«Մեր շոու-բիզնեսը հարսանիքի մասին է»․ Ինչպես ֆուտբոլի մասին երազող տղան դարձավ երգիչ

Երգիչ Արմեն Նազարյանին՝ նույն ինքը Արմենիին հանդիպեցի ընդհանուր ընկերական շրջապատում: Հետաքրքիր ձայն ուներ ու այդ պահին երգում էր Սայաթ-Նովա: Հետո արդեն պարզվեց, որ նման կերպ երգելու համար պարտական է տատիկին: Մեր զրույցը սկսեցինք հենց Սայաթ-Նովայից ու տատիկից:

- Անկեղծ եմ ասում,ես դեռ չեմ լսել մեկին, որ տատիկիս նման գեղեցիկ ներկայացնի Սայաթ-Նովայի երգերը: Միշտ ասում էր՝ «Արմեն, Սայաթ-Նովայի երգերին պետք է շատ զգույշ մոտենաս, քանի որ մելիզմներն ու ելևէջները շատ գրագետ ու ճիշտ պետք է կատարես»:

- Արմեն, սկսենք սկզբից, ի՞նչպես հայտնվեցիք երգարվեստում:

- Ոչ մեկի համար զարմանալի չէր,որ ես ընտրեցի երգարվեստը։ Երաժիշտի ընտանիքում եմ ծնվել, մորեղբայրս նույնպես երաժիշտ է, պապիկս թառահար է եղել, դե տատիկիս մասին արդեն խոսեցինք։ Բայց անկեղծ ասեմ՝ երգիչ լինելը չի եղել իմ մանկության երազանքը: Երկար տարիներ զբաղվում էի ֆուտբոլով ու այդ ասպարեզում բավականին մեծ հաջողությունների էի հասել։ Բոլորն ինձ «Պելե» էին ասում: Ավելին ասեմ, Հայաստանից ինձ և ևս մեկ հոգու առաջարկ էր եղել «Սպարտակ» ֆուտբոլային թիմից: Սակայն ես այդպես էլ չհայտնվեցի «Սպարտակ»-ում, քանի որ զորակոչային տարիքում էի։ Իհարկե, ինձ օրենքով հասնում էր տարկետում, սակայն այստեղ կլորիկ գումար ուզեցին ազատելու համար, որն, իհարկե, մենք չվճարեցինք: Արդյունքում զորակոչվեցի բանակ ու հենց այդտեղ էլ ավարտվեց սպորտային կարիերաս: Ֆուտբոլին զուգահեռ զբաղվում էի նաև պրոֆեսիոնալ պարով, սակայն դա էլ դադարեցրեցի, քանի որ մահացավ պարիս ուսուցիչն ու իրենից հետո չկարողացա այլևս շարունակել:

- Կարո՞ղ ենք ասել, որ ֆուտբոլը կորցրեց, բայց երգարվեստը գտավ:

- Իհարկե (ժպտում է, հեղ.): Բայց ազատ ժամանակ ֆուտբոլի դաշտն ինձ կանչում է, ու ընկերներով պարբերաբար գնում ենք ֆուտբոլ խաղալու: Իսկ երգի ասպարեզ մուտքս շատ հետաքրքիր էր. իմ առաջին քայլերի համար շնորհակալ եմ Սամվել Ամիրախյանին: 2004 թ. էր, մենեջեր էի աշխատում «Armenian Music Center»-ում, իսկ Սամվելն այդ կենտրոնի տնօրենն էր: Կենտրոնը դիսկեր էր թողարկում, տպագրում ու երգիչ-երգչուհիները հիմնականում այդ կենտրոնից էին օգտվում։ Այդ տարիներին ընկերներով հաճախ էինք կարաոկե գնում, ու ով լսում էր ձայնս, հարցնում էր, թե ինչու եմ մենեջեր աշխատում ու չեմ երգում: Մի անգամ էլ Սամվելին իմ լավ ընկեր Գևորգ Մեհրաբյանն ասել էր, որ իր մենեջերը շատ լավ երգում է ու խորհուրդ էր տվել զբաղվել իմ պրոդյուսինգով: Սամվելի հետ գնացինք Կոնսերվատորիա, ինձ լսեց Արմանուշ Լևոնվնան ու ասաց, որ պետք է երգեմ։ Այդ օրվանից սկսվեց մեր համագործակցությունը։ Մուտքս եղավ «Երգս քեզ նվեր» երգով, որի երաժշտության հեղինակը Արսեն Գրիգորյանն է, խոսքերն Ավետ Բարսեղյանն է գրել: Երգը շատ սիրվեց, ու այն հնչում էր տարբեր միջոցառումների ու համերգների ժամանակ: Սկսվեց մեր տքնաջան ու ստեղծագործական աշխատանքային բուռն գործունեությունը: Երգեր էի ձայնագրում, թողարկեցի սինգլ, տեսահոլովակի համար պատրաստ էին մի քանի երգեր, բայց դժվար շրջան սկսվեց, ու ինչ-ինչ պատճառներից ելնելով՝ դադարեցրեցինք մեր համագործակցությունը:

- Արմեն, իսկ ինչո՞ւ բեմանական անունդ ընտրեցիր Արմենի։

- Դա Սամվելի ձեռքի գործն է։ Երբ որևէ երգ էինք ձայնագրում, ծանոթներն անընդհատ հարցնում էին Սամվելին, թե Արմենի երգը կամ տեսահոլովակը ե՞րբ պատրաստ կլինի։ Ու մի օր էլ Սամվելն ասեց, որ շատ բեմական է հնչում «Արմենի» անունը, ու էդպես Արմենը դարձավ Արմենի։ Ու իսկապես, այն բավականին հիշվող է, բացի դա էլ, իմ անունից շատ չենք հեռացել։

- Ինչո՞ւ և ինչպե՞ս հայտնվեցիր ԱՄՆ -ում։

- Կյանքս այնպես է դասավորվել, որ ժամանակ առ ժամանակ ես ամեն ինչ սկսում եմ զրոյից: Հումորով ասում եմ՝ «երբ ամեն ինչ լավ է, գալիս է իմ «ամենասիրելի» դժվարությունը ու ամեն ինչ ջուրն է գցում: Բայց ես չեմ հիասաթափվում, քանի որ ունեմ սպորտային համառություն: Մոտ 4 տարվա դադարից հետո նորից սկսեցի երգել: Սկզբում երգում էի քավր տարբերակներ, այլ ոճի երգեր, բայց հետո հասկացա, որ պետք է երգեմ այնպիսի երգեր, որոնք հոգեհարազատ են ինձ: Ու չսխալվեցի, հանդիսատեսն ինձ սիրեց հենց այս ոճում:

- Ամերիկայի, այսպես ասած, հայկական շոու-բիզնեսը շա՞տ է տարբերվում հայաստանյան շոու-բիզնեսից։

- Սկզբնական շրջանում կար տարբերություն, բայց հիմա, եթե մեկ նախադասությամբ ձևակերպեմ, կասեմ՝ «երկու տարբեր ֆիլմեր են, բայց նույն իմաստն ունեն»: Մեր շոու-բիզնեսը դարձել է հարսանիքի մասին: Այսինքն, երգի ընտրությունից սկսած՝ տեսահոլովակից վերջացրած, ամեն ինչ արվում է, որ դու պահանջված լինես հարսանիքներում: Լա՞վ է, թե՞ վատ՝ այլ հարց է, բայց դա է իրականությունը:

- Օվկիանոսից այն կողմ ո՞ւմ հետ ես աշխատում և ո՞վ է զբաղվում քո պրոդյուսինգով:

- Հիմնականում ինքս եմ զբաղվում: Երբ նոր էի եկել ԱՄՆ, համագործակցության զանգ ստացա երգահան Արամ Ավագյանից: Մեկ տարվա ընթացքում մենք պետք է նոր երգեր ձայնագրեինք, նաև դուետների տեսքով, տեսահոլովակներ նկարահանեինք, ու համերգային գործունեություն ծավալեինք: Սակայն այդ ամենը չիրականացավ, քանի որ մեծ գումար էր անհրաժեշտ: Արդեն երկրորդ անգամ որոշեցինք դադարեցնել համագործակցությունը:

Հետո սկսեցի համագործակցել մի շարք երաժիշտների ու գործիքավորողների հետ, որոնց թվում են «Կարեն-Սևակ», «Արթուր-Բինա», «MG at 9120 media» փրոդաքշենները, Գուրո Գասպարյանը, Արա Թորոսյանը՝ Մուրզոն, մի քանի գործ ստեղծել ենք Արսեն Բարասմյանի հետ: Երկու երգ ունեմ, որի հեղինակն է Մելոն։

Սակայն երգերիս գերակշիռ մասի հեղիակները տաղանդավոր ընկերներս են՝ Ռիչարդ Մադլենյանը և Գրիգոր Կյոկչյանը։ Իսկ վերջերս մեր պրոֆեսիոնալ թիմին միացավ գործիքավորող Մարտին Միրզոյանը։ Իսկապես, այժմ կողքիս շատ տաղանդավոր մարդիկ են, որոնք իրենց գործի գիտակ են: Իմ ստեղծագործական կյանքում նրանց լուման մեծ է։ 

Հուսամ՝ մեր համագործակցությունը երկար կյանք կունենա ու այդ համագործակցությունից դեռ շատ երգեր կծնվեն:

- Այս պահին ստեղծագործական ի՞նչ փուլում ես։

- Հիմա աշխատում եմ մի քանի երգի վրա: Անցած տարի եկա Երևան, երեք նոր երգի տեսահոլովակ պետք է նկարահանեինք, բայց սկսվեց չարաբաստիկ պատերազմը։ Բոլոր աշխատանքները դադարեցվեցին ու ես, ինչպես այդ օրերին բոլորը, կամավորական աշխատանքով սկսեցի զբաղվել, որի մասին, իհարկե, չեմ մանրամասնի: Պատերազմի ավարտից մի քանի օր առաջ վերադարձա ԱՄՆ։ Հավատացե՛ք, օվկիանոսից այն կողմում էլի հեշտ չէր ապրել բնականոն կյանքով, երբ գիտես, որ քո երկրում պատերազմ է, ընկերներիցդ, բարեկամներիցդ շատերը սահմանին են: Հիմա քիչ-քիչ վերադառնում եմ կյանք, ու արդեն պատրաստել եմ 4 նոր երգ, որոնք կունենան նաև տեսահոլովակներ։

- Արմեն ասացիր,որ քո «ամենասիրելի դժվարությունը» պարբերաբար ուղեկցում է քեզ, բայց դու շարունակում ես համառորեն առաջ գնալ։ Կասե՞ս համառությանդ բանաձևը։

- Շատ պարզ է, ինձ օգնում է սպորտային համառությունս։ Երբ ուսումնասիրում էի իմ սիրելի մարզիկների կենսագրությունը՝ ֆուտբոլիստ Ռոնալդոյի, երջանակահիշատակ աշխարհահռչակ բասկեբոլիստ Քոբի Բրայանի՝ նկատեցի, որ իրենց ճանապարհն էլ հեշտ չի եղել, բայց իրենք այսօր աշխարհ են շուռ տալիս։ Կա չգրված օրենք՝ եթե անգամ բոլոր դռները փակվել են քո առաջ, դու չպիտի հիասթափվես, ուղղակի գործդ պետք է շարունակես անել: Հաստատ մի օր մի դուռ բացվելու է: Որքան էլ քեզ այցելի դժվարությունը, այնքան պիտի համառ լինես, որ հաղթես իրեն: Օրինակ՝ ես չեմ հրաժարվել իմ նպատակից, որ օրերից մի օր զուգերգ եմ ձայնագրելու ամերիկյան հայտնի արտիստներից մեկի հետ։