08/10/2015 20:23
Ի՞նչ «սև կատու» է անցել նախկին ընկերների՝ դերասաններ Կարեն Մկրտչյանի և Վարդան Արզումանյանի միջև
Արդեն մեկ տարուց ավելի է՝ Գերմանիայում բուժում ստանալուց և վերադառնալուց հետո դերասան Կարեն Մկրտչյանի մասին տեղեկություններ չունենք: Aysor.am-ը կապ հաստատեց վերջինիս հետ՝ իմանալու՝ նախ առողջական վիճակի, նաև էկրանային բացակայության ու այժմյան գործունեության մասին: Մեր հարցին ի պատասխան դերասանը ժպիտով նշեց. «Ինքս չեմ ցանկանում երևալ, խոսել, այդ պատճառով էլ չկամ ասպարեզում»:
Ի դեպ, մեզ տեղեկություններ են հասել այն մասին, որ դերասանն այժմ զբաղված է ֆիլմի նկարահանումներով: Մեզ հետ զրույցում վերջինս մեկնաբանեց. «Ես չեմ խոսում, այլ գործ եմ անում: Չեմ սիրում խոսել, վեհ բաներ ասել: Գործ է պետք անել»:
Այն դիտարկումը, թե արդյո՞ք պատճառն այն է, որ դերասանը ցանկանում է իր մասին մի որոշ ժամանակ մոռացության տալ՝ վերջինս հաստատեց…
Սակայն, քանի որ հանրությունը հետաքրքրված է Կարեն Մկրտչյանի թե՛ գործունեությամբ, թե՛ առողջական վիճակով, որոշեցինք զրուցել վերջինիս ընկերոջ՝ դերասան Վարդան Արզումանյանի հետ, ով, ի դեպ, Կարենի բուժման ամբողջ ընթացքում նրա կողքին է եղել և՛ Հայաստանում, և՛ Գերմանիայում:
.jpg)
-Վարդան, մենք կապ հաստատեցինք Ձեր ընկերոջ՝ Կարեն Մկրտչյանի հետ, բայց իր մասին տեղեկություններ իմանալ չհաջողվեց: Դուք իրենից որևէ տեղեկություն ունե՞ք:
-Ոչ, որևէ տեղեկություն չունեմ: Երբեմն ընդհանուր ընկերներից ինչ-որ բան իմանում եմ, բայց իմ նախաձեռնությամբ իր հետ վերջին շրջանում ո՛չ հանդիպել, ո՛չ էլ հեռախոսով զրուցել եմ:
-Իր հետ պատահած դժբախտ դեպքի առաջին իսկ օրից իր կողքին եք եղել, ճի՞շտ է:
-Ես հաջորդ օրն իմացա իր հետ պատահածի մասին ու անմիջապես գնացի: Աշխատանքի պատճառով օրը մեջ էի այցելում… Այդ ժամանակ միայն ոտքերի հետ կապված խնդիր էր, բայց իր մոտ նախկինում էլ էր նման դեպք եղել, այստեղ բուժել էին: Մի օր էլ, երբ աշխատանքի էի, զանգեցին և ասացին, որ «Կարմիր խաչում» է ու ընդհանրապես լավ չի վիճակը: Այցելեցի ու հասկացա, որ իսկապես այդպես է: Այդ օրվանից օր ու գիշեր իր կողքին եմ եղել…
-Վերջին անգամ երբ եք նրան տեսել:
-Մեկ ամիս առաջ՝ պատահաբար… Ավելի ճիշտ, չգիտեմ, պատահականություն էր թե ոչ: Իմ ավագ ընկերներից մեկը զանգահարեց, հրավիրեց իր աշխատավայր՝ ասելով, որ ուղղակի ցանկանում է ինձ տեսնել, իմանալ՝ ոնց եմ: Իր նշած օրն ու ժամին գնացի և տեսա, որ այնտեղ էր նաև Կարենը: Հետևություն արեցի՝ սա պատահականություն չէր, այլ ընկերս՝ տեղյակ լինելով մեր հարաբերությունների մասին, որոշել էր հանդիպում կազմակերպել… Ինքս ցույց տվեցի, որ նման կերպով հանդիպելու ցանկություն ընդհանրապես չունեմ. բարևեցինք, միմյանց որպիսություն հարցրեցինք ու ես դուրս եկա… Մենք միասին այնպիսի դժվարությունների միջով ենք անցել, այնպիսի օրեր ենք ապրել, որ որևէ մեկը, նույնիսկ մեր ծնողները, իրավունք չունեն մեր մեջ միջնորդի դեր խաղալու: Մենք այնքան հասուն մարդիկ ենք, որ ինքներս կարող ենք որոշել՝ հանդիպե՞նք, շփվե՞նք, թե՞ ոչ:
-Իսկ նկատեցի՞ք՝ ինչպես էր իրեն զգում, առո՞ղջ էր ֆիզիկապես, ամեն ինչ լա՞վ էր:
-Լավ էր, միայն մի փոքր նիհարած էր՝ համեմատած մեր՝ Գերմանիայից վերադառնալուց հետո:
-Վարդան, դուք Կարենի դժվար օրերին իր կողքին եք եղել, նույնիսկ իր հետ Գերմանիա եք մեկնել: Ի՞նչն է պատճառը, որ այսօր դադարել եք շփվել:
-Չգիտեմ, այս ընթացքում շատ եմ մտածել և որոշել եմ այլևս չսրտնեղել ու չանհանգստանալ, ուղղակի մտածել, որ դա առաքելություն էր, որը պետք է կատարեի ու վերջ:
-Երբևէ մտածե՞լ եք՝ ինչը կարող էր նրա՝ նման վերաբերմունքի պատճառ դառնալ: Միգուցե Գերմանիայից վերադառնալուց հետո որևէ անհամաձայնությո՞ւն, վե՞ճ եք ունեցել:
-Ոչ, նման բան չի եղել: Իհարկե, ես ունեմ իմ մոտեցումը նման դեպքերում: Մարդիկ ե՞րբ են առանձնանում. երբ իրենց դիմացինը խանգարում է ինչ-ինչ հարցերում, ապա նրա ներկայությունը հաճելի չի լինում…
-Կոնկրետ Ձեր ներկայությունը ինչո՞վ կարող էր խանգարել նրան:
-Ես երբեմն «պատ» էի կանգնում ինչ-որ բաների, որոնք նա ցանկություն ուներ իրագործելու:
-Օրինա՞կ:
-Գերմանիայից վերադառնալիս ես իրեն հորդորում էի հավաքված գումարից անպայման հատկացնել նաև ծերերին, հաշմանդամներին, ովքեր այդ վերաբերմունի կարիքն ունեն: Միգուցե մի մանկատան երեխա առ այսօր մեկ խաղալիք անգամ չունի: Կստացվեր, որ այն սրտով, ինչ սրտով մարդիկ քեզ են տվել, ձեռք մեկնել, այդ սրտով էլ կգնա այդ փոքրիկին: Նա, ճիշտ է, ասում էր «հա-հա, անպայման դա պետք է արվի», բայց արի ու տես, որ ես այդ մասին ոչ մի տեղ ո՛չ կարդացի, ո՛չ լսեցի, ո՛չ էլ իմացա: Իրեն նույնիսկ հետաքրքիր չի, թե ես այսօր ոնց եմ ապրում…
-Դուք իր ընտանիքի հետ էլ եք մտերիմ եղել, ճի՞շտ գիտեմ: Իրե՞նք էլ երբեք չեն հետաքրքրվել, թե ինչ «սև կատու» է Ձեր միջով անցել:
-Իհարկե, շփվել ենք: Ասեմ ավելին, քանի որ Կարենն իր ծնողներից առանձին է ապրում, այն ժամանակ իրեն հաճախակի իր ծնողների մոտ էի տանում՝ մտածելով, որ նրանց հետ շփումը, զրույցը իր վրա դրականորեն կազդի: Քանի որ ինքս պաշտում եմ իմ ակունքներն, ինձ թվում էր հայրական օջախում գտնվելով՝ ինքնազգացողության լավացում կլիներ: Բայց այս ընթացքում նույնիսկ իր ծնողները մեկ անգամ չեն զանգել, որ իմանան, թե ինչո՞ւ չեմ երևում կամ ինչպե՞ս եմ:
-Ձեր հարաբերությունները, որքան հասկացա, սառել են բուժումից վերադառնալուց հետո: Դուք գոնե մեկ անգամ փորձե՞լ եք նրա հետ զրուցել, հասկանալ պատճառը, բացատրություն ստանալ: Գուցե սթրեսային շրջա՞ն է նրա մոտ:
-Իհարկե փորձել եմ: Երկու անգամ հանդիպել ենք, ամեն անգամ 3-4 ժամ հենց այս թեմայով ենք զրուցել… Ու ես վերջնականորեն հասկացա՝ ոչինչ չեմ կարող փոխել, սա այս մարդու տեսակն է: Նրա միակ բացատրությունը հետևյալն է եղել. «Ես ոչ-ոքի պարտական չեմ»:
-Նույնիսկ եթե այդպես. իսկ ո՞ւր մնաց ընկերությունը:
-Չգիտեմ, դա երևի իրենից ճշտեք: Ես պատասխան չեմ կարող տալ իր փոխարեն… Իմ բոլոր ընկերները, ծանոթներն էլ են զարմանում իր այս վերաբերմունքից: Ապշել են մարդիկ:
-Այլևս երբևէ կկանգնե՞ք օգնության կարիք ունեցող մարդկանց կողքին, թե՞…
-Այո: Մի տղա կա, ծառայության ընթացքում վիրավորվել է ու այժմ սայլակով է շրջում: Գումարի, բուժման անհրաժեշտություն ունի: Երկու օր առաջ հանդիպել եմ նրան և կնոջը, զրուցել ենք: Ասել եմ՝ եթե իմ կարիքը լինի, պատրաստ եմ օգտակար լինել, թեկուզ իմ ունեցած ինֆորմացիայով: Նման դեպքերում ես չեմ մտածում, որ գումար չունեմ, չեմ կարող օգնել: Նույնիսկ այդ պոզիտիվ խոսակցություններն են անհրաժեշտ: Պետք է կողմնակի վատ բաներ չլսես, չընկճվես, դա քեզ կսպանի…Այ այսպիսի մարդկային, սովորական մոտեցում անգամ ես Կարենի կողմից չնկատեցի: Չհասկացա, թե իր հետ ի՞նչ կատարվեց ընդհանրապես: Բայց ես երբեք, բացարձակ չեմ փոշմանում իմ արածի համար: Այսպիսի մի ասացվածք կա. «Այն, ինչ անում ես՝ լավ, թե վատ, քեզ ես անում»: Այնպես որ, կյանքում ամեն ինչ բումերանգի պես է, ով ինչ անի, իրեն է անելու: Եթե ես լավ բան եմ արել, դա ինձ ետ է գալու, համոզված եմ: Եվ հետո, ինքս էլ ձեռքբերումներ ունեցա՝ ընկերների տեսքով. այժմ Եվրոպայում շատ լավ ընկերներ ունեմ: Այդ մարդիկ մեզ փրկեցին, օգնեցին: Իսկ եթե ես Կարենին չօգնեի, իր կողքին չլինեի՝ այդ մարդկանց չէի ճանաչի:
-Վարդան, Կարեն Մկրտչյանի կողքին լինելու, դժվար օրերին նրան օգնելու, բուժման նպատակով արտասահման ուղեկցելու համար, եթե չեմ սխալվում, դուք հրաժարվեցիք նաև Ձեր մասնագիտական աշխատանքից, զբաղվածությունից…
-Ճիշտ եք նկատել: Նույնկերպ ես նաև ընտանիքիս անդամներին չենթարկվեցի. երբ հորս ասացի. «Պապ, ես գնում եմ, Կարենին տանում եմ Գերմանիա», նա այնքան էլ կողմ չէր: Գիտեք, շատ են եղել դեպքեր, որ ես իմ կյանքում նման մարդասիրական որոշումներ եմ կայացրել ու տուժողի կարգավիճակում հայտնվել: Այս անգամ հայրս ասաց. «Դու գիտես, ես արդեն հոգնել եմ քեզ բացատրելով, որ չի կարելի այդքան անձնուրաց լինել»… Ես Մոսկվայից նոր էի վերադարձել Հայաստան, մտնում էի թատրոն, նկարահանվում էի «Շանթ» հեռուստաընկերության սերիալում, նոր կյանք էի սկսում: Ասեմ, որ նույնիսկ «Շանթի» հետ խնդիրներ ունեցանք, քանի որ գլխավոր հերոսն էի, բայց պրոդյուսերին անձամբ հայտնեցի իմ որոշման մասին: Պրոդյուսերն ինձ ասաց՝ հասկանալո՞վ ես եկել մոտս: Ասացի՝ այնքան հասկանալով, որ ընկերոջս կողքին պետք է լինեմ: Աշխարհում իմ համար ամենաթանկ բանը մարդկային կյանքն է ու վերջ… Պրոդյուսերն ինձ մեկ ամիս ժամանակ տրամադրեց՝ խնդրելով, որ ժամանակին վերադառնամ: Բայց քանի որ չկարողացա գալ, զանգեց և ասաց, որ իմ կերպարային գիծն ընդհատվում է…
-Միգուցե չշփվող լինելը Կարենի տեսա՞կն է: Այն ժամանակ, երբ իրեն պետք էիք, ինչպիսի՞ ընկեր էր ինքը՝ լռակյա՞ց, թե՞…
-Շատ շփվող էր… Միգուցե այն ժամանակ այդպիսի՞ն պետք է լիներ վերաբերմունքը, որպեսզի իր կողքին լինեմ: Եթե գնայի իրենց տուն ու ինձ սառը ընդուներ, իր բնավորության համաձայն չասեր՝ մեռնեմ ջանիդ եկել ես, կհասկանայի, որ չի ցանկանում, որ իրեն այցելեմ: Բայց նա ինձ միշտ ջերմ էր ընդունում, անգամ իր հին ընկերներն ասում էին՝ ուրախ ենք, որ քեզ պես մարդ է իր կողքին: Եվ գիտե՞ք ինչու. Ես ոչ-ոքի թույլ չէի տալիս, որ իր մոտ հոռետեսական բաներ ասեին, ընդհակառակը՝ բոլորին զգուշացննում էի, որ իր մոտ ժպտան, հումորներ անեն, ուրախ տրամադրություն ապահովեն:
-Երբ Գերմանիայից վերադարձաք, խոսակցություններ եղան, որ հավաքված գումարը այնքան էլ ճիշտ չի օգտագործվել Ձեր և Կարենի կողմից…
-Ես չգիտեմ, թե ով է այդ խոակցությունները տարածել, բայց, ներեցեք արտահայտությանս համար, կցանկանայի իմանալ՝ ով է էտ «շան տղեն»: Կուզեի տեսնել իրեն… Դա նույնիսկ ծիծաղելի է: Ես երբեք գումարի խնդիր չեմ ունեցել, նույնիսկ, եթե չեմ աշխատել այս կամ այն հատվածում, միևնույն է, ծնողներս օգնել, աջակցել են: Թող գլուխ գովել չլինի, բայց ուսանող տարիներին անգամ ես այն քչերից եմ եղել, որ ավտոմեքենա է ունեցել: Այնպես որ դրանք սուտ խոսակցություններ էին, անտեղի: Ես միշտ եմ պրպտացել, աշխատել, երբեք ձեռքերս ծալած չեմ նստել՝ կլինի ֆիլմ, թատրոն, թե բիզնես: Ինչ խոսք, բոլորն էլ դժվար պահեր ունենում են, բայց այդպիսի գլոբալ խնդիրներ, որոնք վերագրվում են ինձ, ես չեմ ունեցել: Մարդիկ նույնիսկ ասում էին, որ դերասան Նիկոլայ Եղիազարյանն իր մեքենան գնել է այդ միջոցներով: Բայց գիտե՞ք արդեն քանի տարի է, որ Կոլյան այդ մեքենան ունի:
-Թեև մեր զրույցը բոլորովին այլ ուղղությամբ ընթացավ, բայց չանտեսենք Ձեր այսօրվա գործունեությունը: Ինչո՞վ եք զբաղված հիմա:
-Մտածում ու վերլուծություններ եմ անում (ժպտում է): Հաճախակի եմ լինում թատրոններում, հանդիպում եմ իմ դերասան ընկեր-ընկերուհիներին…Նաև նկարում եմ, երաժշտություն եմ շատ լսում ու գիրք կարդում: Նաև, գերմաներեն եմ սովորում:
-Միգուցե որոշել եք Ձեր կապերի շնորհիվ հաստատվե՞լ Գերմանիայում:
-Դուրս եկել է այդ պետությունը, հնարավորության դեպքում հաճախ կգնամ-կգամ, բայց չեմ հաստատվի, կարծում եմ: Թեև, դեմ չէի լինի…
-Ձեզ մի պահ հանդիպեցինք «Ֆուլ հաուսում»: Ինչպե՞ս է, որ կերպարը չշարունակվեց: Այլ առաջարկներ չունե՞ք:
-Մենչն (Արմեն Պետրոսյան) էր հրավիրել նկարահանվելու, փոքրիկ և անցողիկ դեր էր: Ի դեպ, նշեմ, որ նա Կարեն Մկրտչյանի համար կազմակերպված դրամահավաքին առաջին մարդն է եղել, որ անհատապես մեծ գումար է տվել: Ասեց, թող ամեն ինչ սրանից սկսվի: Ինչ վերաբերում է առաջարկներին, ապա հիմա զբաղվածություն ունեմ «Շարմ» ընկերության մի ֆիլմում, որը 18 սերիայից է բաղկացած: Նկարահանվելու եմ 15-16-րդ սերիաներում: Նկարահանվեցի ընկերոջս՝ երգիչ Գևորգ Մարտիրոսյանի տեսահոլովակում…Որպես դերասան, առանձնապես գոհ չեմ ներկայիս կարգավիճակից…
-Գրեթե գործազուրկ՝ ինչպե՞ս եք կարողանում այժմ ֆինանսական առումով Ձեր «գլուխը պահել»:
-«Լոմբարդում» ոսկի եմ գրավ դնում, վարկ եմ վերցնում, երբեմն էլ Եվրոպայի իմ ընկերներն են օգնում (ժպտում է)…
