20/10/2014 19:00
Առաջին տարին է, որ Երվանդը մեր կողքին չէ. Ի. Հարությունյան
Life.panorama.am-ի այսօրվա զրուցակիցը դերասանուհի Իրինա Հարությունյանն է: Նրա հետ զրուցեցինք գործնական անցուդարձի, թատերական նոր գործունեության ու նոր ձեռքբերումների շուրջ: Ի դեպ, թեև թեման ծանր էր, բայց զրուցեցինք նաև մեկ տարի առաջ կյանքից հեռացած երիտասարդ, խոստումնալից ու սիրված դերասան Երվանդ Ենգիբարյանի մասին:
-Բացի սերիալից, այժմ ի՞նչ զբաղվածություն ունեք:
-Մարտ ամսին հիմնել եմ «Դեվարտե» ընկերությունը, թատերական գործունեությամբ ենք զբաղվում: Թատերախմբում ընդգրկված են սիրված ու ճանաչված դերասաններ՝Յուրի Իգիթխանյան, Յուլիա Ֆինկ, Տաթև Մելքոնյան, Յանա Գաբրիելյան, Ժաննա Բուտուլյան… Ինքս էլ հանդես եմ գալիս և՛ որպես ռեժիսոր, և՛ որպես դերասանուհի: Արդեն մեկ ներկայացում բեմադրել եմ: Տիկնիկային թատրոնում ենք խաղում: Հոկտեմբերի 21-ին մասնակցելու ենք «Լոռի» փառատոնին, որը նվիրված է Սոս Սարգսյանի հիշատակին…
-Փաստորեն, թատերական գործունեությամբ զբաղվում եք և այլևս դատարկություն չեք զգում: Բայց, ամեն դեպքում, չե՞ք կարոտում Ստանիսլավսկու անվան ռուսական դրամատիկական թատրոնը, չէ՞ որ այն Ձեզ համար տուն է եղել…
-Իհարկե, սուտ կլինի, եթե ասեմ՝ թատրոնը չեմ կարոտում: Կարոտում եմ ներկայացումները, այնտեղ ապրածս օրերը: 15 տարի աշխատել եմ այդ թատրոնում, այդ բեմում… Ես ինձ երբեք առանց թատրոն չեմ պատկերացնում, այն իմ կյանքի անբաժան մասն է: Հավանաբար, դա էր պատճառը, որ որոշեցի, թեկուզև առանձին, բայց նման գործունեությամբ զբաղվել:
-Իրինա, իսկ Ձեր հեռանալուց հետո չի՞ եղել առաջարկ՝ վերադառնալ թատրոն:
-Ես այս հացի շուրջ շատ խոսել չէի ցանկանա, սա ինձ համար շատ ցավոտ թեմա է: Հեռացել եմ, քանի որ դրա համար ունեի որոշ պատճառներ և վերջ:
-Իսկ շփումը պահպանվո՞ւմ է նախկին կոլեկտիվի, գուցեև՝ ղեկավար կազմի հետ:
-Ոմանց հետ շփում կա, ոմանց հետ՝ ոչ: Դրանում արտառոց ոչինչ չկա:
-Մի փոքր անդրադառնանք Ձեր ներկայիս գործունեությանը՝ սերիալին: «Հարազատ թշնամի»-ն արդեն բավական ժամանակ էկրաններին է: Ինքներդ, որպես դերասանուհի, չե՞ք հոգնել:
-Անկեղծ ասած՝ ոչ: Դա աշխատանք է, որը մենք սիրով ենք կատարում, ինչի՞ց պետք է հոգնեմ: Սցենարն արագ զարգացում է ապրում, նոր իրավիճակներ են գրվում: Ընդհանրապես, այն ամենից, ինչը վերաբերում է իմ մասնագիտությանը, ես չեմ հոգնում:
-Հետաքրքիր է, սերիալն իսկապե՞ս դերասանին ֆինանսական ապահովվածություն է ընձեռում:
-Որոշ չափով՝ այո: Շատ ուրախ եմ այն դերասանների համար, ովքեր նկարահանվում են, քանի որ ինչ-ինչ պատճառներով կրճատեցին սերիալները տարբեր հեռուստաընկերություններում: Շատ մարդիկ թատրոն չեն գնում, դերասաններին չեն ճանաչում, իսկ սերիալը հնարավորություն էր տալիս մեր սկսնակ դերասաններին ճանաչելու…Ինչ վերաբերում է գումարին, ապա թատրոնի ֆիքսված աշխատավարձին գումարվում է մի փոքր օգնություն՝ սերիալի շնորհիվ:
-Շատերի համար թատրոնի աշխատավարձն է կողմնակի օգնություն, սերիալինը՝ ապրելու միջոց: Դե, գաղտնիք չէ, որ թատրոնում աշխատավարձը շատ ցածր է:
-Անկեղծ ասած՝ ինձ մոտ միշտ հակառակն է եղել, այդ պատճառով օբյեկտիվ պատասխանել չեմ կարող: Ես թատրոնին, իմ մասնագիտությանը մեծ հաճույքով եմ վերաբերում: Թատրոնն ու սերիալը միմյանցից շատ տարբեր են, համեմատել չեմ կարող: Իհարկե, սերիալում նկարահանվելով՝ դերասանները ոչ միայն հաճույք են ստանում, նաև գումար են վաստակում: Բայց թատրոնում էլ լինում են կոմերցիոն ներկայացումներ, որոնք վատ չեն վարձատրվում… Այսպես ասած՝ դերասանները ստիպված են «ձեռքերն այս ու այն կողմ գցել»՝ իրենց ապրուստն ապահովելու համար:
-Որոշ ժամանակ առաջ խոսակցություններ էին տարածվել, որ պատրաստվում եք Հայաստանից հեռանալ: Դեռ նման նպատակներ ունե՞ք:
-Դա ընդամենը բամբասանք էր, որը ծագեց, երբ մեկ տարի առաջ մեկնեցի արտասահման՝ հանգստանալու, հարազատներիս և ընկերներիս տեսակցելու: Իսկ երբ թատրոնից դուրս եկա, քաղաքում խոսակցություններ տարածվեցին, թե պատրաստվում եմ մեկնել ԱՄՆ: Բայց ես նման նպատակ չեմ ունեցել և չեմ էլ պատրաստվում: Ապրելու և աշխատելու եմ Երևանում: Եթե գործնական առաջարկներ ունենամ դրսից, գուցեև գնամ, բայց՝ ժամանակավոր: Միանշանակ պետք է ասեմ՝ Հայաստանն ընդմիշտ չեմ պատրաստվում լքել:
-Իրինա, կցանկանայի նաև բոլորիս համար տխուր մի թեմայի մասին զրուցել… Մեկ տարի առաջ կյանքից հեռացավ Ձեր գործընկեր, լավագույն ընկեր դերասան Երվանդ Ենգիբարյանը: Դուք նրա ընտանիքի հետ շփվո՞ւմ եք, տեղեկություններ ունե՞ք, թե ինչպես են:
-Իհարկե, շարունակում եմ շփվել Երվանդի մայրիկի և քույրիկի հետ, եղել եմ իրենց ընտանիքի լավ ընկերը: Մայրիկի հետ 15 տարի աշխատել եմ նույն թատրոնում, նա աշխատում է որպես ռեժիսորի օգնական: Երվանդի ընտանիքը, բնականաբար, հոգեպես դժվար օրեր է ապրել ու շարունակում է ապրել: Դա անտանելի վիշտ է, և մենք՝ նրա ընկերները, աշխատում ենք կիսել այդ վիշտը: Մեզ համար էլ ծանր ու ցավալի է: Շատ դաժան բան է այդպիսի որդի, եղբայր, ընկեր կորցնելը, հանրապետության համար էլ՝ այդպիսի դերասան կորցնելը: Դա այն վերքն է, որը երբեք չի սպիանում…
-Վաղը և հաջորդ օրը բավական ծանր օրեր են…
-Շատ ծանր եմ տանում այս տարվա հոկտեմբեր ամիսը… Նախորդ տարվա այս օրերի յուրաքանչյուր օր վերհիշում և ավելի վատ եմ ինձ զգում: Ամսի 21-ին Երվանդի ծնունդն է, 22-ին՝ 1 տարին… Ընկերներով 21-ին կգնանք, նրան կշնորհավորենք, քանի որ որոշել ենք՝ նա մեզ համար ողջ է: Ինքներս մեզ հավատացնում ենք, որ նա մեկնել է շատ հեռու: Չգիտեմ, երևի ինքնախաբեությամբ ենք զբաղվում: Նրա բոլոր ընկերների (իսկ նրանք շատ են) համար հոկտեմբերի թե՛ 21-ը, թե՛ 22-ը շատ ծանր օրեր են: Մենք տարիների ընթացքում իր ծննդյան օրը շատ ուրախ ենք նշել: Առաջին տարին է, որ նա մեր կողքին չէ… Մենք կգնանք իր մոտ, իր կողքին կլինենք…
-Իրինա, քանի որ հիշողություններին տրվեցինք, կվերհիշե՞ք՝ նախորդ տարիներին այս օրերին ինչպե՞ս էր ծննդյանը նախապատրաստվում Երվանդը:
-Նա երբևիցե նախօրոք չէր պատրաստվում: Բնավորությունն էր այդպիսին: Երբ օրը գալիս էր, ամեն ինչ որոշվում էր… Պատահում էր, այդ օրը ներկայացում էինք ունենում և ներկայացումից հետո էինք հավաքվում որևէ գեղեցիկ վայրում, կամ իրենց տանը: Նա չէր սիրում ոչինչ պլանավորել: Մեկ վայրկյանում կարող էր որոշել, իր շուրջ հավաքել ընկերներին և խնջույք կազմակերպել: Ինչպես կրակի պես, եռանդով ապրում էր, այդպես էլ որոշումներ էր կայացնում… Նա այդպես էր ապրում:
Նյութն ամբողջությամբ՝ սկզբնաղբյուր կայքում:
