Գրական բլոգ. Գարուս Աբդոլմալեքյան. Բանաստեղծություններ

ՄՇՈՒՇԻ ԵՐԳԸ

գնացքի տոմսը պատռում եմ
ու եղնիկների վերջին խմբի հետ
տուն վերադառնում

այնքան պոետ եմ
որ եղջույրներս բողբոջել են
ու երգս
մշուշի պես անցնում է լճի վրայով

ամեն կրակոց
հրացանից պարպվող կատաղություն է

կուրծքս պատրաստել եմ
որ դու ավելի բարի դառնաս

ՑԱՄԱՔԻ ՁԿՆԵՐԸ

կյանքը կողպեց ճամպրուկը
մահն էլ չի զանգում

այնքան հոգնած եմ
որ պառկում ու դանդաղ սուզվում եմ հողում

այնքան հոգնած եմ
որ մահն էլ պետք չէ ինձ

ես վախենում եմ շարունակությունից
որ դագաղը պարզապես
ավելի մութ սենյակ լինի
ու ես ոսկորներդ գտնեմ կրկին
ու սիրո փազլները շարվեն կրկին
մեկը ճամպրուկը կայարանում մոռանա
մենք ստվերների ու արմատների արանքում քայլենք
ու օձերը
ու ձկները ցամաքի լճի...

*
շուրթս դնում եմ շուրթիդ
ասես ոչինչ չի պատահել
պարզապես
սենյակի լույսն են անջատել

ԼՌՈՒԹՅՈՒՆ

իմ բղավոցը
ավելի բարձր չէ քան քո լռությունը

մենք
մեծ ճամփեքով ենք անցնում
որ հասնենք փոքր ճամփեքին
ու փոքր ճամփեքից
մինչև մի հողոտ մայթ
թող ինձ մի խրճիթ տանի
որի պատուհանից
ապշած նայեմ ընթացքին

իմ բղավոցը
ավելի բարձր չէ քան քո լռությունը
քո լռությունը
այն գիշերվա հուշը
որ երկրի բոլոր բանաստեղծներին
բանտարկեցին սենյակում

լուսաբացին
դուռը բացվեց
ու միայն մի փոքրիկ գտան
թղթերի կույտում
մահը
դռան շեմից ետ դարձավ, ասաց.
- ես նրան
անգամներ մահապատժի եմ ենթարկել
անգամներ կախաղան եմ բարձրացրել
նրա կրծքին մի կետ չեք գտնի
ուր դաշույնս դաջված չլինի
ես մահն եմ
նա կյանքը
ու իմ բղավոցը
ավելի բարձր չի լինելու քան իր լռությունը

ԴԺՈԽՔ ՈՒ ՃՂՎԱԾ ԳՐՊԱՆՆԵՐ

այս կողմ կամ այն կողմ
տարբերություն չկա
մարդը
ծառի ստվերին ընտելանում է
կրակին՝ ոչ
էլի վատ չէ
վատ չէ մեկ-մեկ էլ գրպաններդ ճղված լինեն
երկնաքերերի աստիճանները մոռանաս
փողոցի եզրին նստես
ու քո աստիճաններից իջնես
աստիճան
աստիճան
աստիճան
այնքան, որ տեսնես նստած մարդկանց
ոմանք լացում են
ոմանք երգում ու...
հանկարծ
մեկը, ում ճանաչում ես
բայց...
գուցե չես ճանաչում
բայց...

այս ժպիտը, որ նստել է շուրթերիդ
մի երկու տող էլ ձգիր

դրախտում երբեմն
դժոխքում միշտ
աստծուն կհանդիպես

ՄԻ ԹԱՐԳՄԱՆՈՒԹՅՈՒՆ ԻՆՁՆԻՑ

կտուրի թռչուններին սիրում եմ
ու կուտը, որ ամեն օր նրանց առաջ լցնում եմ

մեջները մի ապերախտ թռչուն կա
գիտեմ, մի օր երկինք կելնի ու ետ չի գա
ես նրան ամենից շատն եմ սիրում

Ո՞Ր ԿԱՄՈՒՐՋԸ

քաղաքի աղջիկները
գյուղի մասին են մտածում
գյուղի աղջիկները
մեռնում են քաղաքի երազանքում

փոքր մարդիկ
մեծերի բարեկեցության մասին են մտածում
մեծ մարդիկ
մեռնում են փոքրերի անհոգության երազում

ո՞ր կամուրջը
աշխարհի ո՞ր մասում է կոտրվել
որ ոչ ոք իր տուն չի հասնում

ԱՂՅՈՒՍՆԵՐԸ

սուտը այն պատն է
որ ամեն առավոտ շարում ես աղյուսով

իմ անզգույշ շինարար
դուռը մոռացել ես

*
ջուրը մինչև վիզս բարձրացել է
աղյուսները մինչև վիզս բարձրացել են
ջուրը մինչև շուրթերս
ջուրը բարձրացել է...

բայց ես չեմ մեռնելու ես ձուկ եմ դառնալու

ԱՆՎԵՐՆԱԳԻՐ

նվիրվում է Ռասուլ Յունանին
ուսիս խփեցիր
որ մենությունս թափ տաս
սիրտդ ինչո՞վ է ուրախ
ձնեմարդու ուսերից ձյունը թափ տալո՞վ

ԱՆՎԵՐՆԱԳԻՐ

դուռը թակեցիր
բացեցի
բարևեցիր
բայց ձայն չունեիր
գրկեցիր ինձ բայց
տեսա ստվերդ
ձեռքերը գրպանում

FLASH BACK

Ժամանակ չկա
արի գրկենք միմյանց
վաղը
կամ ես քեզ կսպանեմ
կամ դու դանակը կլվանաս

այս մի քանի տողը
աշխարհն այս մի քանի տողին է հասել-
ավելի լավ է մարդը չմեծանա
ավելի լավ է չծնվի

արի
այս ֆիլմը ետ տուր
այնքան, որ ցուցափեղկում դրված մուշտակը
հեռավոր դաշտում վազող հովազ դառնա
այնքան, որ ձեռնափայտերը
ոտքով անտառ վերադառնան
ու թռչունները
կրկին երկիր...
երկիր...
չէ
ավելի ետ
թող Աստված
կրկին ձեռքերը լվանա
հայելու մեջ նայի
միգուցե
միտքը փոխի

ԳԾԱՆԿԱՐ 1

հեռավոր մեծ ծով
կամ փոքրիկ ջրափոս
միևնույնն է
եթե ջինջ ես
երկինքը քո մեջ է

ԳԾԱՆԿԱՐ 2

այս ամպամած երկնքի տակ
իր անվան իմաստի մասին է մտածում
արևածաղիկը

ՎՐԵԺ

ուզում եմ սպանել քեզ
դաշունը կուրծքս եմ խրում
բայց
չգիտեմ
դու՞ կմեռնե՞ս
թե՞ ես

ՄՆԱՑԵԼ ԵՄ Ի՞ՆՉ ԱՆԵՄ

ծառ եմ դառնում
դու աշուն ես
նավ եմ դառնում՝
անվերջ փոթորիկ

հրացանդ վերցրու
ու խոսքդ հանգիստ ասա

ՍԵՆՅԱԿ

իմ տան մոտակայքում
նա, ով պատի մասին է մտածում
ազատ է
նա, ով պատուհանի՝
տխուր է
և նա, ով ազատություն է փնտրում
չորս պատի մեջ նստած է
կանգնում է
մի քանի քայլ անում
նստում
կանգնում է
մի քանի քայլ անում
նստում
կանգնում է
մի քանի քայլ անում
նստում
կանգնում է
մի քանի քայլ անում
նստում
կանգնում է
մի քանի քայլ...

նույնիսկ դու հոգնեցիր այս բանաստեղծությունից
էլ ուր մնաց նա,
ով
նստում է
կանգնում է...
ոչ
ընկնում է

ԿԱՐՈՏԸ ԳԱՎԱԹԻ ՄԵՋ

ինչպե՞ս քեզ հետ ճամպրուկի մասին խոսեմ

դուռը բացում եմ
երկու բաժակ ես նստացրել կողք կողքի
ու թեյի բույրը
ինձ տանում է
դեպի ձեռքերդ
դեպի ժամը չորսը
դեպի այն փոքրիկ միտքը
որ վեր կկենաս
վարդազարդ թեյնիկում կարոտդ կթրմես

դուռը բացում եմ
բույրերը մեռել են
սեղանի վրա թուղթ կա
վրան
«ինչպե՞ս քեզ հետ ճամպրուկի մասին խոսեմ»

ՀԻՆ ԾԱՌԸ

դեմքիս կնճիռներ համար մի անհանգստացիր
նարնջագույն ժպիտների համար մի անհանգստացիր
աշունն ավելի չի ծերանա

հին ծառ եմ
այնքան հին
որ մոռացել եմ
մի օր
խնձո՞ր էի ծնում, թե՞ տանձ

տխուր երազանքներով
ինչպես
ձեռնափայտը
մահճակալը
կամ փայտի կտորները
վառարանի կողքին

ԱՅՍ ԴԱՇՈԻՅՆԻ ԵՐԱԶԸ

միևնույնն է
ձեր ձեռքում է եղել
թե մեր կրծքում
մեր բռունցքում կլինի
թե ձեր
այս դաշույնի երազն
ինձ խենթացրել է

ու ձյունը երբ իջնում է
իմ բանաստեղծության տողերին
ու ձյունը
որ պատուհանի ետևում իջնում է
ձյուն
ձյուն
ձյուն
այդժամ հասկանում եմ
որ ձյունն Աստծու հոգնությունն է
այնքան, որ զգում եմ-
ոնց է ռետինը վերցրել
ու սահեցնում անունիս վրայով
փողոցների վրայով
հուշերի
դաշույնների

Գարուս Աբդոլմալեքյան

Էդիկ Պօղոսեան, Տաթև Չախչախյան