29/05/2018 19:50
Վարչապետի հետ բարեկամական կապն ավելի է զգոնացնում, ստիպում չսայթաքել. Պատգամավոր դարձած դերասանը՝ Փաշինյանի հետ բարեկամության, մշակույթի, հեռուստասերիալների մասին
Առաջին փոխվարչապետի պաշտոնում Արարատ Միրզոյանի նշանակվելուց հետո Ազգային ժողովի պատգամավորի թափուր մնացած նրա մանդատն անցավ «Ելք» կուսակցությունների դաշինքի ընտրական ցուցակի հաջորդ թեկնածու, Քաղաքացիական պայմանագիր կուսակցության անդամ Հրաչ Հակոբյանին: Որքան էլ ամեն ինչ օրինական էր, այնուամենայնիվ, այս ամենը որոշակի շահարկումների պատճառ դարձավ, քանի որ նորաթուխ պատգամավորը ՀՀ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի ազգականն է, կնոջ՝ Աննա Հակոբյանի եղբայրը:
Aysor.am-ը մեկնարկում է «Իշխանության դեմքը» խորագիրը, որի շրջանակներում Հրաչ Հակոբյանի հետ խոսել է քաղաքական ու քաղաքացիական դիրքորոշման, վարչապետի հետ բարեկամական կապի, դերասանի տեսանկյունից մշակութային կյանքում գրանցված բացթողումների, սերիալային քաղաքականության վտանգների, դրանց վերացման ու շտկման մասին:
- Պարոն Հակոբյան, ընդամենը օրեր առաջ եք վերցրել պատգամավորի Ձեր մանդատը: Հետաքրքիր է, որպես պատգամավոր, ի՞նչ հարցեր ու խնդիրներ եք առանձնացրել, որոնք Ձեր ուշադրության կենտրոնում եք պահում ու առաջնահերթ եք անդրադառնալու:
- Ինչպես Ազգային ժողովի նախորդ նիստում նշեցի, առաջնահերթ խնդիրը հեռուստաէկրանից եթեր հեռարձակվող անորակ սերիալների բացառումն է: Ի դեպ, թյուրըմբռնում կա, թե իմ դիրքորոշումը սերիալների առհասարակ փակումն է: Ոչ՛, ես նման բան չեմ ասում. իմ համոզմամբ՝ դրանք ոչ թե պետք է փակվեն, այլ՝ վերահսկվեն, նրանցում բացառվեն ընտանեկան բռնության տեսարաններն ու ժարգոնները:
- Այսինքն, դեմ եք ոչ թե սերիալներին, այլ՝ դրանց բովանդակությանն ու բառապաշարի՞ն:
- Այո: Սերիալներն ամբողջ աշխարհում ընդունված են, պարզապես չի կարելի այդ սերիալների նպատակը դարձնել մարդկանց դեգրադացնելը: Վերնագրեր չեմ նշի, դրանք բազմաթիվ են: Գրեթե բոլոր սերիալներում կան ընտանեկան բռնության տեսարաններ, գողական բառապաշար: Ինքս էլ սերիալում նկարահանվել եմ տարիներ առաջ. դա միակ սերիալն էր, ու ես հասկացա, որ այլևս նմանատիպ նախագծերում անելիք չունեմ… Մարդուն զրկում են իրավագիտակից լինելու իրավունքից: Ոմանք ընտրությունների ժամանակ իրենց պահում են այնպես, ինչպես սերիալների գողականները, թաղային հեղինակություն են ձգտում դառնալ:
- Նման տեսարաններ ու բովանդակություն ունեցող սերիալների առկայությունը մեծամասամբ պատճառաբանում են հեռուստադիտողի պահանջարկով: Ըստ ոմանց էլ, բացասականը ցույց տալով, փորձում են սովորեցնել՝ ինչ չպետք է անել:
- Պահանջարկի ու առաջարկի պատճառաբանությունն ամենավատ «կռուտիտն» է: Հեռուստատեսությունը կարող է ու պարտավոր է լինել նաև թելադրող: Վերջերս մի հաղորդում բացվեց, հաղորդավարը կիրթ էր խոսում, ա-երի փոխարեն է-երով էր խոսում: Իհարկե, սկզբում ռեյտինգ չուներ, բայց դիմացավ ու պայքարեց, ու այսօր այդ հաղորդումն ամենամեծ լսարան ունեցող ժամանցային հաղորդումներից է: Ոչինչ չունեմ ասելու, 15 տարի է՝ վատ արտադրանքը, անորակ սերիալները եթերում են, թմրանյութի պես ներարկված են մարդկանց գիտակցության մեջ ու շատ են դիտվում, բայց եթերը ֆիլտրելու դեպքում ամեն ինչ իր տեղը կընկնի: Ինձ չի թվում, թե մարդիկ բոյկոտելու են ու ասեն՝ վերադարձրեք այդ անորակ սերիալները: Չէ՞ որ այդ տեղը բաց չի մնալու, որակյալ արտադրանք է մատուցվելու… Ինչ վերաբերում է հարցի երկրորդ մասին, շատ սխալ մոտեցում է, դա չի կարող ուսուցողական լինել: Այդ նույն բացասականը ցույց տալն ինքնին քարոզ է նման երևույթների: Նկատե՞լ եք, այն դերասանի ռեյտինգն է բարձր, ով ընտանեկան բռնության տեսարանում է նկարահանվում, ըստ սցենարի՝ կնոջ վրա բղավում է, կոպիտ է խոսում: Ու դա այն պատճառով, թե ինչպես են նրան ներկայացնում: Ու ստացվում է այնպես, որ այդ «գողականը» կինոյի լավ տղան է, արդար տղան է… Շատերը կհիշեն՝ մի քանի տարի առաջ Սարի թաղում տեղի ունեցած սպանության մեղավորը հարցաքննության ժամանակ ասել էր, որ ուզում էր «Որոգայթի» Հովոյի նման լինել: Այդ դեպքից հետո հանձնաժողով ստեղծվեց, որը պետք է վերահսկեր սերիալների բովանդակությունը: Հիմա կփորձենք այդ հանձնաժողովի հետ համագործակցել, նրա վրա մի փոքր առավել մեծ պատասխանատվություն դնել, որպեսզի վերահսկի ոչ միայն գողական տեսարանները, այլև՝ ընտանեկան բռնության: Գուցե պատժամիջոցներ կիրառվեն նման տեսարանների համար՝ սկսած տուգանքից մինչև սերիալի փակում: Չգիտեմ, մեխանիզմներ պետք է մշակվեն:
- Հայկական հեռուստաալինքերը նաև «հումորային» սերիալների պակաս չունեն: Դրանցում վտանգ չե՞ք տեսնում, լիովին համապատասխանո՞ւմ են որակին:
- Այդտեղ էլ վերապահումներ կան, ու այ այստեղ չեմ կարող անվանական չնշել. ըստ իս՝ մի շատ անհաջող սերիալ կար, որը կոչվում էր «Քարե դարդ», որի գնահատականը բազմիցս տվել է նաև հեռուստադիտողը: Վաչե Թովմասյանի մարմնավորած Մոսոն ամենաանհաջողներից էր: Այստեղ անձնական ոչինչ չկա, ասելիքս վերաբերում է ստեղծագործական կազմին. արդյոք սցենարիստը, ռեժիսորը գիտակցել են, թե ինչ վտանգ է պարունակում այն հանգամանքը, որ երեխաները, կառչած էկրաններից, հետևում ու կրկնօրինակում են այդ կերպարին: Իրենք կցանկանայի՞ն, որ իրենց իսկ երեխաները մեծանային նման «հերոսներով»: Այսպիսի բովանդակությամբ նախագծերը ոչ միայն չեն կրթել, այլև, բառիս բուն իմաստով, դեգրադացրել են հեռուստադիտողին: Իսկ թիրախը, սպառողը հիմնականում երեխաներն են, որոնց հոգեբանության վրա սա մեծ ազդեցություն է գործում: Բիզնեսը բիզնես, բայց կարևոր արժեքներ էլ կան: Դա հովանավորողներն էլ հաշվի չեն առնում, մեծ հաշվով՝ նրանց համար մեկ է, կարևորը՝ իրենց արևածաղիկը վաճառվի:
- Պարոն Հակոբյան, խնդիրը ճաշա՞կն է, թե՞ լավ սցենարիստների սղությունը:
- Մեր ամենամեծ պակասը ստեղծագործական դաշտում է: Մեծ հաշվով՝ մենք հիմա չունենք սցենարիստներ, ովքեր նստում ու սերիալների համար զրոյից սցենար են գրում: Մեծամասամբ թուրքական և այլ երկրների սերիալների հեղինակային իրավունքն են գնում, թարգմանում, տեղայնացնում ու ցուցադրում: Երբեմն էլ ուղղակի այդ դրսի սերիալների կմախքն են վերցնում ու որպես սեփական աշխատանք ներկայացնում: Ամեն ինչ նույնն է՝ տղան սիրում է աղջկան, ով մի ուրիշ տղու «պապայի» ընկերոջ աղջիկն է, սրան գողացան, նրան ծեծեցին… սա է ամբողջը, պրոդյուսերը կանչում ու ասում է՝ այս կոնտեքստում ինչ ուզում եք՝, գրեք: Ու ասեմ, որ այս սցենարիստները բավական բարձր են վարձատրվում:
- Թատրոննե՞րն ինչ խնդիր են լուծում, գոնե այստեղ որակ նկատո՞ւմ եք:
- Գուցե այսօր արդեն որոշ թատրոններում ստացված ներկայացումներ ունենք, բայց մեծ հաշվով մեր թատրոններում անմխիթար վիճակ է տիրում: Քիչ թե շատ ծանոթ եմ նաև այդ ոլորտում տեղի ունեցող կոռուպցիոն վիճակներից… Մենք բավական լավ դերասաններ ունենք, ովքեր նախընտրում են նկարահանվել սերիալում, քան՝ խաղալ թատրոնում: Եվ գիտե՞ք ինչու. 6-7 օր սերիալում աշխատելով վարձատրվում են թատրոնի մեկ ամսվա աշխատավարձի չափով: Ինչքան էլ սիրեն թատրոնը, առավել շատ սիրում են իրենց ընտանիքը, երեխաներին:
- Ի դեպ, Ձեզ այլևս չե՞նք տեսնի դերասանի կարգավիճակում:
- Որքանով ես եմ տեղյակ, օրենքն ինձ արգելում է դերասանական գործունեությամբ զբաղվել կոմերցիոն, ժամանցային ֆիլմերում: Կարող եմ հասարակական հիմունքներով ընդգրկվել կրթական, գիտական նախագծերում, ինչն էլ, օրենքի շրջանակներում, սիրով կանեմ:
- Ավարտել եք Թատերական ինստիտուտը, նկարահանվել եք սերիալներում ու ֆիլմերում, եղել եք Խամաճիկների և Պետական կամերային երաժշտական թատրոնի դերասան: Ի՞նչը Ձեզ ստիպեց գալ դեպի քաղաքականություն:
- 2004 թվականից, երբ դեռ ուսանող էի, ակտիվ քաղաքացի եմ եղել: Մասնակցել եմ Ստեփան Դեմիրճյանի ցույցերին, նաև 2008 թվականի ցույցերի մասնակից եմ եղել: Հետագայում անդամագրվեցի «Քաղաքացիական պայմանագիր» կուսակցությանը: Քաղաքականության մեջ ինձ տեսնում եմ մշակութային խնդիրների վերհանմանն ու դրանց շտկմանն ուղղված գործընթացներում, քանի որ այս ոլորտն ինձ համար շատ թանկ ու հոգեհարազատ է, ներսից ծանոթ եմ խնդիրներին:
- Իսկ Ձեր՝ քաղաքականություն մտնելու որոշման վրա ժամանակին ազդեցություն ունեցե՞լ է պարոն Փաշինյանը:
- Ես Նիկոլ Փաշինյանին ճանաչում եմ 1997 թվականից, երբ 17 տարեկան էի: Չգիտեմ, եթե չճանաչեի, կլինեի՞ ակտիվ քաղաքացի, թե՞ ուղղակի անտարբեր ուսանող կլինեի: Բանակից վերադառնալուց հետո երկրում ակտիվ պրոցեսներ, ցույցեր սկսվեցին, որոնց մասնակիցը դարձա և ես: Ինձ այդ ամենը հետաքրքրում էր, քանի որ առօրյայում տեսնում էի, լսում, շփվում…Իսկ կուսակցություն մտնելու որոշմանս վրա որևէ կերպ չի ազդել: Շուրջ երկու տարի էր՝ կուսակցությունը կար, իսկ ես չէի էլ անդամագրվել, բայց որպես քաղաքացի ակտիվ զբաղվում էի կուսակցական հարցերով. չլինելով կուսակցական՝ «Քաղաքացիական պայմանագիր» կուսակցության հետ 2016-ի ապրիլին մեկնել եմ Մարտակերտ, Նոր Կյանք գյուղի գյուղապետ Գարիկ Սարգսյանի նախընտրական շտաբի անդամ եմ եղել: Հետագայում եկա այն որոշմանը, որ ցանկանում եմ ընդգրկվել կուսակցության շարքերում
- Շատ խոսակցություններ շրջանառվեցին այն մասին, թե դուք պատգամավորության մանդատ ստացաք հենց այն պատճառով, որ նորանշանակ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի կնոջ եղբայրն եք: Այս շահարկումները Ձեզ անհանգստացնո՞ւմ են:
- Ոչ, ընդհանրապես չեն անհանգստացնում, դրա համար պատճառ չեմ տեսնում: Այն մարդիկ, ովքեր ասում են, թե Նիկոլ Փաշինյանի կնոջ եղբորը, կամ, ինչպես հաճախ են գրում՝ աներձագին, խորհրդարանում պատգամավորի մանդատ տվեցին, իրենք էլ քաջ տեղյակ են, որ պատգամավորները նշանակովի չեն: Ես 2017 թվականի խորհրդարանական ընտրությունների ժամանակ թիվ 3 ընտրատարածքում ստացել եմ 3399 քվե, տվյալ համայնքում այսօրվա առաջին փոխվարչապետ Արարատ Միրզոյանից և ԿԳ նախարար Արայիկ Հարությունյանից հետո ամենաշատ քվե ստացած մարդն եմ: Հետևաբար, ըստ հերթականության, այսօր ես եմ ԱԺ-ում… Այս շահարկողներն այս ամենը ինձանից լավ գիտեն, ուղղակի հիմա իրենց այդպես է պետք, ասում են, թող ասեն (ժպտում է, հեղ.):
- Իսկ վարչապետի հետ բարեկամական կապի մեջ լինելու հանգամանքը Ձեզ կաշկանդում կամ օգնո՞ւմ է:
- Անկախ բարեկամական կապից, ԱԺ-ում գտնվելով՝ ես պատասխանատվության մեծ զգացում ունեմ: Հասկանում եմ իմ գործառույթները և գիտեմ, թե ինչ է նշանակում այդ շենքում գտնվելը: Իսկ վարչապետի հետ բարեկամական կապն ուղղակի մի փոքր ավելի է զգոնացնում ու ստիպում չսայթաքել:
- Հետաքրքիր է, աշխատանքից դուրս ինչպիսի՞ն են Հրաչ Հակոբյան-Նիկոլ Փաշինյան հարաբերությունները:
- Ե՞րբ, վարչապետ ընտրվելուց հետո՞, թե՞ առաջ (ծիծաղում է, հեղ.):
- Կա՞ տարբերություն:
- Միակ տարբերությունն այն է, որ վարչապետ ընտրվելուց հետո, կարելի է ասել, չենք հասցրել միմյանց տեսնել: Նա գերծանրաբեռնված ռեժիմով է աշխատում, նույնն էլ ինձ մոտ է: Միայն ԱԺ-ում ենք միմյանց տեսնում, գործնական մթնոլորտում:
- Ազգային ժողովում Հանրապետական կուսակցության գործընկերների հետ հարաբերություննե՞րն ինչպիսին են, լարվածություն կա՞ երկու տարբեր կուսակցությունների անդամների միջև:
- Համենայնդեպս, մեր կողմից լարվածություն չկա: Թեպետ, կարող եմ ասել, Հանրապետական կուսակցության որոշ ներկայացուցիչների մոտ նման լարվածություն նկատում եմ, բայց շատերի հետ էլ հանգիստ շփվում ենք, նույնիսկ շնորհավորում են պատգամավորության մանդատ վերցնելու կապակցությամբ: Ինքս ինձ շատ ազատ եմ զգում, նրանցից որևէ մեկի հետ անձնական որևէ խնդիր չունեմ: