03/12/2021 16:49
Հայ ժողովրդի դարավոր և նոր խնդիրների համալիր լուծումը պահանջում է դրանք մի հարցափնջով ՄԱԿ-ի քննարկման առարկա դարձնել. Կամո Աթայան
Հայ ժողովրդի խնդիրները նույնիսկ լուսավոր 21-րդ դարում չեն լուծվել, այլ հակառակը` ավելի են շատացել: Նրանք, ովքեր կարծում են, թե դրանք միայն հայ-թուրքական և հայ-ադբեջանական տիրույթներում են, սխալվում են...
Փաստացի, վերջին մեկ տարվա էքստրեմալ վիճակները ցույց տվեցին, որ մենք հզոր ու նվիրված դաշնակիցներ չունենք, ու ցանկացած պահի նույն թուրք-ադրբեջանական տանդեմը կարող են մի քանի օրվա ընթացքում նույնիսկ մեր ֆիզիկական գոյության հարցերը լուծել, այն էլ` առանց երկմտելու, ու համոզված լինելով, որ աշխարհի կողմից բացի մի քանի հերթապահ նախադասությունից, որով իբր դատապարտում են այդ «բռնությունը», ուրիշ ոչինչ չի ստանալու...
Աշխարհագրորեն մենք գտնվում ենք այնպիսի մի տարածաշրջանում, որտեղ արդեն գործոն չենք, քանզի պատերազմում պարտվելուց հետո անասելի թուլացած ենք, իսկ ռազմաքաղաքական ապաշնորհ ղեկավարությունը իրականում մի քանի գլուխ ավելի թույլ է նույնիսկ դասական թույլ համարվող ղեկավարության վերաբերյալ պատկերացումից...
Մեր տարածաշրջանի մեզ շրջապատող չորս ճանաչված երկրներից երկուսը մեր վաղեմի ու արյունարբու ու բազմիցս ցեղասպանած ջուխտ վայրենի եղբայրներն են ի դեմս` Թուրքիայի և Ադրբեջանի, իսկ մյուս երկու պետությունները` Վրաստանն ու Պարսկաստանը, հատկապես առաջին երկուսի ֆոնի վրա, կարելի է ասել, դրկից, լավ հարևաններ են ու պատահական չէ, որ մեր ցամաքային ճանապարհներն անցնում են այդ պետությունների տարածքներով: Բայց արի ու տես, մեր դրկից հարևանները, աշխարհի երկու հզորներին համարում են իրենց, կարելի է ասել, թիվ մեկ թշնամիները: Պարսկաստանը ԱՄՆ-ին է համարում թշնամի, իսկ Վրաստանը` մեր ռազմավարական դաշնակից Ռուսաստանին, և այդ նուրբ պահը մեզ համար վերջինը չէ...
Իսկ ռազմաքաղաքական այն կազմակերպության մեջ, որին մենք անդամակցում ենք, Ադրբեջանն առանց անդամակցելու ավելի մեծ հեղինակություն ունի...
Աշխարհքաղաքական նման ունիկալ վիճակում գտնվող պետություններ մոլորակի վրա համարյա չկան, այնպես որ, մեր իրավիճակը պահանջում է ոչ օրդինար լուծումներ, որն ի վիճակի, և ի զորու է քննարկել ու գտնել առաջին հերթին ՄԱԿ-ը, և իր դատարանները...
Կարծում եմ, մեր ճանաչված հանրապետության` ՀՀ-ի, և չճանաչված պետության` քաղաքակիրթ աշխարհի աչքի առաջ թուրք-ադրբեջանաահաբեկչական խաժամուժի կողմից բզկտված, բայց դեռևս կենդանի Արցախի Հանրապետության պետական կառույցներն անհրաժեշտաբար և միգուցե պատմության մեջ առաջին անգամ, միջազգային օրենքների /նույնիսկ չգրված/ ու ՄԱԿ-ի կանոնադրության համաձայն, օգտագործելով նաև Սփյուռքի մեծ մասնագիտական ներուժը և կապերը, պետք է գրագետ ձևով համաշխարհային այդ կազմակերպության օրակարգի և համալիր քննարկման առարկա դարձնեն հայկական ավելի ծանրացող խնդիրները, քանզի որևէ ակնկալիք չկա, որ հայ-թուրքադրբեջանական ծավալվող` մեկընդմեջ, հապճեպ, պարտադրված և շինծու «սիրախաղերը» որևէ դրականարդյունք կարող են տալ...
Այս թեման շատ կարելի է ընդարձակել և 100 անգամ ավելի ճոխ ներկայացնել, բայց խնդիրը հիմա դրանում չէ, այլ վերոնշյալ կարևոր իմաստի և պահանջիմեջ է…