Ամուսնուս հետ ֆուտբոլ խաղացի. կարծում եմ՝ դա այն պահն էր, երբ նա սիրահարվեց ինձ. փոխնախարար

ՀՀ սպորտի և երիտասարդության հարցերի նորանշանակ փոխնախարար Քրիստինե Ասատրյանը պատասխանատվությամբ է մոտենում աշխատանքին: Փոխնախարարի պաշտոնը ստանձնելուց հետո Ասատրյանը ժամանակի սղության պատճառով հրաժարվել է որոշ սովորույթներից: Արձակուրդ ևս այս տարի չի պլանավորել, քանի որ իր իսկ պնդմամբ, հասկանում է, որ շատ ավելի կարևոր առաքելություն ունի:

«Իշխանության դեմքը» խորագրի շրջանակում այս անգամ Aysor.am-ի զրուցակիցը Քրիստինե Ասատրյանն է: Մեզ հետ զրույցում փոխնախարարը պատմել է, թե ինչպես է համատեղում մոր, կնոջ և պետական բարձր պաշտոնյայի գործունեությունը: Ասատրյանը պնդում է՝ պարտադիր չէ ընտրել «կամ -կամ» սկզբունքը՝ ընտրելով ընտանիքի կամ մասնագիտական աճի միջև, հնարավոր է երկուսն էլ համատեղել ու հաջողել երկուսում էլ:

- Գրեթե երկու ամիս է` պաշտոնավարում եք, ինչպե՞ս եք ադապտացվել նոր աշխատանքին, կա՞ն բաներ, որոնցից ստիպված եք եղել հրաժարվել:

- Առաջին հերթին հրաժարվել եմ մարզասրահ գնալուց: Ես ազատ գրաֆիկով աշխատող մարդ եմ եղել 2009 թվականից, անցումը բավական դժվար էր: Դեռևս մի քիչ տանջվում եմ գրաֆիկի առումով, բայց սովորում եմ: Միակ դժվարությունն այն է, որ հոգնում եմ նոր գրաֆիկին սովորելու պրոցեսից:

- Ընտանիքն ինչպե՞ս արձագանքեց փոխնախարար նշանակվելու մասին լուրին:

- Ամուսնուս հետ քննարկել ենք ու եկել որոշման, միանձնյա որոշում չի եղել: Նա ինձ շատ է աջակցում: Միասին հաշվի ենք առել ռիսկերը, հնարավոր դրական և բացասական կողմերը: Որոշումը ընդհանուր է եղել և հետևանքներն էլ ընդհանուր են, բողոքող չկա (ծիծաղում է), միակ բողոքողը տղաս է: Մինչ այդ ավելի շատ ժամանակ էի նրա հետ անցկացնում, հիմա կարոտում ենք իրար, բայց փորձում եմ շաբաթ-կիրակի օրերը ազատ պահել մեզ համար:

- Ասացիք՝ հաշվի եք առել նաև հնարավոր ռիսկերը, ի՞նչ ռիսկեր էիք տեսնում:

- Երբեք չեմ մտածել քաղաքական գործիչ դառնալ, իսկ փոխնախարարը քաղաքական բարձր պաշտոն է, ու փորձում էի հասկանալ՝ արդյոք իմ աշխատանքը, որ մինչ այդ կրթական համակարգում արել էի, կարող եմ շարունակել: Ես հասկանում էի, որ այս առաջարկին համաձայնելով՝ ավելի քիչ ժամանակ եմ տրամադրելու իմ ընտանիքին:

- Կնոջ համար դժվա՞ր չէ համադրել կնոջ, մոր և փոխնախարարի պաշտոնը:

- Կարծում եմ՝ սեռը կապ չունի, դժվար է թե՛ տղամարդու, թե՛ կնոջ համար, կարևորը կոմպետենտ մարդ լինելն է: Համաձայն չեմ այն մտքի հետ, որ կնոջ համար ավելի դժվար է, որովհետև կնոջ վրա հավելյալ պարտականություններ են դրված: Մեր ընտանիքում, ինչպես որոշումներն են ընդհանուր կայացվում, այնպես էլ պատասխանատվության բեռն է ընդհանուր:  

- Ինչպե՞ս եք վերաբերում այն կարծիքին, որ կինը, հատկապես եթե սիրում է զբաղվել սպորտով, չի կարող կարիերայի լուրջ աճի մասին մտածել:

- Եկեք Սերենա Ուիլյամիսի օրինակով դիտարկենք: Սերենան ամուսնացավ, երեխա ունեցավ ու 8 ամիս հետո հասավ Ուիմբլդոնի ֆինալ, որում ցավոք պարտվեց, բայց հասավ այնտեղ: Կարևորը հասկանալ, թե մարդն ինչ նպատակ ու առաքելություն է դրել իր առջև: Ես ինքս միշտ համատեղել եմ ընտանիքն ու գործը: Անիմաստ զոհաբերությունը դժվար երևույթ է: Կյանքումդ գալիս է մի պահ, որ հասկանում ես՝ ինչ-որ բան պիտի անիր ու չես արել: Ես միշտ երիտասարդներին փորձում եմ հասցնել այն միտքը, որ ավելի լավ է փոշմանեն արածների համար, քան չարածների: Կարող ես համատեղել ամեն ինչ, կարող ես սիրածդ, գործով զբաղվել, կարող ես երեխա ունենալ ու մեկը մյուսին չխանգարի: Ես, սովորաբար, իմ երեխային տանում էի իմ դասընթացներին, ու դա լավ օրինակ էր երիտասարդների համար, որ հնարավոր է լինել ուժեղ կին, զբաղվել սիրած գործով և ունենալ ընտանիք:

- Ինչո՞ւ կինը պետք է զբաղվի սպորտով:

- Իմ օրինակով կարող եմ ասել, որ սպորտը ինձ օգնում է լավ տրամադրություն ունենալ: Հիմա փորձում եմ աշխատանքային գրաֆիկի հետ հարմարեցնել ու ժամանակ գտնել մարզասրահ գնալու: Երբ ես կանգնում եմ վազքուղու վրա, դա ինձ օգնում է, տրամադրությունս է բարձրանում, քայլվածքս է փոխվում, ինձ ավելի գեղեցիկ, ցանկալի և ուրախ եմ զգում: Մարզումները նաև օգնում են լավ կառուցվածք ձեռք բերելու, աշխատանքում ևս օգնում են, որովհետև դա միակ տեղն է, որտեղ ուղեղը դադարում է աշխատել:

- Ի՞նչ սպորտաձև եք սիրում, և ո՞վ է ձեր սիրելի սպորտսմենը:

- Սիրում եմ դիտել ֆուտբոլ, խաղաղ ֆուտբոլ: Հիշում եմ՝ դպրոցում տղաները երբեմն ծանակի էին ենթարկում ինձ դրա համար, բայց սիրում էի խաղալ, և ամուսնուս հետ էլ դրա պատճառով ենք ծանոթացել: Ես ասացի, որ կարող եմ խաղալ ու նրա հետ ֆուտբոլ խաղացի: Կարծում եմ՝ դա այն պահն էր, երբ նա սիրահարվեց ինձ: Իրականում նա ինձ ասում է, որ կատարյալ կին եմ՝ հա՛մ ֆուտբոլ եմ սիրում հետը նայել, հա՛մ էլ բլոտ եմ իր հետ խաղում: Բոլոր ժամանակների լավագույն սպորտսմենն, իմ կարծիքով, բասկետբոլիստ Մայքլ Ջորդանն է: Ֆուտբոլիստներից Մեսսի խաղն եմ շատ սիրում: Սիրում եմ դիտարժան խաղ դիտել, կարող եմ մի խաղի ժամանակ «Բարսելոնային» երկրպագել, բայց երբ դեռ Ռոնալդուն «Ռեալում» էր ու սիրուն գոլ խփեր, կարող էի ուրախանալ: Փոքր ժամանակ հեռուստացույցով Մոսկվայի լիգայի խաղերին էի հետևում, «Սպարտակի» երկրպագուն էի, անգամ շարֆիկ ունեի: Հենրիխ Մխիթարյանի հետքերով էլ եմ գնում:

- Ի՞նչ այլ նախասիրություններ ունեք:

- Սիրում եմ նկարել: Վերջերս նոր հետաքրքրություն առաջացավ՝ վիզուալիզացիա, որը նաև իմ դասընթացների ժամանակ եմ օգտագործում: Ոչ թե պատկերներ եմ նկարում, այլ կոնկրետ մեսիջներն եմ վիզուալիզացնում: Որպեսզի ձեռքս բացվի՝ անցյալ տարի մի քանի ամիս նկարչության դասերի եմ այցելել: Բացի այդ, ընկերներիս հետ եմ սիրում շփվել, որը վերջերս այդքան էլ հաճախ չի ստացվում ժամանակի առումով: Հիմա հասկանում եմ այն ընկերներիս, ովքեր ժամանակին պաշտոնյա էին և ինձ չէին զանգում (ծիծաղում է), բայց ես փորձում եմ կապը պահել ընկերներիս հետ:

