15/09/2014 17:49
Զինվորի օրագիր. Բանակում անհնար ա գցել մի բան, ինչին մորդ մատերն են կպել
Aysor.am-ը ներկայացնում է Արցախում ծառայող, դիրքապահ զինվորի օրագիրի չորրորդ մասը:
Զինվորի օրագիր
Շարքային Հայկ Մինասյան, Արցախի սահմանապահ N զորամաս
Մաս 4. Առաջին օրերը զորամասում
Շարունակեմ պատմել բանակ գնալուս օրվա մասին…
Առավոտ 5-ի կողմերն էր` հասանք Գորիսի հայտնի խանութը, որտեղից բոլորը հաց են ուտում: Ես լավ չէի զգում. ոչ մի բան չկերա:
Մի երկու ժամից արդեն հասանք Խոջալու ու ստեղ էլ սկսվեց նույն սպասողական վիճակը: Առաջին անգամ հանդիպեցինք հին ծառայողներին:
Գալիս էին հարցնում` էսինչ տեղից, էսինչ մարդն ո՞վ ա: Կամ ուղղակի «զեմ» էին ման գալիս:
«Մասիվից ո՞վ կա», «Տղեք, ո՞վ ա Բանգլադեշից», «Իջևանից մարդ կա՞» ու սենց…
Ես, քանի որ սաղ կյանքս շատ խառը տեղերում եմ ապրել` «զեմ» հասկացություն չունեմ
Նենց որ տենց մենակ նստած ծխելով սպասում էի:
Էդ ժամանակ սկսում ես հիշել ծանոթներիդ` ով ինչ էր խոստանում ծառայությունիցդ առաջ ու մտածում ես, թե ուր կգնաս ստեղից: Ես, եթե անկեղծ, երբեք ոչ մի բան էլ չեմ սպասել «ծանոթներից»: Գիտեի, որ հեռու զորամասում եմ ծառայելու ու տենց էլ ուզում էի:
Վերջը եկավ սպասված պահը: Կարդացին անուն ազգանունս, նստեցինք ավտոբուս ու... դեպի Արցախի հարավ
Մի 5կմ-ից մեր ավտոբուսը փչացավ: Մի ժամից ավելի սպասեցինք: Էդ ընթացքում տուն զանգեցի: Մերոնք չգիտես ոնց իմացել էին զորամասս, ասեցին, որ ինձ Արտակ անունով ֆիզռուկ կդիմավորի: Մի քիչ ուրախացա: Դե տենց անծանոթ տեղ որ գնում ես ու իմանում ես գոնե մեկը դիմավորելու ա` ուրախանում ես:
Ճանապարհից մեկ էլ հիշում եմ, որ կլիման կտրուկ փոխվեց: Գնացինք մի քանի ժամ, երբ հեռվում երևացին շենքերը.
«Տղե՛րք, էս էլ ձեր զորամասը»:
Իջանք շտաբի մոտ, ուղեկցեցին գումարտակ: Ստեղ մեզ դիմավորեց գումարտակի հրամանատարի տեղակալը: Սենյակից դուրս եկավ ու պաթոսով`
«Դե, բարի գալուստ դժոխք» :) Ծիծաղացինք:
Սկսեց պատմել, որ վերջերս թունավորումներ են եղել ու մենք մեր հետ ունեցած ուտելիքը պիտի թափենք: Մոտս մսով բրդուճներ կային: Գիտեի, որ էսքան ճանապարհից հետո լավ վիճակում չեն, բայց…
Բանակում ընդհանրապես ցանկացած բան, ինչին մորդ մատերը կպել են, գցելը կամ կորցնելն անհնար ա…Էդ զգացողությունը մենակ ստեղ ես ունենում:
Իջանք պահեստ, ֆորմա ստացանք ու «գռաժդանսկիյ» հագուստին հաջողություն :)
Էլի սաղ իրար անուն ու քաղաք են հարցնում ու էլի ինձ հարցնող չկա:
Առաջին օրը, հիշում եմ, միջանցքում նստած ենք տաբուրետկեքին: Խոսում ենք, ծանոթանում: «Պադշիվ» են բաժանում ու սովորացնում կարել:
Երկրորդ օրը մի տղայա գալիս ու իմ անուն-ազգանունն ասում: Ուրախ ասում եմ` «ես եմ» ու գնում եմ հետևից: Պարզվում ա, որ հորեղբորս տղայի ծանոթներից ա ու մեր մոտ ռազվեդկի սերժանտ:
Ծառայության առաջին օրերն իրա հետ եմ լինում հիմնականում: Հետո հանդիպում եմ նաև ֆիզռուկին, ով շատ լավ մարդ ա դուրս գալիս:
Առաջարկում ա ինձ շտաբում ծառայել, բայց հրաժարվում եմ ու ասում, որ ուզում եմ հետախույզ դառնալ: Տենց ինքը ժպտում ա ու ճանապարհում ա ինձ:)
Հետո կապը հա՛մ իր, հա՛մ սերժանտի հետ կորում ա:
Ծառայության սկզբի օրերը շատ դժվար են: Միանգամից ուստավ:
Պադյոմ-ատբոյ, անընդհատ վազում ես` ծխելու-շարվելու, վերև-շարվելու, ճաշարան-շարվելու: Պլացում մի քանի ժամ շարային ու ահավոր շոգ…Օր էր լինում էնքան էինք զգաստ կանգնում, մինչև մեկի քթից արյուն գար:
Ծառայության էդ շրջանում սկսում ես գնահատել մինչև էդ ապրած կյանքդ:
Ուղեղդ էլ ավտոմատ սկսում ա ծառայել: Նույնիսկ սկում ես ՊՆ երազներ տեսնել
Ամենակարևոր օրը «պրիսյագն ա» էդ շրջանում: Բոլորը սպասում են:
Ամենահետաքրքիրն էն ա, որ սկսում են լավ շարային պարապել, երդման բառերը սովորել: Ֆորմա են լվանում, բածինկա փայլացնում, որ տնեցիները տեսնեն: Ու ամենաուժեղն էն ա, որ ոչ մեկ չի մտածում` իրանց տեսնելուց հետո տնեցիներին ախր չի հետաքրքրելու ոչ ֆորմեն, ոչ բածինկեքը, ոչ էլ ընտիր արած շարայինը... :)
Օրագրի նախորդ մասերը` Զինվորի օրագիր. Պատմություն զորամասային առաջին Նոր տարվա մասին
Զինվորի օրագիր. Իսկ դուք օրապահ կանգնե՞լ եք
Զինվորի օրագիր. Մամ ջան, Ղարաբաղ եմ գնում. ամեն ինչ շատ լավ ա...