Կինոն փող է սիրում, առանց դրա դժվար է լավ ֆիլմ նկարելը. Բաբկեն Չոբանյանը՝ «Կյանք ու կռիվ 2. 25 տարի անց» ֆիլմի և անձնական կյանքի մասին

Երևանի Հրաչյա Ղափլանյանի անվան դրամատիկական թատրոնի դերասան Բաբկեն Չոբանյանն այն երիտասարդ դերասաններից է, ովքեր գրեթե միշտ ընդգրկված են լինում լավագույն նախագծերում: Պատճառը, հավանաբար, դերասանի ոչ միայն համոզիչ խաղն է, այլ նաև աչքի ընկնող արտաքինն ու ձայնային տվյալները:

Հանդիսատեսը նրան կհանդիպի նաև ռեժիսոր Մհեր Մկրտչյանի «Կյանք ու կռիվ 2. 25 տարի անց» գեղարվեստական ֆիլմում՝ հատուկջոկատային Արմանի կերպարում, որի պրեմիերան տեղի կունենա հունվարի 27-ին: Հենց այս թեմայով էլ Aysor.am-ը զրուցել է դերասանի հետ:

- Պարոն Չոբանյան, վերջերս նկարահանվեցիք ռեժիսոր Մհեր Մկրտչյանի «Կյանք ու կռիվ 2. 25 տարի անց» ֆիլմում, որտեղ մարմնավորում եք հատուկջոկատայինի: Բարդ չէ՞ր այդ կերպարում նկարահանվելը, հատուկ պարապմունքների մասնակցե՞լ եք նրանց հետ:

- Նախ ասեմ, որ այս ֆիլմի նկարահանումը շատ հետաքրքիր, հաճելի, բայց և բարդ պրոցես էր: Ցանկացած կերպարի մարմնավորելն էլ հեշտ չէ, բայց այս դեպքում դժվարությունն ավելին էր, քանի որ հատուկ ջոկատայինի ես ներկայացնում: Բազում նրբություններ կան, որոնցից գլուխ չէինք հանի առանց մասնագետների օգնության և ներկայության: Տեսարանն ու կերպարը լիարժեք և համոզիչ չէր ստացվի:

- Եղե՞լ են տեսարաններ, որոնց ընթացքում դժվարացել եք, կամ, գուցե, տուժել:

- Ոչ, մեր անվտանգությունն ապահովված էր: Դժվարություններն առավել շատ ֆիզիկական առումով են եղել: Չէ՞ որ կոփված տղաներ են հատուկջոկատայինները: Նման կերպարում հանդես գալով՝ հասկանում ես, թե նրանք իրականում ինչ «բեռի տակ» են, ինչ պատասխանատվություն են կրում և ինչ մարզավիճակում պետք է լինեն: 

- «Կյանք ու կռիվ» ֆիլմի առաջին հատվածում հատուկջոկատային Արմանի երիտասարդությունը մարմնավորում էր դերասան Սամվել Թոփալյանը, «Կյանք ու կռիվ 2»-ում կերպարի հասուն տարիքը դուք եք ներկայացնելու: Նկատելի է, որ բավական նման դերակատարների են ընտրել: Սպասո՞ւմ էիք, որ հենց այս կերպարը ներկայացնելու առաջարկ կստանաք:

- Ճիշտն ասած՝ ոչ, չէի սպասում: Բայց սցենարը կարդալիս շատ էի հավանել Արմանին և ուրախացա, երբ իմացա, որ հենց նրան եմ ներկայացնելու: Բոլոր դերասաններն են շատ նման, ինձ թվում է՝ ամենաքիչ նմանը ես և Սամվելն ենք (ժպտում է):

- Դուք և Սամվելը նկարահանումներից առաջ խորհրդակցե՞լ եք, փորձե՞լ եք Ձեր խաղերը նմանեցնել:

- Նմանեցնելու խնդիր չի եղել: Նույն մարդուն ենք ներկայացնում ու հենց սկզբից էլ Մհերի (Մհեր Մկրտչյան ռեժ.) հետ խորհրդակցել ենք ու հասկացել՝ պետք է անենք ամեն ինչ, որպեսզի կերպարի բնավորությունը տարիներ անց չկորի: Չէ՞ որ երկու տարբեր մարդ նույն մարդուն են ներկայացնում ու պետք է առանձնահատկությունները պահպանվեն: Ես և Սամվելը միմյանց հետ որոշ բաներ ճշտեցինք, բայց հետո ամբողջ հույսս ռեժիսորն էր, ով պետք է հետևեր, որ շատ չշեղվեմ երիտասարդ Արմանի բնավորությունից:

- Ֆիլմի առաջին մասում Արմանի և Սոֆիի սիրային պատմությունը շատերին է հուզել: Արդյոք սիրային այդ գիծը շարունակվում է նաև նոր ֆիլմում:

- Այո, երկու ֆիլմում սիրո պատմությունն առկա է, չէ՞ որ կյանքն առանց սիրո հնարավոր չէ: Սերն այն զգացումն է, որն անգամ պատերազմի մեջ է մեզ ուժ տալիս: Եթե ուշադիր վերլուծենք, ինչ-որ չափով ամեն ինչ հանուն սիրո էր… Ինչ վերաբերում է Արմանի և Սոֆիի սիրուն, ապա չէի ցանկանա շատ փակագծեր բացել: Քանի որ ֆիլմը շուտով էկրաններին կլինի, հետաքրքրությունը թող պահպանվի (ժպտում է)…

- Ի դեպ, ասում են՝ Մհեր Մկրտչյանի հետ աշխատելը որքան հաճելի, նույնքան էլ բարդ է…

- Դա շատ անհատական, սուբյեկտիվ ընկալում է. սկզբում ինձ համար էլ բարդ էր, մինչև սկսեցի հասկանալ, թե ինչ է ուզում, ինչ պահանջներ ունի ինձանից ռեժիսորը: Ցանկացած ռեժիսոր-դերասան համագործակցության մեջ էլ այդպես է: Առհասարակ, երբեք էլ հեշտ չի լինում, հետաքրքիր է լինում: Համագործակցությունն առաջարկով ու համաձայնվելով, պայմանագիր կնքելով չի սկսվում, այլ  այն պրոցեսից է սկսվում, երբ երկուսով սկսում են կերպար ստեղծել: Ամենակարևոր պայմանն է՝ ընդհանուր լեզու գտնեն, հասկանան՝ ի՞նչ են ուզում ստեղծել: Այլ բան, որ մեկի հետ մի քիչ ավելի շուտ ես մերվում, մեկի հետ՝ մի քիչ ավելի ուշ: Մհերի դեպքում, միանշանակ, կարող եմ ասել՝ մեծ հաճույքով եմ աշխատել: Ուրախ եմ, որ նման առիթ ունեցա:

- «Կյանք ու կռիվ» առաջինը տեսել եք, երկրորդում՝ անմիջական մասնակցություն ունեցել: Եթե համեմատելու լինեք, շա՞տ են տարբերվում միմյանցից այս երկու ֆիլմերը:

- Ինձ թվում է՝ համեմատելու դեպքում կմոլորվենք, թեև՝ չհամեմատելն էլ դժվար կլինի: Որքան էլ նույն պատմության շարունակությունն է, այնուամենայնիվ, տարբեր ֆիլմեր են ստացվել: Իսկ տարբերը չի ենթադրում ավելի լավը կամ վատը, ուղղակի տարբեր են իրենց տեսարաններով, դերասաններով ու խնդիրներով: Եթե նույնիսկ առաջինը չես տեսել, միևնույն է, երկրորդը կարող ես հանգիստ նայել ու հասկանալ: Ամեն մեկն առանձին լիարժեք ֆիլմ է:

- Կարծում եմ՝ պատասխանատվությունը կրկնապատիկ է, քանի որ ֆիլմի առաջին հատվածը շատ մեծ հաջողություն ունեցավ: Ավելին, մինչ այսօր քննադատական որևէ կարծիք չի հնչել:

- Չեմ կարծում, թե պատասխանատվությունը դրանից է մեծանում: Ցանկացած աշխատանք էլ պատասխանատվություն է պահանջում: Ցանկալի է՝ լավ ավանդույթը շարունակվի, ֆիլմի երկրորդ հատվածն էլ նույնչափ սիրով ընդունվի ու ընկալվի:

- Պարոն Չոբանյան, որպես Հայաստանում ապրող և աշխատող դերասան՝ որքանո՞վ եք գոհ մեր երկրում դերասանի կարգավիճակից, զբաղվածությունից:

- Կարգավիճակից երկար կարելի է խոսել, գոհ լինելու առիթներ քիչ կան: Շուկան փոքր է, ընտրությունը՝ քիչ: Անձամբ ես, դժգոհելու քիչ առիթ ունեմ, բայց այնպես էլ չի, որ գոհ եմ: Մեր երկիրը փոքր է, ինչը բազմաթիվ խնդիրներ է առաջացնում: Եվ հետո, կինոն փող է սիրում, առանց դրա դժվար է լավ ֆիլմ նկարելը: Եթե պետական աջակցություն լինի, կինոյին ճիշտ վերաբերմունք ցուցաբերվի ու ֆինանասական խնդիրներ չլինեն, շատ ավելի լուրջ ու հետաքրքիր, լավ գործեր կստեղծվեն, դերասանն էլ միշտ զբաղված ու պահանջված կլինի:

- Դուք այն դերասաններից եք, ովքեր գրեթե միշտ ընդգրկվում են մերօրյա լավագույն հայ ռեժիսորների ֆիլմերում: Ցանկացած մասնագիտության մեջ շատերը նման պահանջարկը երբեմն կապում են ծանոթ-բարեկամի հետ: Ձեր ոլորտում և՞ս դեր է խաղում ռեժիսոր-դերասան մտերմությունը, թե՞, այնուամենայնիվ, առաջին տեղում մասնագիտական որակն է:

- Նման հարցի չէի սպասում (ժպտում է)… Գոնե իմ դեպքում՝ նման բան չկա: Սովորաբար, ռեժիսորն է դերասանին գտնում, որից հետո դերասանը որոշում է՝ աշխատե՞լ նրա հետ, թե՞ ոչ: Իմ դեպքում էլ այդպես է եղել. ռեժիսորներն ինձ գտել են, առաջարկել, ես էլ համաձայնվել ու համագործակցել եմ իրենց հետ: Ամեն մի համագործակցություն շարունակություն է ունեցել, նոր նախագծեր են ծնվել: Բոլորի հետ էլ սիրով եմ աշխատել, շատերի հետ ոչ միայն հաճելի, այլև անհրաժեշտ է աշխատելը:

- Ծնունդով գյումրեցի եք, սակայն գյումրեցուն հատուկ բարբառը Ձեր բառապաշարից բացակայում է: Հետաքրքիր է, իսկ գյումրեցուն բնորոշ հումորը պահպանվո՞ւմ է:

- (Ժպտում է) Ուսանողության տարիներին ինքս ինձ համար որոշեցի, որ բարբառն ինձ չպետք է խանգարի մասնագիտությանս մեջ: Փառք Աստծո՝ հրաշալի մասնագետներ կային, ովքեր ինձ օգնեցին այդ խնդիրը լուծել: Ցանկության և աշխատասիրության շնորհիվ ամեն ինչ էլ հաղթահարելի է… Իսկ հումորի մասին ոչինչ չեմ կարող ասել, երևի դա շրջապատս, ինձ հետ շփվող մարդիկ պետք է ասեն: Ամեն դեպքում դեռ ոչ մեկին չեմ հասցրել ձանձրացնել, երևի ինչ-որ մի բան դեռ մնացել է:

- Մի փոքր էլ անդրադառնանք ընտանեկան կյանքին. եթե չեմ սխալվում, Ձեր կինը ևս դերասանուհի է:

- Այո, Գյումրիում դասավանդելու տարիներին նա իմ ուսանողուհին է եղել: Դերասանուհի է, բայց հիմա մասնագիտական զբաղվածություն չունի, քանի որ փոքրիկներով է զբաղված: Մեծ տղաս 12, փոքրը՝ 10 տարեկան են: Բայց կինս նկարահանվել է Լուսինե Սարգսյանի «Շքամուտք» ֆիլմում: Եթե հետագայում էլ հետաքրքիր նախագծերի առաջարկներ լինեն, բոլորովին դեմ չեմ լինի նրա գործունեությանը:

- Քանի որ դասախոս-ուսանող եք, կարելի՞ է ենթադրել, որ Ձեր մեջ տարիքային տարբերություն կա:

- Ես շատ վաղ եմ սկսել դասավանդել, տարիքային տարբերությունն աննշան է՝ ընդամենը 2 տարի:

- Որպես դասախոս՝ դժվար չէ՞ր հարաբերություններ ձևավորել ուսանողի հետ:

- Դժվար չէր, սարսափելի էր, բայց հաղթահարվեց: Դասախոս լինելու հանգամանքն, իսկապես, շատ էր խանգարում: Բայց դե ասում են չէ՞. այն, ինչը դժվարությամբ է ստեղծվում, հետագայում առավել քաղցր պտուղներ է տալիս: 

- Չնայած փոքր տարիքին՝ Ձեր որդին էլ թատրոնում է խաղում: Փաստորեն, նույն ընտանիքում 3 արվեստագետ կա: Հեշտությամբ եք լեզու գտնո՞ւմ միմյանց հետ:

- Դե, որդուս դեռևս արվեստագետ չէի համարի (ծիծաղում է): Գուցե ուրիշների դեպքում բարդ է, բայց մեր ընտանիքում նման խնդիր չկա, ընդհակառակը՝ ավելի հեշտ է: Ըստ իս՝ շատ ավելի հեշտ է, երբ ամուսինները նույն բնագավառից են…