- Որպես սերտիֆիկացված անձի զարգացման թրեյներ՝ ի՞նչ երեք հատկանիշ կնշեք, որ անհրաժեշտ է մարդուն սեփական անձը գնահատելու և ինքնավստահ զգալու համար:

- Առաջինը՝ հասկանալ ինչ ես ուզում, որովհետև երբ որոշում ես կյանքիդ առաքելությունը, շատ բաներ հեշտանում են, երկրորդ՝ սեփական անձի ու մարմնի նկատմամբ հոգատար լինելը, երբեք չպետք է մոռանալ, որ դու դա դու ես, ունես մեկ մարմին ու մեկ կյանք, ու դրանց մասին պետք է հոգ տանել, երրորդը՝ մարդիկ պետք է հավատան իրենք իրենց, և հավատան այն ներքին մեսիջներին, որ պահի տակ զգում են, վստահեն իրենց ինտուիցիային:

- Նշեք ձեր աշխատանքի մեկ դրական և մեկ բացասական կողմ:

- Բացասական՝ շուտ եմ արթնանում, դրական՝ շատ մարդկանց այլ կողմից եմ սկսել նայել՝ լավ առումով:

- Ի՞նչ հատկություններ պետք է ունենա ձեր թիմի անդամը:

- Աշխատասեր, ինտուզիաստ պետք է լինի, նախաձեռնող ու չփորձի փնտրել հետին մտքեր: Հասկանա, որ աշխատանքը աշխատանք է, ու անձնավորված ոչինչ չկա:

- Ձեր կյանքի մեծագույն ձեռքբերումը:

- Երեխաս, ընտանիքս:

- Ի՞նչ կանեիք, եթե կախարդական փայտիկ ունենայիք:

- Կդադրեցնեի ընտանեկան բռնությունը՝ հատկապես երեխաների նկատմամբ, կդադարեցնեի պատերազմները, չնայած հասկանում եմ, որ դա բնական ընտրության ճանապարհներից մեկն է, որ երկիր մոլորակը կենդանի մնա ու կյանքը երկարի: Մի քիչ էլ մարդկանց կբարիացնեի:

- Եթե ինչ-որ մեկը որոշեր Ձեր կենսագրությունը գրել, ի՞նչ վերնագիր կունենար այդ գիրքը:

- Պիտի մտածեմ… «Հաճույքը և պատասխատանատվությունը կարելի է համատեղել»:

- Հայտնիներից ո՞ւմ ընթրիքի կհրավիրեիք:  

- Ջոն Լենոնին: Նա 60-ականներից է, դա պատմության մեջ իմ սիրած ժամանակշրջաններից է:

- Կա՞ մի դրվագ Ձեր կյանքում, որի համար փոշմանում եք:

- Չէ, չկա:

- Այսինքն՝ եթե հնարավորություն ունենայիք կյանքի մի փուլ տեղափոխվել ու որևէ բան փոխել, ոչ մի տեղ չէիք գնա՞:

- Ո՛չ, ցանկացած բան, որն անում ենք մեր կյանքում, ունի պատճառ: Այնպիսին, ինչպիսին ես հիմա կամ, իմ ապրած կյանքի արդյունքն է: Եթե որոշակի սխալներ չլինեին, որոնք ես ընկալում եմ որպես հնարավորություններ և աճի տեղ, ապա չէի լինի այնպիսին, ինչպիսին հիմա եմ:

- Ո՞րն է առաջին հիշողությունը, որ ունեք մանկությունից:

- Չգիտեմ՝ հիշում եմ, թե այնքան են պատմել, որ վիզուալիզացվել է, բայց հիշում եմ, որ 4 տարեկան էի, ծնողներս ինձ Ծաղկաձորում էին մոռացել: Հիշում եմ, որ ինչ-որ մարդիկ ձեռքս բռնած ինձ բերում տալիս են մերոնց: «Տանը միայնակ» ֆիլմի նման էր, մենք շատ էինք ընտանիքով, 4 երեխա էինք, բայց հիմա հումորով եմ հիշում այդ պատմությունը, կարևորը երկար ժամանակով չեն թողել ու գնացել: Կարճ ժամանակ անց հիշել են, որ ինձ մոռացել են:

- Բնութագրեք Ձեզ երեք բառով:

- Ալարկոտ, ուրախ, նպատակասլաց, նաև ինքնաքննադատ եմ: Ինքս ինձ գոհացնելը մի քիչ դժվար է: