05/10/2015 19:39
Իմ կերպարն, ինչպես միշտ, օլիգարխ է. Սամվել Սարգսյանը նոր սերիալի, էկրանային տևական բացակայության և կոչումների մասին
Դերասան Սամվել Սարգսյանն, ով մերօրյա հեռուստադիտողի կողմից առավել շատ սիրվեց «Կյանքի գինը» հեռուստասերիալում մարմնավորած Բարխուդարովի կերպարով, վերջերս նկարահանվել եմ պարսկական ֆիլմում:
«Ֆիլմում հիմնականում ներգրավված են դերասաններ Հայաստանից: Գիտեմ, որ իրենց մոտ այն նաև փառատոնի պետք է մասնակցի: Ես ներկայացնում եմ հայ ընտանիքի հոր կերպարը, ում աղջիկը սիրահարվում է պարսիկ տղայի… Հայրը տալիս է իր համաձայնությունը նրանց ամուսնությանը, քանի որ դրա համար հստակ պատճառներ ունի»,-Aysor.am-ի հետ զրույցում մանրամասնեց արտիստը:
Լոս Անջելեսի «ArTN» հեռուստաընկերությունը, որը մեծամասամբ համագործակցում է հայաստանյան «Շանթ TV»-ի հետ, այժմ նոր սերիալ է պատրաստում: Նկարահանումների 90 տոկոսն իրականացվում է Հայաստանում: Սերիալը կոչվում է «Քարտ բլանշ»: «Սա կյանքի մասին ֆիլմ է: Նկարահանվել են նաև Ժան Նշանյանը, Վիգեն Ստեփանյանը, Ռուդոլֆ Ղևոնդյանը, Շաքե Թուխմանյանը. Ես, Ժանը և Վիգենը երեք ընկերնեի ենք ներկայացնում, որոնք մանկությունից են միմյանց ճանաչում: Շաքեն միշտ այս երեք ընկերների կողքին է եղել: Իմ կերպարն, ինչպես միշտ, օլիգարխ է, ով ունի կոնյակի գործարաններ, այգիներ, հարստություն: Ժանը «ԿԳԲ»-ի պալկովնիկ է: Ենթադրում եմ, սերիալը կցուցադրվի նաև հայկական որևէ հեռուստաալիքով»,-նշեց մեր զրուցակիցը:
.jpg)
Իսկ թե ի՞նչն է պատճառը, որ պահանջարկ ունեցող դերասանն այսօր քիչ է երևում էկրաններին, վերջինս պատասխանեց. «Ես գիտեմ, որ մարդիկ ինձ շատ են սիրում, ամեն քայլափոխի ասում են այդ մասին: Ինչ վերաբերում է քիչ երևալուն, ապա թաքցնելու ոչինչ չունեմ. այժմ բոլոր հեռուստաընկերությունները մեկ-երկուսի ձեռքում են, մոնոպոլիա է տիրում այս դաշտում: Իրենք որոշեցին, որ պետք չէ դերասաններին շատ գումար տալ, «դրսից» մարդկանց կբերեն ու քիչ գումարով «կաշխատեցնեն»: Վերջերս իմացա, որ հեռուստաընկերություններից մեկում ռեժիսորը ցանկացել է ինձ ներառել իր նոր նախագծում: Բայց իրեն ասել են. «Շատ լավն է, բայց պետք չի, ինքը թանկ է, իր տեղը կարանք 8 հոգի մարդ վերցնենք»: Սա ի՞նչ մոտեցում է, կարտոֆիլ ես առնում, ի՞նչ ես առնում, որ իմ տեղն էլ 8 հոգի մարդ վերցնես: Դե, եթե Ձեզ համար մեկ է՝ ով կնկարվի, ով կնկարի, լավ, թե վատ կլինի, գնացեք ու ձեր 200 հազարով ինչ ուզում եք արեք: Իրենց հոգեբանությունը հետևյալն է. դերասանները հիմնականում աշխատում են թատրոններում, առավոտից իրիկուն ծանրաբեռնված են, բայց 100 հազարով բավարարվում են, ինչո՞ւ որ մի քիչ ավել ենք տալիս, չեն ուզում նկարվեն… Իսկ պարսիկները սիրով են աշխատում հայ արտիստների հետ, դե, քանի որ մեզ մոտ էլ չենք գնահատվում, կգնանք ու կաշխատենք պարսիկների հետ: Հատկապես, երբ տեսնում եմ, թե այսօր ինչեր են անում այս «ջահել-ջուհուլները», նկարահանվելու ցանկությունս բոլորովին մեծ չի լինում»:
Ինչ վերաբերում է պետական մակարդակով շնորհվող կոչումներին և այդ կոչումները կրողներին, ապա Սամվել Սարգսյանը նրանց մեկ առաջարկ ունի. «Ամեն քայլափոխի ինձ մարդիկ են մոտենում, իրենց սերը հայտնում: Ժողովուրդն ինձ սիրում է, իսկ ղեկավարներն ինձ հետաքրքիր չեն: Միշտ, երբ ասում են, գիտե՞ս, այս կամ այն մարդը ստացել է ժողովրդական արտիստի կոչում, պատասխանում եմ. «Թող գա, միասին դուրս գանք զբոսնելու, տեսնեմ իրե՞ն է շատ մարդ ճանաչում, թե ինձ»: Վերջ, այսքանով ամեն ինչ ասված է: Թե չէ «Պողոսը» վաստակավորի կոչում է ստանում, հետո հերթ կանգնում ժողովրդականի, մտածում՝ ինչ ծանոթ-բարեկամ մեջ գցի, որ առաջ ընկնի: Եթե ես էլ ստանամ, նշանակում է, պետք է նրանց հավասարվեմ, ինչը չեմ ուզում: Դա իմ ի՞նչն է ավելացնելու: Ես միայն մեկ ոսկե մեդալ ունեմ, այն էլ նախարարն է տվել: Երբևէ միտված էլ չեմ եղել, որ իմ անունը ներկայացնեն որևէ կոչման: Ինքս եմ ասում, որ ինձ պետք չի: Շատ քիչ արտիստների կարող եմ նշել մեր այն արվեստագետներից, որ իսկապես արժանի են կոչումների: Մեծերը գնացին, մնացին «եսիմ ովքեր»: Կարծում եք իրենք են ինչ որ բան ներկայացնում, որովհետև իրե՞նց ժամանակն է: Ոչ, իրենց ժամանակը երբեք չի կարող լինել: Ուղղակի իրենց բախտը բերել է, որ այս երկրում են ապրում և այսպիսի «որոշողներ» ունեն»:
Մեր այն դիտարկմանը, որ այնուամենայնիվ, անկախ կոչումից և պասիվությունից, Սամվել Սարգսյանը շարունակում է մնալ սիրված ու գնահատված բոլորի կողմից, դերասանը ժպիտով մեջբերեց. «Չսիրողներ էլ ունեմ. այն մարդիկ, ովքեր այսօր ժողովրդական են դարձել, այ իրենք ինձ չեն սիրում: Թեև տեսնելիս ասում են՝ ցավդ տանեմ: Բայց ես հո գիտե՞մ, որ սուտ են ասում: Ու չեմ հասկանում ինչի. որ ես էլ իրե՞նց ասում, թե իրենց եմ սիրում: Իհարկե, չեմ ասի»:
