եմ տվել սերիալներում, քանի որ դա այնպիսի բան է, որ ժողովրդին կարող է հոգնեցնել…Միգուցե ինձ հետագայում կրկին տեսնեք սերիալում, բայց դեռևս այլ ծրագրեր ունեմ իրագործելու…

-Լևս, մի անգամ ասել եք, որ պատրաստվում եք Հայաստանից հեռանալ… Նման ցանկություն դեռևս կա՞:

-Իմ ասածը մի քիչ այլ կերպ էր ընկալվել… Ուղղակի այնպես է ստացվել, որ Հայաստանում իմ ընտանիքից մնացել եմ միայն ես: Սպասում եմ, որ ընտանիքիս անդամներից գոնե մեկը վերադառնա, որպեսզի հասկանամ՝ դեպի ուր եմ ձգտում…

-Փաստորեն, Հայաստանից նեղացած չե՞ք:

-Ոչ, ես այս երկրից խռով չեմ, այս հող ու ջրից խռով չեմ…Այս թեմայով չեմ ցանականա խոսել, քանի որ պարապ մարդկանց մի խումբ կա՝ ավագանիներ, հասարակական գործիչներ, որոնց կյանքի գերնպատակը մարդկանց մասին անկապ նյութեր ու մեկնաբանություններ գրելն է: Իրենք դրանով են ապրում ու սնվում… Այնպես որ, եկեք չխոսենք, որ իրենց «հայրենասեր» հոգին նորից չբորբոքվի:

-Մենակ ապրելը դժվար չէ՞:

-Անկեղծ ասած՝ ինձ այնքան էլ մենակ չեմ զգում, որովհետև շատ ընկերասեր եմ և իմ ընկերները՝ թե՛ աղջիկ, թե՛ տղա, ինձ չեն թողնում մենակ մնամ: Ասեմ ավելին՝ աղջիկ ընկերներս ինձ լավ են նայում, տնային բոլոր գործերն անում են… Իրենցից շատ գոհ եմ:

-Համակրելի, միայնակ երիտասարդ… Համոզված եմ՝ հիմա աղջիկներից շատերը կհետաքրքրվեն՝ սիրտը զբաղվա՞ծ է…

- Հիմա՝ ոչ… Չեմ ցանկանա սխալ տպավորություն թողնել, բայց ասեմ, որ հաճախակի եմ սիրահարվում, բայց՝ ոչ ամեն օր: Ուղղակի դեռ այն միակին չեմ գտել, ում հետ ինձ երջանիկ կզգամ:

-Իսկ նա ինչպիսի՞ն պետք է լինի, որ դուք նորից չսիրահարվեք…

-… Գիժ, արտասովոր մարդ պետք է լինի:

-Ձեր կողքին գրեթե միշտ հանդիպում ենք դերասանուհի Անաիս Սարդարյանին, ով, ի դեպ, կարծես թե նման է Ձեր նախընտրած աղջկա տեսակին… Հարաբերությունները զուտ ընկերակա՞ն են, թե՞ ավելին:

-Ես և Անաիսը 10 տարվա շատ մտերիմ ընկերներ ենք, նաև ընտանիքներով ենք շատ մոտ: Մեր հարաբերությունների մասին ուրիշ բան մտածել չի կարելի, ես իրեն նայում եմ հարազատի աչքերով: Շատ եմ սիրում Անաիսին ու նրա պատրաստած ճաշատեսակները… Ի դեպ, մենք նաև համակուրսեցիներ ենք եղել: Միմյանց այնքան լավ ենք ճանաչում, որ չենք կարող իրար սիրահարվել:

-Դուք փորձում եք ապացուցել, որ աղջիկ-տղա զուտ ընկերական հարաբերությունները մտացածին չե՞ն…

-Այո, մենք վառ օրինակ ենք, որ երկու տարբեր սեռի մարդիկ կարող են պարզապես շատ լավ ընկերներ լինել…

-Ձեզ ի՞նչն է հիասթափեցնում մարդկանց մեջ:

-Դավաճանություն, շողոքորթություն, ստախոսություն…

-Հե՞շտ եք ներում:

-Այո, թեև ընկերներս հաճախ բողոքում են, թե նեղացկոտ եմ… Ասեմ, որ նեղացկոտ չեմ, ուղղակի դիմացինին այնքան շատ եմ սիրում, որ բավական ժամանակ դժվար եմ տանում տվյալ մարդու վերաբերմունքը… համենայնդեպս, հիշաչար չեմ, թեև շուտ նեղանում, բայց շուտ էլ հաշտվում եմ:

-Ինչպես զգացի, նաև շատ հարմարվող եք…

-Այո, և դա ձեռքբերում է բանակից… Տղամարդուն հարմարվել սովորեցնում է բանակը…