Դավիթ Թովմասյանը նոր կերպարի, Հայաստանից հեռանալու և իր կյանքի ծիծաղաշարժ իրավիճակների մասին

Դավիթ Թովմասյանն այսօր հայկական կատակերգական ֆիլմերում պահանջարկ ունեցող դերասաններից է: Հնարավոր չէ դիտել նրա մասնակցությամբ ֆիլմերն առանց լիաթոք ծիծաղի: Շատերը նրան կհիշեն «Մեծ պատմություն փոքր քաղաքում», «Կորած-մոլորվածը Հայաստանում» գեղարվեստական ֆիլմերից: Շուտով արդեն էկրաններին կլինի «Հյուսիս-Հարավ»-ը: Aysor.am-ը Ամերիկայի Միացյալ Նահանգներում բնակվող դերասանի հետ զրուցել է ոչ միայն կերպարների և ստեղծագործական նորությունների, այլև՝ անձնական կյանքի ու իրական ծիծաղաշարժ դեպքերի մասին:

-Դավիթ, թեև ապրում եք Ամերիկայի Միացյալ Նահանգներում, բայց վերջերս Հայաստանում էիք:

-Այո, գրեթե ամիս ու կես Հայաստանում էի, քանի որ ֆիլմում էի նկարահանվում: Այժմ արդեն վերադարձել եմ իրականություն:

-Խոսքն, իհարկե, Դավիթ Բաբախանյանի «Հյուսիս-Հարավ» նոր կինոկատակերգության մասին է, որը շուտով կլինի էկրաններին: Մի փոքր կներկայացնե՞ք Ձեր կերպարը:

-Իմ կերպարը` Նվերը, լաբորանտ է, ով ունի 3 մտերիմ ընկեր, նաև` սիրած աղջիկ, ում փորձում է գրավել: Նա գրագետ, բայց միամիտ անձնավորություն է: Թեև միշտ փորձում է լինել զգույշ, սակայն հայտնվում է արկածային իրավիճակներում, ինչից նրան փորձում են ազատել ընկերները…

-Հեռուստադիտողը Ձեզ ճանաչեց ու սիրեց «Մեծ պատմություն փոքր քաղաքում» ֆիլմով` Վաչոյի կերպարով: Իսկ մինչ այդ ինչո՞վ էիք զբաղվում: 

-Մինչ այդ հանդես եմ եկել հեռուստատեսությամբ, «Demq show» ծրագրով, տարեկան համերգներով տարբեր բեմերում եմ եղել: Նաև ունեցել եմ One Man Show` «Not Guily» վերնագով:

-Կատակերգական ժանրը Ձեզ ավելի՞ հոգեհարազա՞տ է:

-Այո, մարդկանց ժպիտ պարգևելն ինձ համար մեծ բավականություն է: Ես մանկուց սիրել եմ կատակներ անել: Քանի որ կյանքն այսօր հոգսաշատ է, մարդիկ շատ հոգսեր ունեն, կարևոր է, որ առօրյայում գոնե մի պահ այդ ամենը մոռանան կատակների միջոցով:

-Այժմ ինչո՞վ եք զբաղված, այլ առաջարկներ չունե՞ք:

-Այժմ մեր տարեկան մեծ համերգին ենք պատրաստվում, որը տեղի կունենա նոյեմբերի 8-ին: Գիտեմ, որ հետո նոր նախագծեր պետք է լինեն, որոնց էլ սպասում եմ: 

-Դավիթ, այսօր Հայաստանում մեծամասամբ նկարահանվում են ֆիլմեր կատակերգական ժանրում: Գո՞հ եք որակից:

-Այո, գոհ եմ և շատ ուրախ, որ կոմեդիայի ժանրում ֆիլմեր են նկարահանվում: Ամենից կարևորն այն է, որ գնալով որակն ավելի է լավանում:

-Իսկ հոլիվուդյան կինոշուկա մուտք գործել չե՞ք փորձում:

-Ճիշտն ասած` դա է իմ նպատակը, բայց քանի որ շատ դժվար է, ու միևնույն ժամանակ մտածում եմ նաև ապրուստ վաստակելու մասին, այդ պատճառով դեռևս չեմ կարողանում ամբողջ ժամանակս տրամադրել տարբեր քասթինգների մասնակցելուն… Մի պահ շատ մոտ էի մեծ դեր խաղալու Ադամ Սանդլերի հետ «Don't mess with the Zohan» ֆիլմում: Ցավոք` չստացվեց, բայց հուսով եմ` մի օր կստացվի:

-Մասնագիտությամբ դերասա՞ն եք:

-13 տարեկանում, երբ նոր էինք ժամանել ԱՄՆ, սկսեցի հաճախել դերասանական դասընթացների, նկարահանվեցի մի քանի գովազդներում: Դրա հետ մեկտեղ` սկսեցի նվագել: Ասեմ, որ ապրուստ վաստակելու համար սկսեցի աշխատել տարբեր մասնագիտություններով: Տարիների ընթացքում միշտ էլ դերասանությանը զուգահեռ ունեցել եմ այլ հիմնական աշխատանքներ. տնօրեն եմ աշխատել, իսկ մինչ օրս աշխատում եմ ապահովագրական ընկերությունում` մեքենաների վնասվածքի գնահատող:

-Ծնունդով որտեղի՞ց եք:

-Ծնունդով երևանցի եմ, բայց մեծացել եմ Հրազդանում, իսկ 1991 թվականին մեկնեցինք ԱՄՆ:

-Իսկ ի՞նչը Ձեզ տարավ օվկիանոսից այնկողմ: 

-Քանի որ հայրս մահացել էր 1986 թվականին, իսկ մայրիկիս բոլոր հարազատները ԱՄՆ  էին տեղափոխվել, մենք էլ տեղափոխվեցինք:

-Հաճա՞խ եք Հայաստան այցելում, Ձեզ դո՞ւր է գալիս մեր նոր Երևանը:

-Այո, հաճախ եմ այցելում Հայաստան, և լինի նոր թե հին` ես այս քաղաքը շատ եմ սիրում: Կարևորն այն է, որ ինձ զգում եմ ինչպես տանը: Ամեն անգամ այդտեղ, կարծես թե, լիցքավորվում եմ էներգիայով:

-Այստեղ հարազատներ ունե՞ք:

-Ունեմ հորեղբայրներ, հորեղբոր երեխաներ և թոռներ, քավոր ու շատ ընկերներ…

-Ձեզ միշտ էկրաններին հետաքրքիր, ծիծաղաշարժ իրավիճակներում ենք հանդիպում: Կյանքում կենսուրա՞խ եք: Կծանոթացնե՞ք մեզ Ձեր վատ ու լավ կողմերին:

-Կյանքում էլ կենսուրախ եմ, այո: Իմ լավ կողմն այն է, որ շատ եմ սիրում ուրախանալ, սիրում եմ ընկերներիս: Իսկ վատ կողմն, իմ կարծիքով, այն է, որ կարճահասակ եմ (ծիծաղում է):

-Իրականում հաճա՞խ եք ծիծաղաշարժ պատմությունների մեջ ընկնում: Որևէ դեպք կհիշե՞ք:

-Հիշում եմ՝ նվագելու ժամանակ 80 անց մի տղամարդ մոտեցավ ինձ ու հարցրեց. «Դավի՞թ, ինձ չհիշեցի՞ր»: Երբ ասացի, որ ոչ, չեմ հիշել, ասաց. «Դու Մերիի տղան չե՞ս»: Ու հանկարծ, անկախ ինձանից` արագ պատասխանեցի. «Հա, բա դո՞ւ ում տղեն ես»… Ու սառեցի… Բախտի բերմամբ, այդ մարդն ասածս հումոր ընդունեց և ասաց. «Արա, դե ամեն ինչին հումորով ես մոտենում էլի»:

-Դավիթ, կպատմե՞ք Ձեր ընտանիքի մասին:

-Ունեմ մայր և երկու եղբայրներ: Ամուսնացած եմ, ունեմ երկու որդի:

-Կարևորո՞ւմ եք կողակցի ազգային պատկանելությունը:

-Այո, դրա համար էլ ամուսնացել եմ հայուհու հետ:

-Հետաքրքիր է, ի՞նչն եք առավել գնահատում կնոջ մեջ:

- Խասյաթը (ծիծաղում է):

-Խանդո՞տ եք…

-Միայն կնոջս նկատմամբ (ժպտում է):