Զրույց Վարդան Պետրոսյանի որդու հետ՝ գործունեության, հայր-որդի հարաբերությունների, սիրո և խանդի մասին

Ծառայությունից վերադառնալուց հետո Հայկ Պետրոսյանը` դերասան Վարդան Պետրոսյանի որդին, փոքրիկ ակումբային ելույթներով է հանդես գալիս: Aysor.am-ը հյուրընկալել է վերջինիս, զրուցել գործունեության, հայր-որդի հարաբերությունների, սիրո և խանդի մասին:

-Հայկ, գիտեմ, որ այժմ էլ զբաղված եք համերգային ծրագրով:

-Այո, ամսի 29-ին և 30-ին Հովհաննես Թումանյանի անվան Տիկնիկային թատրոնի բեմում ելույթ ունեցա Շարլ Ազնավուրի երգերով, նրան նվիրված երեկո էի կազմակերպել:

-Վախի զգացում չունե՞ք` անդրադառնալ Շարլ Ազնավուրի երգերին:

-Անհագստություն կա, իհարկե: Բայց դա այն բացասական վախը չի, այլ պարտավորեցնող վախն է: Կարելի է ասել, 10 տարի շարունակ աշխատել եմ, որ Ազնավուր լավ երգեմ, քանի որ իսկապես բարդ է նրան անդրադառնալը: Նա անգամ մեկ շշուկով կարողանում է էմոցիոնալ դաշտն ապահովել: Կան երգիչներ, որոնց անդրադառնալը շատ բարդ է:  Էլվիս Փրեսլի, Մայքլ Ջեքսոն, Սթիվի Ուանդեր, Վիսոցկի. նրանք սիրված և ընդունված են իրենց իսկ ձայնով, յուրահատկությամբ: Ես հիմա աշխատում եմ ամեն մի հնչյունի, տառի վրա, փորձում եմ շատ չփոխել: Միգուցե երաժշտական ձևավորումների մեջ փոքրիկ նորություններ մտցնենք, բայց որքան էլ կատարումները իմ մեկնաբանմամբ ներկայացվեն, միևնույն է, ազնավուրյան ոգին պահպանվելու է:

-Ի դեպ, Ձեզ ասե՞լ են, որ Վիսոցկիին նման եք:

-Մայրս, Սոնա Միրզոյանը և դուք… Այդ երեք մարդն են ինձ Վիսոցկիին նմանեցնում:

-Դուք բավական ժամանակ Ֆրանսիայում եք բնակվել: Երբևէ առիթ եղե՞լ է` հանդիպել մեծն շանսոնյեի հետ:

-Մեկ անգամ եմ հանդիպել Ազնավուրին` հայրիկի ներկայացման ժամանակ: Ի դեպ, ասեմ, որ նա եկավ առանց ուշանալու, ավելին` 30 րոպե շուտ: Այնտեղ էին նաև ֆրանսիացի հայտնի պրոդյուսերներ, ովքեր իրենց սկզբում «ծանր» էին պահում, բայց բավական էր տեսնեին մեծն հային` միանգամից «փոքրացան»: Ներկայացումից հետո նա եկավ «կուլիսներ»` հորս հետ շփվելու: Ձեռքս սեղմեց. մի երկու օր ձեռքս չէի լվանում (ժպտում է): Այնուհետև նրան տեսել եմ միայն իր համերգների շրջանակներում: Նրա նետած երկու «սպիտակ թաշկիակներն» էլ ես եմ բռնել:

-Իսկ իր ներկայությամբ երգե՞լ եք իր երգերը:

-Ոչ, բայց վերջերս հեռուստահաղորդումներից մեկի ժամանակ երգեցի, հետո նկատեցի, որ այդ կատարումը հայտնվեց իր ֆեյսբուկյան պաշտոնական էջում: Շա~տ կցանկանայի, մի օր երգել նրա մոտ` թեկուզ իմ երգերը, նա էլ հավաներ, կամ չհավաներ ու խորհուրդ տար: Նա շատ մեծ մարդ է, յուրաքանչյուր հարցում նրանից սովորելու բան կա:

-Ձեր կյանքի գլխավոր ուսուցիչներն ովքե՞ր են:

-Առաջին հերթին հենց կյանքն է իմ ուսուցիչը: Իսկ ինչ վերաբերում է անհատներին, ապա կնշեմ հորս` Վարդան Պետրոսյանին, Շարլ Ազնավուրին և Վահրամ Փափազյանին, ում կողմից գրված «Հետադարձ հայացք» գիրքն ինձ ապշեցրել է: Ասեմ, որ ես ամեն մեկից մի բան սովորում եմ: Նաև այս ընթացքում Ձեզանից մի բան սովորեցի…

-Հայկ, վերջերս տեղեկացա, որ նկարահանվում եք ռեժիսոր Մհեր Մկրտչյանի գեղարվեստական ֆիլմում:

-Այո, սա առաջին գեղարվեստական ֆիլմն է, որում հանդես կգամ: Եղել են մի քանի առաջարկներ, բայց ինչ-ինչ պատճառով կյանքի չեն կոչվել: Ուրախ եմ, որ դերասանի կարգավիճակում հայտնվեցի: Սա ինձ համար բացառիկ ու հետաքրքիր աշխարհ էր, կինոյի աշխարհը, որը միշտ շատ-շատ եմ սիրել, բայց նրա մեջ չեմ եղել: Բախտս շատ բերեց, որ ֆիլմի աշխատանքներում ներգրավված թիմը շատ լավն է, շատ կիրթ, զարգացած, հումորով, հավեսով մարդիկ են: Նրանցից շատ բան կարելի է սովորել, չափազանց պրոֆեսիոալ են, հոգատար: Շատ հետաքրքիր էր ռեժիսոր Մհեր Մկրտչյանի հետ շփումը, ով խորը մարդ է: Նկարահանումներից առաջ, երբ խոսում էր, նախապատրաստում դերին, կարող է այդպես էլ դերից չխոսեր, բոլորովին այլ բանից խոսեր` բայց վերջում դու տրամադրվեիր քո կերպարին, մտնեիր դերի մեջ:

-Ֆիլմի մասին ի՞նչ կմանրամասնեք:

-Շատ բան չեմ կարող ասել. սցենարը տարբեր գծերով է զարգանում, սակայն բոլորը միմյանց կապված են: Ֆիլմը կոչվում է «Հաջողակները»… Հուսամ, հանդիսատեսը կհավանի իմ խաղը:

-Ծանոթի միջոցո՞վ եք ներգրավվել ֆիլմում, թե՞…

-Ոչ, իմացա, որ քասթինգ է լինելու, մասնակցեցի: Քասթինգի առաջին իսկ օրը զգուշացրեցի, որ մասնագիտությամբ դերասան չեմ: Նա ինձ ասաց. «Այնքան դերասաեր կան, որ դերասան չեն: Կարևորը` ես քեզ հավատամ»: Երևի հավատաց…

-Դերասանական առաջին փորձը կինոյում դժվար չէ՞ր:

-Միանշանակ, դժվարություններ կային. տանն անընդհատ աշխատում էի ինձ վրա, բայց դա ավելի շատ հուզական դժվարություն էր: Պատասխանատվության մեծ զգացում ունեի: Գիտեի, որ նկարահանման հրապարակում մենակ չես լինում, 50-100 հոգի հետևում է քո խաղին: Սակայն, ինչպես նշեցի, շատ ջերմ կոլեկտիվ էր, բոլորը սատարող հայացքներով էին ինձ հետևում, ինչը մեծ ուժ էր տալիս: Իհարկե, պետք է որքան կարող ես լավ անել, պետք չէ թափթփված մոտենալ գործին:

-Եթե չեմ սխալվում, Միջազգային հարաբերությունների ֆակուլտետն եք ավարտել:

-Այո:

-Մի քիչ զարմանալի է, որ արվեստագետների ընտանիքից սերող մարդն այլ ճանապարհ է ընտրում:

-Թեև մեր ընտանիքը արվեստասեր ընտանիք է, բայց տարբեր մասնագիտություններ ունեն. հորաքույրս թեև ռեժիսուրայի բաժնում է սովորել, սակայն այլ գործունեություն է ծավալում, երկու հորեղբայրներս գիտնականներ են, հայրս մասնագիտությամբ նկարիչ է և հետո է եկել թատրոն: Այնպես, որ բոլորի մոտ մասնագիտական «սերերը» կամաց-կամաց փոխվել են: Ինչ վերաբերում է ինձ, ես ի սկզբանե չի, որ ցանկացել եմ բեմի մարդ լինել: Պատահական ստացվեց… Բայց հիմա շատ եմ կապվել այս աշխարհին:

-Ընդհանրապես, ծնողներն աջակցում են իրենց զավակներին մասնագիտական հարցերում: Դուք նման աջակցություն ստացե՞լ եք Ձեր հայրիկից` Վարդան Պետրոսյանից:

-Հայրս յուրաքանչյուր հարցում միշտ կողքիս կանգնած է, բայց հայկական տարբերակը չի, երբ «պապան» զանգում ու «տղու գործերը դզումա»: Նա միշտ կողքիս է եղել իր խորհրդով, իմաստուն խոսքով, դիտողություններով, որն արվում է մեծ սիրով, հայրական մեծ նվիրումով: Սակայն, նա միշտ թողնում է, որ ճանապարհս ինքս հարթեմ: Երբ մի բանի հասնում ես ուրիշի շնորհիվ, այդ ձեռքբերումը երկար չես կարող պահել ու վայելել: Իսկ երբ քո «գողգոթան» ես անցնում, այն արդեն քոնն է դառնում և պտուղները շատ ավելի մեծ սիրով ես վայելում: Անշուշտ, հորս խոսքն ինձ համար միշտ ու շատ կարևոր է:

-Սակայն հակառակ մտահոգությունն էլ կա. երբ տաղանդավոր մարդու զավակ ես, քեզանից սպասումներն ավելի մեծ են լինում, անընդհատ համեմատական են անցկացնում: Կա՞ մտավախություն, որ միշտ ինչ-որ քայլով Վարդան Պետրոսյանից հետ եք մնալու:

-Ես մոլուցք չունեմ նրանից առաջ անցնելու: Համեմատությունները նորմալ են, այդպես էլ պետք է լիներ: Նաև ասեմ, որ շատ ուրախ եմ, որ համեմատում են: Եթե ես լինեի «ծանր դեպք», «անկապ մեկը»` չէին համեմատի: Այնպես որ, ես համեմատելու փաստը դրական եմ գնահատում: Ձեր ասածը ճիշտ է, ընդամենը 21 տարեկանում Տիկնիկային թատրոնի բեմում Stend Ap show-ով ներկայացա: Եթե չեմ սխալվում, իմ հասակակիցների մեջ ես առաջինն էի, որ 1 ժամ 40 րոպեանոց նոր ոճի Stend Ap-ով ներկայացա: Քանի որ ես Վարդան Պետրոսյանի որդին էի, դա նորմալ էր, իսկ եթե մեկ ուրիշը լիներ` հրաշալի կորակվեր: Իհարկե, ինչ որ հարցերում ես միշտ էլ հորս նման կլինեմ, չէ՞ որ նրա տղան եմ: Կենցաղում էլ շատ նման եմ նրան: Բայց անպայման իմ գիծը պետք է գտնեմ: Շատ դռներ պետք է բացեմ, որ «իմ սենյակը» գտնեմ: Ես մեծ ամբիցիաներ ունեմ, միշտ փնտրում եմ: Հուսամ, համառությունս կբավականացնի, որպեսզի իրականացնեմ:

-Բայց, ամեն դեպքում, երգչի՞, դերասանի՞, թե՞ դիվանագետի «դուռը» կբացեք:

-Ես 16 տարեկանում էի որոշել, որ պետք է Հայաստանի նախագահը դառնամ, բայց հետո, Փառք Աստծո, այդ որոշումից հետ կանգնեցի (ծիծաղում է): Իսկ երգիչ, թե դերասան` չգիտեմ, երկուսն էլ իմ մեջ կա, բայց երևի երգչի մասնագիտությունն ինձ ավելի հոգեհարազատ է: Թեև, երկուսն էլ մեջս եռում է: Միգուցե նոր ժանր ստեղծեմ` համերգ ու ներկայացում խառնեմ իրար ու բեմից իսկական համերգ ու իսկական ներկայացում մատուցեմ: Հետագան ցույց կտա:

-Հայկ« հաճա՞խ եք օգտվել Պետրոսյան ազգանունից և Վարդանի տղան լինելու հանգամանքից:

-Ոչ, երբեք հորս անուն-ազգանունը չեմ օգտագործել` հաջողության հասնելու համար: Այլ բան, որ մարդիկ են ինձ ճանաչել, երբեմն շփոթվել` Հայկի տեղը Վարդան են ասել: Ձեր ասած երևույթը ավելի շատ հարիր է այսօրվա շատ «վատ» երիտասարդներին, ովքեր անկիրթ են, տգետ, իրենցից ոչինչ չեն ներկայացնում և ստիպված իրենց «պապաների», «հոպարների» կամ քեռիների անուններով են առաջ գնում: Դա ՍԻՐՈՒՆ չի…

-Ինչպե՞ս է, որ Ձեզ չենք հանդիպում սերիալներում, հումորային սկեչներում:

-Ունեցել եմ հրավերներ: Նախ, մի քանիսը սրտովս չեն եղել և ինքս եմ հրաժարվել: Նաև, հատկապես վերջին շրջանում, գտնում եմ, որ ժամանակն ու առիթը չէ, որ ես եթերում շոու-ծրագրերով ներկայանամ: Ոչ էլ դրա սիրտը ունեմ հիմա: Հուսամ, երբ ժամանակը գա, ինքս պատրաստ կլինեմ և կերկայանամ: Մտքումս հետաքրքիր ծրագրեր կան: Համոզված եմ` կարող եմ հեռուստատեսային լավ շոու-ծրագրով հանդես գալ:

-Ինչպիսի՞ն են Ձեր և Վարդան Պետրոսյանի հարաբերությունները:

-Իմ և հորս հարաբերությունները շատ ջերմ են, մտերիմ և որ ամենակարևորն է` ընկերական: 

-Նրանից, կարծեք, ժառանգել եք հումորի զգացումը:

-Մայրս էլ է շատ հումորով:

-Նա՞ ինչ մասնագիտություն ունի:

-Ռուսաց լեզվի և գրականության մասնագտ է, բայց նա էլ է շատ արտիստիկ և արվեստի նվիրյալ:

-Դուք նաև քույրիկ ունեք: Ինչո՞վ է զբաղվում:

-Քույրս ինձանից փոքր է 9 տարով` 19-20 տարեկան մեծ աղջիկ է (ծիծաղում է): Նա Ֆրասիայում, համալսարանում է սովորում: Շատ խելացի, հայի մեծ աչքերով, յուրահատուկ աշխարհով աղջիկ է:

-Հեռավորությունը չի՞ խանգարում Ձեր շփմանը:

-Ցավոք, այո, նվազեցնում է շփումը: Կցանկանայի նրա համար շատ ավելի լավ, շատ ավելի հոգատար եղբայր լինել: Այս աշխարհում ինձ համար բոլորը մի կողմում են, քույրս` մի կողմում: Շա~տ եմ սիրում նրան:

-Հայերենին տիրապետո՞ւմ է:

-Ոչ միայն հայերենին. տիրապետում է արևմտա և արևելահայերենին, ֆրանսերենին, անգլերենի, ճապոներենին, թուրքերենին: Կիրթ ու զարգացած մարդ է: Նաև, շատ լավ գրիչ ունի:

-Նկարագրեցիք Ձեր քույրիկին, իսկ ի՞նչ կասեք Ձեր բնավորության մասին:

-Չգիտեմ, ունեմ և́ լավ, և́́ վատ բնավորության գծեր: Ես շփման մեջ հեշտ մարդ եմ, ինձ թվում է` դա լավ գիծ է: Աշխատում եմ սրտանց, և ոչ թե գիտակցված բարի լինել: Վատ կողմս այն է, որ երբեմն քաղաքավարությանը զոհ գնալով` չեմ պատասխանի դիմացինիս: Բայց մարդիկ երբեմն կիրթ քայլը թուլություն են ընկալում: Թեև, ես գիտեմ, որ կիրթ ու բարի լինելն իրականում շատ ավելի բարդ է: Բայց տղամարդու բարությունը նաև ուժի խորհրդանիշ է` ըստ իս: Այժմ տքնաջան աշխատում եմ, որ իմ բնավորության անբաժան գիծ դառնա նաև աշխատասիրությունը, որովհետև իմ մեջ որոշ ծուլություններ եմ նկատում: Դա պետք է կոտրեմ:

-Կարծեք, թե բավական տոկուն եք, շուտ չեք «կոտրվում»:

-Ես դա ժառանգել եմ հորիցս: Նա միշտ ասում է` չկորցնես քո կամքի ուժը: Փորձում եմ, չգիտեմ…Յուրաքանչյուր մարդ իր կյանքում ունենում է փուլեր, որտեղ պետք է դրսևորի կամք, տոկունություն, համառություն: Իմ կյանքում հատկապես վերջին շրջանում այդպիսի փուլեր են:

-Ովքե՞ր են Ձեր ընկերները:

-Շատ լավ տղաներ և աղջիկներ: Բախտս շատ է բերել այդ հարցում: Հումորային, մի քիչ անլուրջ ու խենթ կերպարներ են: Նաև, հիանալի նոր ձեռքբերած ընկերներ ունեմ, ովքեր իմ բանակային ընկերներն են: Ընկերները միմյանց սատարում են, գոտեպնդում: Ահավոր աղքատ է այն մարդը, ով գոնե մեկ «սրտի» ընկեր չունի: Ես շատ եմ գնահատում իմ ընկերներին, կարծում եմ` իրենք էլ ինձ են գնահատում… Ունեցել եմ ընկերներ, որոնց կորցրել եմ: Չի ստացվել…

-Ինչո՞ւ, ի՞նչն է ստիպում ընկերներից հիասթափվել:

-Չեմ ուզում անդրադառնալ, տարբեր թեմաներ են: Երբ հիմա հետ հայացք եմ գցում, հասկանում եմ` կարող էր չլինել: Բայց ինչ եղել է, եղել է, կյանք է, բոլորի հետ էլ պատահում է: Ամեն դեպքում, իսկական ընկերը միշտ էլ մնում է իսկական ընկեր:

-Հայկ, վստահ եղեք` աղջիկները հետաքրքրված են Ձեր «սրտային» հարցերով: Նրա՞նց ինչ կասեք:

-Ճիշտն ասած` ես երբեք իմ անձնական կյանքից չեմ խոսում, բայց Ձեր հարցին այսպես կպատասխանեմ. ես բախտ եմ ունեցել իմ կյանքում ունենալ մեծ սերեր և առավել բախտ եմ ունեցել նրանց կողմից սիրված լինել: Դա մեծ երջանկություն է: Իմ տեսակով ես այնպիսին եմ, որ միշտ սիրահարված եմ: Եթե նույնիսկ կողքիս կենկրետ մեկը չկա, միևնույն է, միշտ կա այնպիսի կին կամ կանայք, ովքեր կարողանում են ինձ գայթակղել ու մտքումս միշտ տեղ ունեն:

-Փաստորեն, միասեր չեք:

-Նայած` ում եմ սիրում: Կարելի է մեկին սիրել, սիրտս լի լինի մեկով, բայց հիանամ, զմայլվեմ մյուս կանանցով (ժպտում է): Ես 6-7 տարեկանից ինձ միշտ սիրահարված եմ հիշում: Մանկապարտեզում, առաջին դասարանում բոլորին սիրահարված էի: Մեր բակի ու դիմացի շենքի բոլոր աղջիկներին էի սիրահարվել` անկախ նրանց տարիքից, ամուսնացած կամ բաժանված լինելու հանգամանքից (ծիծաղում է): Երեխա էի, բայց նրանց մասին երգեր էի գրում: Հուսամ, որ այդ սիրահարվածության զգացողությունը մինչև կյանքի վերջ չեմ կորցնի: Այն մեջս գարուն է արթնացնում:

-Խանդո՞տ եք:

-Երբեմն այո: Բայց աշխատում եմ դա շատ ցույց չտալ: Հիմնականում, իմ խանդը չհիմնավորված է լինում: Այդ առումով էլ եմ բախտավոր. այն կանայք, ովքեր իմ կյանքում, իմ կողքին են եղել, երբեք ինձ խանդի առիթ չեն տվել: Ինքս եմ պրպտացել, փորփրել, որ մի բան գտնեմ: Եթե երբևէ որևէ մի կին իմ կողքին լինելով ինձ իսկապես խանդի առիթ տա, ապա մեր հարաբերություններն անմիջապես կավարտվեն:

-Իսկ ինքներդ խանդի տեղիք տալի՞ս եք:

-Չէ, թեև ինձ էլ են հաճախ խանդել անտեղի: Քիչ խանդը վատ բան չի, դա խոսում է քո կապվածության մասին, ցանկանում ես, որ դիմացինդ միայն քոնը լինի: Դա լավ խանդ է:

-Հայկ,  ուզում եմ մեր զրույցն ավարտել Վարդան Պետրոսյանի որպիսությամբ հետաքրքրվելով. Ինչպե՞ս է հայրիկը:

-Գործից չեմ կարող խոսել, քանի որ չեմ ցանկանում վնասել… Իսկ հորս հետ օրեր առաջ եմ հանդիպել Նուբարաշենի ՔԿՀ-ում. նորմալ է` պինդ է, լի հավատքով, մենք էլ` սպասումով: