Թշնամությունը լավ բան չի, ես չէի ցանկանա, որ մեր մեջ նման բան լիներ. Իրինա Հարությունյան

Դերասանուհի, ՀՀ վաստակավոր արտիստուհի Իրինա Հարությունյանի էկրանային բացակայությունն արդեն իսկ նկատելի է դարձել: Գաղտնիք չէ, որ այժմ նա առավել մեծ ու կարևոր պարտականություն ունի՝ կրտսեր որդու՝ փոքրիկ Դավիթի խնամքը: Սակայն Aysor.am-ի հետ զրույցում դերասանուհին խոստովանեց՝ էկրանային լռությունը խախտված է, նոր ֆիլմերն իրեն սպասում են:

Ի դեպ, առիթն օգտագործելով, անդրադարձանք նաև վաստակավոր արտիստուհու ու Կ. Ստանիսլավսկու անվան պետական ռուսական թատրոնի գեղարվեստական ղեկավար, ՀՀ ժողովրդական արտիստ Ալեքսանդր Գրիգորյանի միջով անցած «սև կատվին»: Կարծես թե,  այստեղ ևս «սառույցը հալչում» է…

-Իրինա, ինչպե՞ս եք Ձեզ զգում նորածնի հետ:

-Կարելի է ասել՝ խենթանալու սահմանին եմ (ժպտում է): Երբ իմացա, որ բալիկի եմ սպասում, մտածում էի, որ ինձ հետ այսպիսի բան կկատարվի, բայց որ այս կարգի, չէի պատկերացնում: Ամեն օր ավելի եմ համոզվում, թե ինչ ճիշտ քայլ արեցի՝ նրան բերելով իմ կյանք: Հայաստանում մտածում են, որ 40 տարեկանը մեծ է երեխա ունենալու համար: Շատերն ասում էին՝ ի՞նչ ռիսկ արեցիր այդ տարիքում: Թեև, համաձայն են ինձ հետ, որ ամենակարևոր քայլն եմ արել իմ կյանքում: Իմ բալիկն ինձ առավել երջանկացրեց… Նա արդեն մարդուկ է դարձել, ամեն օր մի նոր բան է անում՝ գոռում է, երգում: Դրական ու մարդամոտ է, բոլորին ժպտում է: 

-Նմա՞ն է ավագ եղբորն այդ տարիքում:

-Իրենք շատ տարբեր են, պետք է խոստովանեմ, որ Դավիթն ավելի հանգիստ երեխա է: Դե, ընդհանրապես, ասում են չէ՞, որ առավել հասուն տարիքում ունեցած երեխաներն ավելի խելոք են: Չգիտեմ՝ դա որքանով է համապատասխանում իրականությանը, բայց մեզ մոտ այդպես է:

-Նման ռիսկային քայլ ևս մեկ անգամ կանե՞ք, չէ՞ որ եղբայրներին քույրիկ է պետք:

-Չի բացառվում: Բայց դա առաջիկա մեկ տարում հաստատ չի լինի:

-Ամիսներ առաջ, երբ խոսում էինք, նշեցիք, որ ավագ եղբայրն անհամբեր սպասում է փոքրիկի ծնունդին: Այժմ այդ խանդավառությունը պահպանվո՞ւմ է, թե՞ արդեն մանկական խանդի տեսարաններ են լինում:

-Ոչ, Արամս շատ գրագետ է մոտենում այդ հարցին: Շատ-շատ է սիրում եղբորը, այնքան շատ ու ինքնամոռաց, որ երբեմն ինձ թվում է՝ պահի տակ կխենթանա: Մեծի նման կարող է քնած տեղից արթնացնել ու պաչել:

-Խնամքի հարցում օգնականներ ունե՞ք:

-Նախ ասեմ, որ երեխայի խնամքով զբաղվելն ուղղակի հաճույք է: Փորձում եմ ամեն ինչ ինքնուրույն անել, բայց մայրս շատ հարցերում օգնում է ինձ:

-Դավիթը գրեթե 6 ամսական է: Այս տարիքում երեխայի դիմագծերն արդեն կանոնակարգված են: Ո՞ւմ եք նմանեցնում:

-Դեռևս ոչ-ոք չի կարողանում հասկանալ, թե ում է նման: Երբեմն ինձ են նմանեցնում, երբեմն՝ ամուսնուս, երբեմն էլ՝ ավագ որդուս: Բայց որևէ մեկիս արտահայտված նմանություն չունի:

-Իրինա, թեև մայրիկի դերն ամենաքաղցրն է, սակայն հանդիսատեսն ու հեռուստադիտողը ևս կարոտել է Ձեզ: Չե՞ք մտածում գործնական առօրյա վերադառնալու մասին:

-Ասեմ, որ առաջարկ ունեմ նկարահանվելու երկու գեղարվեստական ֆիլմում, որոնց մասին փակագծերը դեռևս չեմ բացի: Միայն կնշեմ, որ մեկը տրագիկոմեդիայի ժանրում է, մյուսը նվիրված է անկախության 25-ամյակին: Երևի, հենց այս աշխատանքներով էլ վերսկսեմ գործունեությունս: Մինչ այս նույնիսկ տանից դուրս գալ չէի ուզում, ամբողջ ժամանակս ընտանիքիս էի նվիրել: Հավատում եմ՝ առաջիկայում սերիալային առաջարկներ էլ կստանամ, հուսով եմ՝ թատրոնի բեմ էլ կբարձրանամ, իսկ թե ո՞ր թատրոնի, ժամանակը ցույց կտա:

-Ի դեպ, վերջերս Ձեր հարցազրույցներից մեկում անդրադարձել էիք նաև Ձեր նախկին ղեկավար Ալեքսանդր Գրիգորյանի հետ ծագած խնդրին: Որքան նկատեցի, սառույցը հալվում է, այո՞: Այս ընթացքում զրուցե՞լ եք նրա հետ:

-Այն, որ սառույցը գոնե իմ կողմից հալվել է, հաստատ է: Հիմա ամեն ինչին մի քիչ այլ կերպ եմ սկսել նայել: Հավանաբար, բալիկիս ծնունդն էլ ազդեց իմ աշխարհայացքի վրա… Գիտեք, թշնամությունը լավ բան չի, ես չէի ցանկանա, որ մեր մեջ նման բան լիներ… Երեխայիս ծնվելուց 4 օր առաջ, տեղեկանալով, որ վատառողջ է, զանգահարեցի նրան, հետաքրքրվեցի իր ինքնազգացողությամբ: Չէի կարող անտարբեր լինել և ուրանալ ամեն ինչ…

-Հեռախոսազրույցի ընթացքում նկատեցի՞ք՝ Ալեքսանդր Գրիգորյանն ինչպես էր տրամադրված Ձեզ:

-Նորմալ էր, ջերմ… Նա գիտեր, որ հղի եմ ու ինձ մաղթեց առողջություն և հաջողություն: Որոշեցինք, որ 4 օր անց կզանգահարեմ, կհանդիպենք, կզրուցենք… Բայց այդ ընթացքում բալիկս ծնվեց, իմացա՝ ինքն էլ ապաքինվում էր… Էլ չստացվեց զրուցել, բայց կարծում եմ զրուցելու առիթ կունենանք, որովհետև միմյանց ասելու լավ ու վատ շատ բան ունենք (ժպտում է): Պետք է գա մի օր, որ մեր հարաբերություններում տիրող անորոշությունը բացահայտվի: Շատ բաներ կան, որ երկուսիս համար էլ հարցական են, անհասկանալի: Ու գիտեմ՝ դա ոչ իմ, ոչ էլ իր մեղքն է: Իմ ու իր մեջ երբեք խոսակցություն չի եղել, ուղղակի անառողջ իրավիճակ ու մթնոլորտ է ստեղծվել ուրիշների բամբասանքների, խոսք տանել-բերելու հետևանքով: Այդ ժամանակ ես ո՛չ ի վիճակի էի, ոչ էլ ուզում էի պարզաբանել այդ ամենը:  Աստված նրան առողջություն տա, ու մի օր անպայման կկայանա մեր զրույցը:

-Գուցե թատրոնում մարդիկ կան, որոնց ձեռնտո՞ւ է Ձեր բացակայությունը:

-Այո, այնտեղ մարդիկ կան, ովքեր շատ են մտահոգված՝ հանկարծ ես չխոսեմ, չբացահայտվեն ու ջրի երես դուրս չգան իրենց ստերը:

-Հուսանք՝ պարզաբանումներից հետո կվերադառնաք Ձեր հարազատ Ստանիսլավսկու անվան ռուսական թատրոն:

-Չգիտեմ, ոչինչ չեմ կարող ասել, բայց չի էլ բացառվում իմ վերադարձը: Բայց դե, դերասանուհիներ կան, որ ամեն կերպ պատրաստ են խոչընդոտել այդ վերադարձին: Նման արտահայտություններ արել են (ժպտում է)…