Առանց փողկապ. Արմեն Աշոտյանն ամփոփում է անցնող տարին Aysor.am-ի հետ

ՀՀԿ փոխնախագահ, ԿԳ նախարար Արմեն Աշոտյանը միշտ բոլորիս աչքի առաջ է ու ուշադրության կենտրոնում` Facebook-ում աննախադեպ ակտիվությունն է մեղավոր: Հենց այդ ակտիվությունն է, որ գրեթե հարցեր չի թողնում աշխատանքի հետ կապված ու որոշակիորեն բաց է մնում մասնավոր կյանքը: Վերջինիս էլ Aysor.am-ի հետ զրույցում անդրադարձավ Հայաստանի Կրթության և գիտության հիպերակտիվ նախարար Արմեն Աշոտյանը:

-Պարոն Աշոտյան, շատ ակտիվ եք facebook-ում, վերջերս էլ գրանցվեցիք Instagram-ում: Հանրության հետ շփումներում եզակի նախարարներից եք, որ փորձում եք ակտիվ լինել: Ինչո՞վ է պայմանավորված այդ ակտիվությունը,  չէ՞ որ հատկապես իշխանության ներսում ոչ բոլոր գործիչներն են նման մոտեցումներով առաջնորդվում:

-Շատ բնական եմ համարում, որ քաղաքացիները, անկախ նրանից, որ զբաղվում են քաղաքականությամբ թե ոչ, օգտվում են  ժամանակակից տեխնոլոգիաներից: Ես facebook-ում եմ 2010թ-ից, գնալով ավելի մեծ լսարան է ինձնով հետաքրքրված` այսօր 5 հազար ընկեր և 32 հազար հետևորդ ունեմ,Նազենի Հովհաննիսյանից հետո ամենամեծ լսարանն է facebook-ում… ես էլ եմ հետևում Նազենիին ու հասկանում եմ, թե ինչու են հետևում Նազենիին (խորհրդավոր ժպտում է- Լ.Խ.), բայց ուրախ եմ, որ հետևում են նաև ինձ: Ակնհայտ է, որ այդ հարթակը, որքան էլ անձնական տարածք է, նաև հրաշալի հնարավորություն է հասարակության հետ հետադարձ կապ պահելու, քննարկելու ոլորտում առկա խնդիրները, առաջարկություններ ստանալու: Կարող եմ ասել, որ շնորհիվ իմ անմիջական կապի քաղաքացիների հետ, հարյուրավոր հարցեր են լուծվել` և անձնական, և համակարգային, շտկվել են բազմաթիվ ապօրինություններ, ստացել ենք ահազանգեր, որոնց տվել են ընթացք և դրանք լուծվում են….

Իհարկե, այդ տարածքն ինձ համար նաև անձնական է` այն առումով, որ ես շփվում եմ ինձ մտերիմ հին և ձեռք եմ բերում մտերիմ նոր մարդկանց հետ կապեր: Կարծում եմ, որ քաղաքական տեսակետից ելնելով մի քանի տարի հետո պետք կլինի զարմանալ ոչ թե քաղաքական գործիչների facebook-ում ակտիվ լինելու, այլ՝ ակտիվ չլինելու վրա: Այդպիսին է տեղեկատվական դարը ու բազմաթիվ գործիչներ, համաշխարհային քաղաքականության մասշտաբով ակտիվ օգտվում են տեղեկատվական նոր միջավայրից` Twitter, Instagram, Facebook. Տեսնում են Հռոմի պապին, ԱՄՆ նախագահին, մյուսներին, արտաքին քաղաքականության իմաստով տարբեր անդրանիկ հայտարարություններ հենց այդ տիրույթում են հրապարակվում: Սա աշխարհն ընդունել է, որպես արագ շփվելու, արագ տեղեկատվություն տարածելու և ստանալու գործիք ու Հայաստանն էլ բացառություն չէ: Ուրախ եմ, որ այս գործի առաջամարտիկներից մեկն եմ:

-Կա ինչ-որ բան, որ նախարար Աշոտյանը Facebook-ում չի հրապարակի երբեք:

-Այո` վիրավորանք, անձնական տեղեկատվություն այլոց մասին, այն ամենը, ինչ որպես մարդ Աշոտյանը չի անի և չի ուզենա, որ իր հանդեպ անեն,  չի լինի նաև իմ Facebook-յան էջում: Այստեղ էլ անպայման պետք է գործեն բարոյականության գրված և չգրված բազմաթիվ կանոններ: Մարդն ինչպիսին է կյանքում, այնպիսին է նաև Facebook-ում, որն ընդամենը տեղ է, հարթակ է, որը չի գերազանցում քեզ, ոչ էլ հավելյալ արտոնություններ է տալիս: Եվ պետք է հստակ հասկանալ, որ այդտեղ նույնպես դու պատասխանատու ես քո տարածած տեղեկատվության, գրառումների, քո կարծիքների համար, նա չի սարքում մարդուն ավելի լավը կամ ավելի վատը, դա ընդամենը արտահայտվելու այլ տեղ է, որտեղ պատասխանատվությունը միշտ պետք է խոսքի ազատության հետ միասին զուգորդված լինի:

-Ձեզ ավելի շատ ընկալում են իբրև քաղաքական գործիչ, քան՝ Կրթության և գիտության նախարար…

-Շատ ուրախ եմ, որ այդպիսին է իմ ընկալում, որովհետև` ա) խորապես համոզված եմ, որ նախարարի պաշտոնը քաղաքական պաշտոն է անկախ ոլորտից, բ) խորապես համոզված եմ, որ ընդհանուր քաղաքականությունը իր ճակատագրական ազդեցությունն ունի ցանկացած ճյուղային քաղաքականության վրա, և դա նույնպես տեսանելի է և, վերջապես, ես հավերժ չեմ Կրթության նախարարի պաշտոնում, բայց շատ ավելի երկար եմ պատրաստվում մնալ Հայաստանի քաղաքական դաշտում: Մի բան էլ` ես չունեմ ոլորտում մասնավոր հետաքրքրություններ, մասնավոր շահեր և չունեմ սուբյեկտիվ նախընտրություններ` ելնելով ինչ-ինչ անձնական խնդիրներից: Ինձ համարում եմ որոշում կայացնող, կառավարիչ, որից կախված է որոշումների ընդունումը, բայց տեսակետները, հատկապես մասնագիտական, անպայման պետք է համադրել որոշումները կայացնելուց առաջ:

Այնպես է ստացվել, որ լինելով 6-րդ տարին Կրթության նախարար, առանց ավելորդ համեստության պետք է ասեմ, որ շատ քիչ մասնագիտական շրջանակ կա, որ ամբողջությամբ պատկերացնում  է կրթության ոլորտի խնդիրները, հատկապես խորքային խնդիրները, քան ձեր խոնարհ ծառան է: Այդպես է ստացվել, որովհետև ես աշխատում եմ հսկայական աշխատակազմի հետ, ի պաշտոնե տնօրինում եմ բազմաթիվ տեղեկատվության, փաստաթղթերի, թվերի, վիճակագրության և օբյեկտիվորեն այսօր համարում եմ, որ կրթության համակարգին լիարժեք տիրապետում եմ` լինելով քաղաքական գործիչ:

-Ձեր կարծիքով` անցած վեցը տարիների ընթացքում Ձեր ընդդիմախոսների թիվն ավելացե՞լ է:

-Միանշանակ պակասել է: Իմ ընդդիմախոսների մի զգալի բանակը քաղաքական նկատառումներով են ընդդիմախոսներ, որովհետև կրթական բնագավառում ամենավառ տեղը տեսնելու, որ ես ճիշտ եմ, Ազգային ժողովն է: Տեսեք` տասնյակ կրթական նախաձեռնություններով ենք հանդես եկել, օրենքներով, նոր առաջարկություններով ու տեսեք, թե ինչ պասիվ են քաղաքական ընդդիմախոսները, երբ խոսքը ոլորտային հարցերի մասին է: Նրանք շատ ավելի պասիվ են այդժամ, քան քաղաքական հարթության մեջ ինձ հակադարձելու  իրենց փորձերը: Սա նշանակում է, որ մենք կոնսենսուսային քաղաքականություն ենք վարում ու անգամ եթե որոշ մարդկանց ձեռքերը չեն գնում կողմ քվեարկել բացահայտ դրական օրենքներին, ինչպիսին էին, օրինակ, ուսանողների սոցիալական փաթեթը, ներառական կրթության մասին օրենքը, մասնագիտական կրթության բնագավառին վերաբերող օրենքը և բազմաթիվ այլ լավ օրենքներ, որոնք կյանքի են կոչվում ու բարելավում են մեր աշակերտների, ուսանողների կյանքը, դրանք բոլորը մնացին տվյալ քաղաքական թիմերի նեղմիտ մոտեցումների պատճառով առանց «կողմ» քվեարկումների: Բայց միևնույն է անցան: Այսինքն` Ազգային ժողովը, որպես քաղաքական թիվ մեկ բեմահարթակ, լավագույն վայրն է հասկանալու, որ կրթության քաղաքականությունը շատ ավելի ընկալելի է և կամ էլ չեն հերիքում ընդդիմախոսների պրոֆեսիոնալ ունակությունները, որպեսզի ապահովեն նույնքան ուժգին հակադարձում, որքան  փորձում են անել քաղաքական ասպարեզում:

-Ազգային ժողովի, քաղաքական այլ հարթակների  Ձեր ընդդիմախոսների հետ մտերիմ հարաբերություններ ունե՞ք առօրյա կյանքում: Ունե՞ք ընկերներ նրանց շարքում:

-Շատ մտերիմ, իրական ընկերներ չունեմ իրենց շարքում, ունեմ մտերիմ մարդիկ, որոնց հետ, այո, շատ լավ շփվում եմ, ինչ-որ իմաստով նաև ընկերություն եմ անում, բայց մենք բնականաբար ընկերներ չենք: Շատ քիչ մարդ կա քաղաքական դաշտում, չկա այդպիսի մարդ քաղաքական դաշտում, ում նկատմամբ ես ունեմ կանխակալ վատ մոտեցում….

-Անգամ, եթե քաղաքական հարթակում անձնական վիրավորանք ու այլ ոչ կոռեկտ մեթոդներ են կիրառո՞ւմ:

-Ա՜յ, բացի այդ դեպքերից, որտեղ կա անձնական վիրավորանք իմ, իմ կուսակցության և իմ ղեկավարի հասցեին, իմ հայրենիքի հասցեին: Կան բաներ, որ ես չեմ կարող հանդուրժել որպես անհատ և թիմային մարդ և, բնականաբար, այդ դեպքում գործում է հակադարձության սկզբունքը և գործում է ամբողջ ուժով: Այսինքն, եթե հիշեք իմ քաղաքական գործունեությունը, ես երբևէ նախաձեռնող չեմ եղել տվյալ տիպի, ոճի քաղաքական ցածրորակ քննարկումների, մենք միշտ ստիպված հակադարձել ենք: Ուրիշ բան է, որ իմ հակադարձումները շատ ավելի տպավորիչ են եղել ու ավելի հնչեղ և մարդիկ մոռանում են երբեմն, թե որտեղից է ծագել այս կամ այն վեճը:

-Անցնող տարում նույնպես մամուլը Ձեզ բազմաթիվ անգամներ պաշտոնանկ է արել, չե՞ք հոգնել:

-Չկա տարի, որի ընթացքում իմ պաշտոնանկության մասին ակտիվ խոսակցություններ չլինեն: Հաշվի առնելով, որ ես արդեն ամենաերկարակյաց Կրթության և գիտության նախարարն եմ Հայաստանի նորագույն պատմության մեջ և երևի թե պետք է փորձել հակադարձ կապ գտնել դա մեջ….սա որպես կես կատակ: Իսկ եթե ավելի լուրջ, ապա ես միշտ պատրաստ եմ պաշտոնանկության այն առումով, որ մի կողմից շատ սիրում եմ այն գործը, որով  զբաղվում եմ, մյուս կողմից ինձ համարում եմ թիմային մարդ և կլինեմ այնտեղ, որտեղ կորոշի իմ թիմը: Եվ երրորդը` կարծում եմ, որ ցանկացած էջ պետք է պատրաստ լինես շրջելու` նոր էջ բացելու ակնկալիքով: Ուստի Աշոտյանը մնում է Արմեն Աշոտյան, մնալու եմ որպես այդպիսին` անկախ նրանից կունենամ պաշտոն, թե չեմ ունենա և կլինի այն կառավարությունում, թե որևէ այլ տեղ: Իմ մարդկային հատկությունները փորձում եմ դրա հետ չկապել:

-Որքանո՞վ կպակասի Ձեր ընկերների թիվը, երբ այլևս նախարար Աշոտյան չեք լինի:

-Կտրուկ կնվազի շփման շրջանակը, մուտքային զանգերի թիվը, որովհետև զանգերի մի զգալի մասը պայմանավորված են իմ գործունեությամբ: Բնականաբար կլինի ավելի խախանդ, հանգիստ, նյարդահոգեբանական վիճակ և ավելի շատ ժամանակ աշխատելու սեփական ունակությունները զարգացնելու վրա: Այս վեց տարիների ընթացքում, ցավոք, ես այն ծավալով ինձանով չեմ զբաղվել… շատ ավելի շատ եմ զբաղվել, քան բազմաթիվ այլ մարդիկ, երևի իմ ընդդիմախոսներից էլ, բայց ոչ այն ծավալով, որ կցանկանայի: Օրինակ, այդպես էլ սառեցրեցի իմ դոկտորական աշխատանքը, որը դեռևս 2007թ-ից էի սկսել, սառեցրեցի նոր օտար լեզու սովորելու իմ ցանկությունը:

-Ո՞րն է:

-Չորրորդ օտար լեզուն, որ  ուզում եմ սովորել իսպաներենն է, բայց դեռ մնացել է , հուսամ դրա  ժամանակը կգա: Տանն ունեմ մի քանի տասնյակ գրքեր, որ կամ նվեր եմ ստացել, կամ գնել եմ, ժամանակ չունեմ կարդալու, շարել եմ` հույս ունենալով, որ գործին զուգահեռ կկարդամ անպայման: Կամ գործից դուրս գամ` կկարդամ (ծիծաղում է):

-Ի՞նչ սպասելիքներ ունի Արմեն Աշոտյանից ընտանիքը:

-Իհարկե` որ ես ավելի շատ լինեմ տանը, որ ես ավելի շատ իրենց հետ շփվեմ, որ ես չլինեմ դրսի մարդ, այլ լինեմ ներսի մարդ: Նաև, որ ստիպված չլինեն իրենք ինձ կիսել ուրիշների հետ և երևի թե, որ ես ավելի հանգիստ ապրեմ, քանզի դրանով է պայմանավորված նաև իրենց հանգստությունը, իրենց երջանկությունն ու անդորրը: