Քայլել չեն կարողացել, ինչի պատճառով գաղթի ժամանակ նրանց էշի փալանի երկու գրպաններում են տեղավորել. Անդրե Սիմոնյանը՝ ալաշկերտցու և վանեցու հետնորդ

Դժվար, թե աշխարհում հայտնվի մի երկիր, որտեղ հայ չկա: Ու հիմնական պատճառը բոլորովին էլ օտար երկրում հայրենիք ու քաղցր կյանք գտնելու մոլուցքը չէ. այլ մեկդարյա վաղեմությամբ Հայոց ցեղասպանության, բարեբախտաբար, չստացված ծրագիրը:

1915-ից 23 թվականն այն գագաթնակետն էր, երբ պատմական Հայաստանը վերջնական հայաթափվեց. Օսմանյան կասրությունը այսկերպ որոշեց տիրանալ հայի հայրենիքին…

Հրից ու սրից փրկվածները գաղթական դարձան՝ իրենց տունը կառուցելով այս կամ այն երկրում: Ցեղասպանությունը վերապրածների սերունդները հիշում, պահում ու փայփայում են իրենց ընտանիքի տոհմածառը, սրտներում մի փափագ՝ վերադարձնել հայրենիք կոչվող սեփական տունը: 

Ծնունդով իրանցի երաժիշտ, երգիչ, «The Beautified Project» ռոք խմբի հիմնադիր Անդրե Սիմոնյանի արմատները մայրական կողմից ձգվում են դեպի Վան, հայրական կողմից՝ Ալաշկերտ:

Մայրիկի մայրն ու հայրը վանեցիներ են եղել, հայրական պապիկն էլ ալաշկերտցի է

Պապիկս 6 եղբայր ու 1 քույր է ունեցել, երկու եղբայրներն իր հարազատ եղբայրներն են եղել: Պապիկս 7 տարեկան է եղել, իսկ երկու եղբայրները`շատ փոքր, քայլել չեն կարողացել, ինչի պատճառով գաղթի ժամանակ նրանց էշի փալանի երկու գրպաններում են տեղավորել: Այդպես քայլելով Ալաշկերտից Երևան են հասել… Միշտ հիշում էր, որ ռուսական բանակի զինվորներն իրենց կողքից ձիերով քայլում էին, որպեսզի ապահով տեղ հասնեն:

Ցույց էր տալիս ջուր ծախող տղայի արձանն ու ասում՝ սա իմ արձանն է

Պապիկս պատմում էր, որ Երևանում Սուրբ Սարգիս եկեղեցու բակում էին քնում:  Չքավոր կյանքով են ապրել, իր հայրը ոտքի հետ կապված խնդիր է ունեցել, ինչի պատճառով չի կարողացել աշխատել: Պապիկս ջուր է վաճառել, որը ընտանիքն ապրի… 15 տարեկանում երեք հարազատ եղբայրների ու իրենց մեկ խորթ քրոջ հետ Պարսկաստան են տեղափոխվել, որտեղ նա հաջող գործարար է դարձել: Ստեղծել է 3 կինոթատրոն և 50 սենյականոց 1 հյուրանոց… Վերջին տարիներին, երբ պապիկս Երևանում էր, ինձ միշտ ցույց էր տալիս ջուր ծախող տղայի արձանն ու կատակով ասում՝ սա իր արձանն է:

Ազգանվան պատմությունը

Երբ Պարսկաստան են գնացել, պապիկիս ասել են՝ Սիմոնյան ազգանվանը պետք է մեկ բառ էլ ավելացնեք: Նա դարձրել է՝ Անդրանիկ Սիմոնի Սիմոնյան: Երբ հասել են այն քաղաք, որտեղ պետք է ապրեին, ասել են՝ տեղանքի անունն էլ ավելացրեք ազգանվանը: Դարձել է Սիմոնի Սիմոնյան Սալմասի: Շատերին թվում է՝ ես Սալմաստեցի եմ, բայց ոչ մի կապ չունենք Սալմաստի հետ… Ընտրությունների ժամանակ իմ անունն անմիջապես գտնում են ցուցակում: Միակ ազգանունն է, որը 2 տող է զբաղեցնում (ծիծաղում է՝ հեղ.)...

«Այնքան ուրախ եմ, որ, վերջապես , կարող եմ վերադառնալ հայրենիք». հայենադարձություն՝ 97 տարեկանում

Պապիկս շատ աշխատասեր էր, մինչև 97 տարեկանն աշխատել է: 97 տարեկանում աշխատանքը թողեց և առաջին բանն, ինչ ասեց, սա էր. «Այնքան ուրախ եմ, որ վերջապես կարող եմ վերադառնալ հայրենիք»… 97 տարեկանում հայրենադարձ եղավ: Մի տարիք, երբ մարդը նույնիսկ բազմոցի վրա իր նստելու տեղը չի փոխում, նա որոշեց երկիր փոխել ու իր վերջին տարիներն անցկացնել անկախ Հայաստանում: Մահացավ 103 տարեկանում: Այստեղ ոչ մի բարեկամ չունեինք, ես էլ նրա հետ շատ մտերիմ էի: Դա պատճառ դարձավ՝ վերադառնամ Հայաստան ու որպես հայրենադարձ՝ շարունակեմ իր ուղին:

Սս դաս է բոլոր հայերին

Պապիկիս օրինակն ինձ համար լուրջ դաս եղավ: Շատերը Հայաստանից դուրս են ապրում, բայց անընդհատ հայրենասիրության դասեր են տալիս այստեղ ապրողներին: Ինչո՞ւ իրենց նեղություն չեն տալիս գալ ու այստեղ ապրել: Չէ՞ որ Հայաստանում առավել բարդ են պայմանները, քան՝ Եվրոպայում: Այդքան նվիրված մարդն այդ դժվարությանը պետք է դիմանա…

Վանեցիների ոսկիները թաղված մնացին

Մայրական տատիկս պատմում էր, որ վանեցիները շատ ոսկի ունեին ու գաղթի ժամանակ իրենց ոսկիները թաղել են՝ հույսով, որ մի օր վերադառնալու են…

Ուզում եմ տեսնել Կիլիկիան

Թուրքիայում մի քանի անգամ եղել եմ, բայց Արևմտյան Հայաստանով անցել եմ շատ փոքր ժամանակ: Հայրս էր մեզ տարել… Վերջերս տուրիստական ընկերություններից մեկն ինձ հրավիրեց՝ մեկնել այնտեղ, բայց, ցավոք, ժամանակի առումով չկարողացա… Դա այն ծրագրերից է, որ ամեն տարի նախատեսում եմ, բայց դեռևս չեմ իրագործում: Հատկապես, շատ եմ ուզում տեսնել Կիլիկիան…

Գեները չեն լռում

Միշտ հայրիկիս ասում եմ՝ ես ինձ առավել առողջ ու լավ եմ զգում Հայաստանում, անգամ՝ Թուրքիայում: Տեղի կլիման շատ նպաստավոր է… Գիտեք, սա ոչ թե արյան կանչ, այլ՝ գենետիկ հիշողություն է: Չէ՞ որ մենք իրականում այդ տարածաշրջանից ենք… Ցավոք, ճակատագրի բերումով, հայերի 70-80 տոկոսը չի ապրում այնտեղ, որտեղ պետք է ապրի: Բայց դե, շատ լավատես կլինենք, եթե ասենք, թե օրերից մի օր բոլոր հայերը կվերադառնան իրենց հայրենիք: Մարդը պետք է իրատես լինի և առաջնահերթ փորձի շտկել այն խնդիրները, որոնք խանգարում են: Ու այդ ամենը պետք է արվի մեկ հույսով ու հավատով՝ քիչ-քիչ կարող ենք իրականություն դարձնել այն, ինչն այսօր երազանք է: Ոչ մի այլ ազգ, երկիր չի զբաղվելու մեր ապագայով: Դա մենք պետք է անենք…

Վրեժն անօգուտ է

Հայաստանում տարբեր մտածելակերպով երիտասարդներ ունենք ու դա լավ է: Անձամբ ես երբեք վրեժի ետևից չեմ վազել: Որպես քրիստոնյա ազգ՝ կողմ եմ եղել քաղաքակիրթ լուծումներ գտնելուն: Ինքս շատ հավատացյալ չեմ, բայց եթե մենք մեզ քրիստոնյա ազգ ենք կոչում, ուրեմն պետք է նաև իմանանք, որ Հիսուսի ամենակարևոր պատգամներից է հանդուրժողականությունը: Չեմ ասում, թե պետք է մեր մյուս երեսը պարզենք՝ ապտակելու, ուղղակի չպետք է այդքան կենտրոնանաք վրեժ լուծելու վրա: Ավելի լավ է՝ կենտրոնանանք մեր երկիրը կառուցելուն, ամրացնելուն ու պայծառ ապագա ունենալուն: Հավատացած եմ, վրեժ լուծելով ոչ մի խնդիր չի լուծվի, սա բանակցությունների ժամանակաշրջանն է: