Լևոն Շարաֆյան. Ինչո՞ւ քանդել բարի ավանդույթները

Հայ թատերական աշխարհի մի լավ սերուցք այսօր, ցավոք, Հայաստանից դուրս է ապրում: Life.panorama.am-ն այսօր հյուրընկալել է արդեն երկար տարիներ ԱՄՆ-ում բնակվող սիրված ու ճանաչված դերասան Լևոն Շարաֆյանին:

-Պարոն Շարաֆյան, որքա՞ն ժամանակ է Միացյալ Նահանգներում եք գտնվում:

-15 տարի է, բնակվում եմ ԱՄՆ-ի Լոս Անջելեսի շրջանի Գլենդել քաղաքում: Մեծ քաղաք է, որտեղ ապրում է մոտավորապես 250-300 հազար հայ: Հսկա համայնք է՝ ազգությամբ հայ քաղաքապետով, ով, ի դեպ, ծնունդով Երևանցի գործունյա երիտասարդ է:

-Այդտեղ նաև շատ հայ կոլեգաներ ունեք, այո՞:

-Այո, այստեղ են ապրում շատ տաղանդավոր արվեստագետներ, իմ ընկերները, որոնց հետ միշտ շփվում եմ. Պապին Պողոսյան, Ռազմիկ Մանսուրյան, Շաքե Թուխմանյան, Ժան Նշանյան, Ալլա Թումանյան, Յակով Պապյան...Շատ են, բոլորին թվելու համար ժամանակ է պետք:

-Մեր արվեստագետները այդտեղ հե՞շտ են իրենց տեղը գտնում, թե՞ կախված են այս կամ այն հանգամանքից:

-Այն արվեստագետներն, ովքեր կախում չունեն լեզվից, հիմնականում իրենց գործով են զբաղվում, որով էլ կարողանում են հոգալ իրենց բազմաթիվ ֆինանսական ծախսերը: Խոսքս երգիչների և երաժիշտների մասին է: Օրինակ Սամվել Երվինյանը նվագում է Յանիի խմբում, և, ի ուրախություն և ի հպարտություն մեզ, համարվում է խմբի առաջին «ջութակը»: Մենք՝ դերասաններս, անպայման ունենք մեր մշտական աշխատանքը, որով հոգում ենք կենցաղային ծախսերը, իսկ մնացած ժամանակը տրամադրում ենք հոգու սննդին՝ արվեստին: Իմ կարծիքով, լույս աշխարհ ենք եկել հենց դրա համար, թատրոնով ապրելու համար: Մեր մասնագիտությունը մեզ համար դառնում է հոբբի:

-Ի՞նչ ծավալի աշխատանք եք կատարել այդտեղ այս տարիների ընթացքում:

-Հանդես եմ եկել 17 տարբեր ներկայացումների մեջ, նկարահանվել եմ 5 սերիալում, խաղացել՝ 4 գեղարվեստական լիամետրաժ ֆիլմում: Վերջին երկու ֆիլմերում նկարահանվել եմ այս երկու տարիների ընթացքում: Դրանցից մեկի՝ «Հարսնացուն Վեգասից» ֆիլմի գլխավոր դերակատարը տղաս էր, ես խաղում էի նրա հոր դերը: Երկրորդ ֆիլմը դեռևս տեխնիկական ընթացքի մեջ է: Աստծո կամոք, պրեմիերան կկայանա դեկտեմբեր ամսին: Ֆիլմը կոչվում է «ԱՐՄՈ», հայ էմիգրանտի մասին է, ռեժիսորն է Քրիս Չամբերսը: Նկարահանվել է «Warner Brothers» ընկերության կողմից: Հուսով եմ, եթե Աստված կամենա, ֆիլմը կբերենք Հայաստան՝ «Ոսկե Ծիրան» կինոփառատոնին:

-Փաստորեն, կարելի է ասել, գո՞հ եք այդտեղ ունեցած Ձեր զբաղվածությունից:

-Չգիտեմ, գործունեությունս շատ է, թէ քիչ, բայց ես գոհ եմ: Միակ ցավն այն է, որ շատ եմ կարոտում Երևանը, ընկերներիս, իմ թատրոնը, իմ սիրած փողոցները, որոնցից, անշուշտ, քիչ բան է մնացել: Բայց ժամանակը գնում է, մենք մեծանում ենք, բնական է՝ քաղաքը նույնպես փոխվում է, փոփոխությունների կարիք զգում: Բայց ինչո՞ւ քանդել բարի ավանդույթները, տեղը թողնել դատարկ և կողքը փորձել կառուցել նորը՝ ոչինչ չավելացնելով հին, արդեն կյանքի փորձությունը անցած և իր ուրույն տեղը գտած մշակույթին: Ես դա գիտակցում եմ, բայց սրտով չեմ հասկանում:

-Երևանում հարազատներ ունե՞ք:

-Այո, իհարկե, կարոտում եմ Երևանում բնակող իմ քույրիկին, տղայիս՝ Արթուրին, որը նկարիչ է, նկարիչների միության անդամ: Երկու թոռնիկներիս՝ Ալիսային և Լիզոկին եմ շատ կարոտում, հարսիս՝ լրագրող Գայանե Աբրահամյանին:

-Ձեր մյուս զավակները ձեզ մոտ են չէ՞:

-Մեծ տղաս՝ Արմանը, ինժեներ է: Երկու տարի առաջ ընտանիքով ինձ մոտ՝ ԱՄՆ տեղափոխվեց: Փոքր տղաս՝ Միքայելը, քսանութ տարեկան է, զգեստների պրոֆեսիոնալ ձևավորող, աշխատում է Հոլիվուդի կինոարտադրությունում: Արդեն աշխատել է 6-7 ֆիլմերի շրջանակներում: Ամուսնացած չէ… Մեծ թոռնիկս՝ Էդգարը, տասնվեց տարեկան է, դեռ սովորում է դպրոցում, իսկ Նելլին տասներեք տարեկան է: Ասեմ, որ երեխաները մեծանում են հայասեր: Նպատակադրվել են լավ ուսում ստանալուց հետո վերադառնա Երևան:

-Պարոն Շարաֆյան, հայաստանյան ֆիլմարտադրությանը հետևո՞ւմ եք: Գո՞հ եք ձեռքբերումներից:

-Նախ ասեմ, անձնական մեծ ցավ է ինձ համար «Հայֆիլմ» ստուդիայի ներկայիս վիճակը. ո՞նց կարելի էր վերացնել մի բան, որը 90 տարվա պատմություն ունի, որտեղ աշխատել են Համո Բեկնազարյանը, Յուրի Երզնկյանը,Ստեփան Կևորկովը, Քարամյանը, Ֆրունզե Դովլաթյանը, Հենրիկ Մալյանը, Սերգեյ Փարաջանովը, Դմիտրի Կեսայանցը...Նրանցից յուրաքանչյուրը Հայաստանին փառք բերող անում է, մի մեծ ստեղծագործական կենսագրություն, մի դարաշրջան՝ հայ կինոյի, նույնիսկ խորհրդային կինոյի պատմության մեջ: Հիշեք այս ֆիլմերը. «Բարև, ես եմ», «Մենք ենք, մեր սարերը», «Եռանկյունի», «Կտոր մը երկինք», «Մենավոր ընկուզենի», «Կարոտ», «Խնզորի այգին», «Հեղնար աղբյուր», «Տժվժիկ», «Կարինե», «Առաջին սիրո երգը», «Սիրտը երգում է», «Ճանապարհ դեպի կրկես», «Խոշոր շահում», «Հին օրերի երգը», «Մեր մանկության տանգոն», «Հարսնացուն հյուսիսից»... Էլի՞ թվեմ… Իսկ ի՞նչ է արվում հիմա Հայաստանում, ի՞նչ ֆիլմեր են նկարում: Գուցե նկարում են, չե՞մ տեսել… Նայել եմ «Գարեգին Նժդեհ» ֆիլմը: Հավանել եմ, բայց դա հեռուստատեսային ֆիլմ է, որը շատ է տարբերվում մասշտաբային գեղարվեստական ֆիլմից.Գեղարվեստական կինոն ունի իր կանոնները: Միշտ է այդպես եղել, նույնիսկ խորհրդային տարիներին այդ տարբերությունը զգացվում էր:

-Ձեզ ե՞րբ սպասենք Հայաստանում:

-Շուտով՝ մի երեք տարի հետո դառնում եմ 70 տարեկան: Ծրագրում եմ ներկայացումով հանդես գալ իմ հանդիսատեսի առջև, նորից քննություն հանձնել, ինչը միշտ է եղել: Հուզմունքս ավելի մեծ կլինի, անցել է 15 տարի: Կնդունի՞ ինձ իմ հանդիսատեսը առաջվա նման, թե՞ օտարացած կլինենք: Այ այդ վախը կա, միշտ էլ եղել է: Նախկինում ամենօրյա քննությունը սովորական երևույթ էր, կոփված էի: Իսկ հիմա: Չեմ ուզում ժամանակից առաջ վազել, թող օրը գա, բարին էլ հետը: