Ես տունս վաճառել էի՝ ԱՄՆ-ում բնակարան գնելու համար. Պապին Պողոսյանը Հայաստանում է

Հայաստան-Սփյուռք համահայկական 6-րդ համաժողովի շրջանակներում այս օրերին Մշակույթի նախարարության հրավերով Հայաստանում են գտնվում տարիներ շարունակ դրսում ապրող և ստեղծագործող հայ արվեստագետներից շատերը: 13 տարվա բացակայությունից հետո Հայաստան է ժամանել նաև երգիչ Պապին Պողոսյանը, ում կատարմամբ «Երևանի սիրուն աղջիկ»-ը շարունակում է մնալ հայուհուն՝ բոլոր ժամանակներում ամենաբնութագրող երգը:

Aysor.am-ի հետ զրույցում երգիչն անդրադարձել է Հայաստանից հեռանալու պատճառներին, 13 տարի անց՝ վերադարձին, թոռնիկների հետ հանդիպմանն ու մանկության հիշողություններին:

- Պարոն Պողոսյան, արդեն 10 օր է՝ Հայաստանում եք: Ինչպե՞ս եք անցկացրել այդ օրերը:

- Անընդհատ համերգային ծրագրեր են լինում. ամսի 20-ին մասնակցեցի «Նաիրի» փառատոնին, հոկտեմբերի 3-ին էլ «Գիրկդ բաց, քեզ մոտ ենք գալիս» խորագրով համերգ է կայանալու, որին մասնակցելու են սփյուռքից ժամանած երգիչներն ու այստեղի կատարողներից մի քանիսը: Ու որ ամենակարևորն է՝ 13 տարի աղջկաս, թոռնիկներիս չէի տեսել, եկել եմ նրանց հանդիպելու…

- Եվ ինչպիսի՞ն էր հանդիպումը 13 տարի անց:

- Շատ էմոցիոնալ: Արդեն մեծացել, հարսնացու են դարձել (ժպտում է՝ հեղ.):

- Ո՞ւմ հետ եք եկել, երկարաժամկե՞տ այցելություն է:

- Կնոջս հետ եմ եկել, ով գրեթե 30 տարի եղել է Մերանգուլյանի անվան անսամբլի քանոնահարուհին: Հոկտեմբերի 15-ին վերադառնալու ենք ԱՄՆ:

- Մնացյալ 20 օրն ինչպե՞ս եք անցկացնելու:

- Ուզում եմ հիմնականում հարազատներիս միջավայրում լինել, մանկությանս վայրերն այցելել, կարոտս առնել: Այստեղ շատ բարեկամներ, ընկերներ ունեմ, որոնց պետք է անպայման հանդիպեմ. Մերանգուլյանի անվան անսամբլի բոլոր երաժիշտներն են ընկերներս, նաև երգիչներ, արվեստագետներ, որոնց հետ պետք է հիշենք մեր անցած օրերը, տարիները:

- ԱՄՆ տեղափոխվելուց հետո առաջին անգամ եք Հայաստան եկել: Ինչո՞վ էր պայմանավորված երկարատև բացակայությունը:

- Այնտեղի իրավաբաններն այնքան էլ ճիշտ մոտեցում չէին ցուցաբերել թղթաբանությանը, ինչի պատճառով էլ ձգձգվեց գալս: Հետո էլ որդիս գրին քարտ շահեց ու եկավ ԱՄՆ, զբաղվածությունս էլ ավելի մեծացավ, ու, փաստորեն, 13 տարի ձգձգվեց:

- Այժմ ԱՄՆ-ի քաղաքացի՞ եք:

- Ո՛չ, բայց վերջերս գրին քարտ ստացա, որն ինձ հնարավորություն է տալիս ազատ տեղաշարժվել, Հայաստան գալ ու գնալ: Կարծում եմ՝ 5-6 տարի հետո քաղաքացիությանս հարցն էլ կլուծվի:

- Հատկապես վերջին տարիներին արվեստի բնագավառում գործող մարդկանց Միացյալ Նահանգները շատ է գրավում: Դուք Հայաստանում կայացած, ճանաչված երգիչ էիք, ի՞նչը պատճառ դարձավ մեկնել հայրենիքից: Արդյոք այնտեղ ապրելն առավել հեշտ ու հետաքրքիր է:

- Գիտեք, ամեն մեկն այնտեղ գնալու իր հիմնավորված պատճառներն ունի: Կան մարդիկ, որոնց ճակատագիրն է տանում, կան այնպիսիք էլ, ովքեր ամբողջ կյանքում նպատակ են ունենում գնալ և ի վերջո իրագործում են… Ճիշտն ասած, անձամբ ես սկզբում համերգային ծրագրով մեկնելով, հետագայի համար բավականին առաջարկներ ստացա: Պայմանագիր կնքեցի ու մնացի: Տղայիս գալուց հետո որոշեցի ոտքս մի քիչ էլ «կախ գցել», որ հասկանամ՝ նա ուզո՞ւմ է մնալ ԱՄՆ-ում, հավանո՞ւմ է երկիրը: Հավանեց, հիմա երկքաղաքացի է: Ինքն էլ երաժիշտ է, ու հիմա առավել ակտիվ է զբաղվում իր գործունեությամբ: Բայց Հայաստանի հետ կապը չի պասիվացնի, միշտ էլ կգա ու կգնա:

- Իր ընտանի՞քն ունի:

- Այո՛, Հայաստանում էր ամուսնացել, երկու զավակ ունի: Իր կինն ԱՄՆ-ում բժշկական կրթություն ստացավ:

- Ձեր դստեր ընտանիքը պատրաստվո՞ւմ է Ձեզ միանալ:

- Չէ, իրենք ցանկություն չունեն այստեղից հեռանալու: Փառք Աստծո, իմ թղթաբանական հարցերը լուծված են, ու մենք հաճախ կլինենք Հայաստանում, գուցե՝ 2-3 ամիսը մեկ:

- Բնակվում եք Գլենդելում, բացի երգարվեստից, ի՞նչ զբաղվածություն ունեք այնտեղ:

- Ինչպես միշտ՝ համերգային գործունեությամբ եմ զբաղված, և՛ նախկինում, և՛ հիմա հրավերներ ունեմ տարբեր երկրներից: Ու եթե այն ժամանակ դրսի հրավերներն ընդունելու հնարավորություն չունեի, ապա հիմա սիրով եմ ընդունում այդ առաջարկները:  Այնտեղի մեր հայ փոքրիկներին կրթում, սովորեցնում եմ մաքուր հայերեն երգել, շատ աշակերտներ ունեմ:

- Հայ ընկերներ ունե՞ք Նահանգներում:

- Իհարկե: Շատ մտերիմ ընկերներ ենք Լևոն Շարաֆյանի հետ, մի քանի օրվա տարբերությամբ էլ Հայաստան եկանք (ժպտում է՝ հեղ.): Ընկերություն էինք անում նաև մաեստրոյի՝ Կոնստանտին Օրբելյանի (դիրիժոր, երգահան՝ հեղ.) հետ: Մեր ոլորտի բոլոր ներկայացուցիչների հետ էլ մտերիմ ենք:

- Հայաստանում մենահամերգ ունենալու մասին չե՞ք մտածում:

- Աստված առաջ, հաջորդ տարի կմտածեմ այդ մասին… Այս տարի 65 ամյակս էր, ու արդեն 45 տարի է՝ բեմում եմ: Հուսով եմ՝ կառավարությունը, նախարարությունն ինչ-որ բան կձեռնարկեն, կաջակցեն ու ես կկարողանամ համերգներով հանդես գալ ոչ միայն մայրաքաղաքում, այլև՝ տարբեր մարզերում:

- Պարոն Պողոսյան, Հայաստանում Ձեր բնակարանը պահպանվո՞ւմ է, թե հյուրընկալվել եք հարազատներին:

- Ես տունս վաճառել էի՝ ԱՄՆ-ում բնակարան գնելու համար: Վարձով ապրելն այնտեղ շատ բարդ է, վարձն անընդհատ թանկանում է: Իսկ այստեղ հայրական օջախ ունեմ, հարազատներիս 90 տոկոսն այստեղ են:

- Հայաստան գալով 13 տարի անց՝ ինչպիսի՞ Հայաստան, Երևան հայտնաբերեցիք:

- Դեռ չեմ հասցրել շատ տեղերում լինել, բայց պետք է նկատեմ, որ բավականին դրական փոփոխություններ կան: Շատ գեղեցիկ էր Հյուսիսային պողոտան: Միայն թե կցանկանայի, որ նմանատիպ գեղեցիկ շինություններ ամբողջ քաղաքում լինեն, որպեսզի համահունչ լինի… Փոփոխությունների մեջ կա մի բան, որն ինձ զարմացնում է. մեքենաներն են շատ-շատ, ինչը դժվարացնում է վարելը:

- Երեք օր առաջ անկախության տոնն էինք նշում: Հայաստանն արդեն 26-ամյա անկախ պետություն է: Ըստ Ձեզ՝ որոնք ենք այս 26 տարիների գլխավոր ձեռքբերումներն ու բացթողումները:

- Անկախությունը բոլորիս համար իսկապես հպարտություն, մեծ իրադարձություն է: Իհարկե, պատերազմ, դժվարություններ, մութ ու ցուրտ տարիներ ենք տեսել, բայց հիմա այդ ամենն անցյալում է, պետք է կարողանանք փայփայել ու պահպանել: Մնում է հաղթահարել տնտեսական դժվարությունն ու այնպես անել, որ մեր ժողովուրդը բարեկեցիկ ապրի: Հուսով եմ՝ լուծելի խնդիր է: Անկախ նրանից, թե որտեղ կլինենք, հայրենիքը մեր մի մասնիկն է, որից չենք կարող ո՛չ հրաժարվել, ո՛չ էլ մոռանալ: Այն, ինչ կա իմ երկրի մեջ, չկա աշխարհում ոչ մի տեղ: Որքան մարդկանց հոգսերը քչանան, այնքան շատ ժպիտ կտեսնենք

- Զրույցի սկզբում նշեցիք, որ ցանկանում եք այցելել այն վայրերը, որտեղ անցել է Ձեր մանկությունը: Որտեղի՞ մասին է խոսքը:

- Մանկությունս անցել է և՛ Երևան քաղաքում, և՛ քաղաքին կպած Գեղանիստ գյուղում, որտեղ էլ ավարտել եմ դպրոցը: Ծնողներս Գեղանիստում են ապրել:

- Պարոն Պողոսյան, նկատե՞լ եք, մարդիկ նույն ջերմությա՞մբ են Ձեզ դիմավորում: Երբ դրսում տեսնում են, ճանաչո՞ւմ են, մոտենո՞ւմ են, նկարվո՞ւմ:

- Հավատացեք՝ նույն ջերմությամբ են պարուրված: Մի քանի օր առաջ տաքսիով Օպերայի տարածք էի գնացել, պատուհանը բաց էր, մեքենայից դեռ չիջած՝ երիտասարդ մի զույգ մոտեցավ ու ջերմ խոսքեր ասաց ինձ: Ամեն քայլափոխի են ճանաչում՝ սկսած օդանավակայանից: Դժվարությունների մեջ անգամ մարդիկ շարունակում են մնալ ուշադիր ու ջերմ: Ես շատ եմ սիրում իմ ազգին, ժողովրդին, հայրենիքս: Ուզում եմ բոլորի դեմքին միայն ու միայն ժպիտ տեսնեմ, խաղաղություն լինի: Տա Աստված՝ արտագաղթը քչանա…