Մեկ հրաժարական, այն էլ ամենակարևորը, դեռ պակասում է. Լևոն Պաչաջյանը՝ հայկական ֆուտբոլում տիրող վիճակի մասին

«Եվրո-2020»-ի ընտրական մրցաշարի նոյեմբերի 18-ին տեղի ունեցած վերջին խաղում Հայաստանի ֆուտբոլի ազգային հավաքականն իր պատմության մեջ աննախադեպ՝ 1:9 հաշվով պարտություն կրեց Իտալիայի հավաքականից: Երկրպագուների մեծ մասը պարտության համար հերթական անգամ թիրախավորեց ֆեդերացիայի նախագահին՝ պահանջելով վերջինիս հրաժարականը: Ի տարբերություն նախորդների՝ Արթուր Վանեցյանը կառչած չէր աթոռին, միայն թե պայմանը մեկն էր՝ իր հետ հրաժարական պետք է ներկայացնի նաև ՀՖՖ գործկոմը:

Խաղից ուղիղ երեք օր անց ՀՖՖ-ում գործկոմի նիստ գումարվեց, ֆուտբոլի ֆեդերացիայի նախագահի գլխավորությամբ՝ ֆուտբոլային վերնախավը վայր դրեց իր լիազորությունները՝ այսպիսով հայտարարելով, որ հայկական ֆուտբոլում պետք է սկսել առողջացման գործընթաց:

Ղեկավար կազմի նոր ընտրությունների օր հայտարարվեց դեկտեմբերի 23-ը։

Aysor.am-ը հայկական ֆուտբոլում տեղի ունեցող իրադարձությունների մասին զրուցել է 2007 թվականի Հայաստանի լավագույն ֆուտբոլիստ, ներկայումս շվեդական «Լինչյոպինգ սիթի» ակումբի կիսապաշտպան Լևոն Պաչաջյանի հետ:

- Լևոն, որքան նկատել եմ սոցիալական հարթակում Ձեր ակտիվությունից՝ բավական ուշադիր հետևում եք հայկական ֆուտբոլում տեղի ունեցող իրադարձություններին: Ձեր դիտարկմամաբ՝ ի՞նչ վիճակում է այսօր Հայաստանի հավաքականը և ո՞վ կամ ի՞նչն է դրա հիմնական պատճառը:

- Իհարկե, չեմ կարող բացարձակ անմասն մնալ հայակական ֆուտբոլից: Չնայած այս պահին ֆիզիկապես բացակայում եմ Հայաստանից, բայց սոցցանցերի միջոցով փորձում եմ հետևել, և ինչո՞ւ ոչ՝ իմ կարծիքով, եզրակացություններով կիսվել, որպեսզի մեր երկրպագուները նույնպես տեղյակ լինեն ֆուտբոլային խոհանոցի անց ու դարձից: Իսկ թե ո՞վ է մեղավոր, որ մեր հավաքականը գտնվում է այնտեղ, որտեղ գտնվում է՝ ասեմ. պատասխանատու բոլոր անձինք, այդ թվում և ֆուտբոլիստները: Ամեն մեկն իր հերթին ինչ-որ թերացում ունեցել է, որ նման իրավիճակում ենք:

- Օրերս ֆուտբոլի ֆեդերացիայի գործկոմի կազմը՝ ֆեդերացիայի նախագահի գլխավորությամբ, հրաժարական ներկայացրեց: Դա անհրաժեշտ քայլ համարո՞ւմ եք, կարո՞ղ է նպաստել հավաքականի խաղերի բարելավմանը:

- Այո, կարծում եմ՝ հավաքականի վերջին խայտառակ ելույթներից հետո այդ հրաժարականները տրամաբանական էին: Բայց պետք է ասեմ, որ մեկ հրաժարական դեռ պակաս է՝ մարզչի հրաժարականը: Ընդ որում, առաջին հրաժարականը հենց նա պետք է ներկայացներ: Հուսամ՝ դա էլ կտեսնենք: Իսկ որ ֆեդերացիայի ամբողջ կազմի հրաժարականը կնպաստի ոչ միայն հավաքականի խաղի բարելավմանը, այլ ընդանրապես՝ հայակական ֆուտբոլի թարմացմանն ու զարգացմանը, կարծում եմ, այդպես էլ կա:

- Նոր ընտրություններին մեկ ամսից էլ քիչ ժամանակ է մնացել, արդեն իսկ կան Ֆուտբոլի ֆեդերացիայի նախագահի պաշտոնում իրենց թեկնածությունն առաջադրողներ: Գո՞հ եք այդ անուններից, ինչպե՞ս եք գնահատում նրանց հավանական գործունեությունը այս պաշտոնում:

- Կարծում եմ՝ դեռ վաղ է թեկնածուներից խոսել: Չնայած քիչ ժամանակ է մնացել պաշտոնական առաջադրվելու օրվան, բայց դեռ լուրջ ծրագրով ներկայացող թեկնածու չեմ տեսել: Հնարավոր է՝ ինչ-որ մեկին բաց եմ թողել այս պահին, բայց միևնույն է, ինձ համար դեռ չկան:

- Ֆավորիտը, կարծեք, թե Խորեն Հովհաննիսյանն է, ֆուտբոլասեր հանրության որոշակի զանգված նրան է ցանկանում տեսնել այդ պաշտոնում: Դուք, որպես պրոֆեսիոնալ համանքի ներկայացուցիչ, ի՞նչ կարծիք ունեք:

- Ինչ խոսք՝ նա մեր լեգենդար ֆուտբոլիստներից մեկն է, ու նորմալ է, որ ՀՖՖ նախագահ է ուզում դառնալ: Հաշվի առնելով նաև այն հանգամանքը, որ երկար տարիներ ինչ-որ կերպ ֆուտբոլում աշխատանք տարել է (ղեկավարել է Երևանի ՀՄԸՄ և «Փյունիկ» թիմերը, 1996-1997 թթվականներին գլխավորել է Հայաստանի ազգային հավաքականը, հեղ.), բայց կարծում եմ՝ ժամանակն է, որ երիտասարդ, նոր ու ժամանակակից մտածելակերպով թեկնածուներ առաջ գան, ովքեր հին կարծրատիպերով չեն առաջնորդվում: Տեսնենք, հուսով եմ՝ մրցակցություն կլինի այդ մասով:

- Դուք ո՞ւմ եք տեսնում ՀՖՖ նախագահի և Հայաստանի հավաքականի մարզչի կարգավիճակներում:

- Չեմ ժխտի, ՀՖՖ նախագահի հետ կապված՝ մեկ-երկու թեկնածու ունեմ, որոնց կուզենայի տեսնել, բայց հիմա նրանց անունները չեմ հնչեցի, քանի որ նրանք դեռ հավակնություն չեն ներկայացրել: Իսկ գլխավոր մարզչի դերը, կարծում եմ, ժամանակն է փորձառու արտասահմանյան մասնագետի վստահել: Արդեն տեղացի գրեթե բոլոր մարզչիները հնարավորություն ստացել են, բայց, ցավոք, վեր ու վարերը շատ են:

- Լևոն, ֆուտբոլի ֆեդերացիայի նախագահի գործառույթը որքանո՞վ է առաջնային թիմի պարտության կամ հաղթանակի դեպքում: Ինչո՞ւ ենք մենք միշտ հաղթանակների դեպքում դափնիները տալիս խաղացողներին, պարտությունների դեպքում՝ պարսավում ֆեդերացիայի նախագահներին:  

- Կարծում եմ՝ միշտ չէ, որ պարտության մեջ մեղադրել կարելի է ՀՖՖ նախագահին, դա լինում է ընդանուր անկման ժամանակ, երբ անկումը ընդանուր ֆուտբոլին է վերաբերվում: Իսկ առհասարակ, դա շղթայական է. թիմը պարտվում է՝ առաջինը մեղադրում են մարզչին, իսկ մարզչին ո՞վ է նշանակել, ճիշտ է՝ ՀՖՖ նախագահը… Սա է տրամաբանությունը:

- Հայաստանի հավաքականի տղաներից ոմանք ինչ-ինչ պատճառներով ընդգրկված չեն հավաքականի ներկայիս կազմում: Ըստ Ձեզ՝ նրանցից ո՞ւմ պակասն է հիմա շատ զգացվում:

- Այն խաղացողները, ովքեր հիմա կան հավաքականում, իմ կարծիքով բավականին մրցունակ են: Ուղղակի հրաշալի կլինի, որ ավելանան նաև նոր անուններ, որոնց պետք է ուսումնասիրել և հնարավորություն տալ:

- Ի դեպ, ինքներդ մտածո՞ւմ եք Հայաստանի հավաքական վերադառնալու մասին, կամ նման առաջարկ երբևէ ստացե՞լ եք:

- Հավաքականում իմ վերջին խաղից հետո երբևիցե հրավեր չեմ ստացել, հակառակ դեպքում դուք ինձ հաստատ կտեսնեիք Հավաքականում: Քանի դեռ ակտիվ ֆուտբոլում եմ, միշտ էլ հպարտությամբ կընդունեմ հրավերը: Այնպես որ, այնպես չէ, թե ես հեռացել եմ ու չեմ վերադառնում, դա միայն կախված է համապատասխան մարդկանց որոշումից:

- Որքան էլ տխրենք պարտություններից, այս հավաքականը նաև հրաշալի հաղթանակներ է նվիրել, մեր պատմության մեջ այն լավագույններից է: Սակայն հավաքականի լավագույն խաղացողներն արդեն մոտենում են ֆուտբոլային կարիերան ավարտելու տարիքային շեմին: Հույս կա՞, որ առաջիկ մի քանի տարիների ընթացքում կկարողանանք ունենալ ևս մեկ լավ ֆուտբոլային սերունդ:

- Լավ սերունդ «աճեցնելու» համար մի քանի տարին շատ քիչ է, պետք է համբերատար լինել այդ առումով: Ֆուտբոլային հաջողությունը և կայուն թիմ ստեղծելը համակարգված, երկար ու դժվարին աշխատանք է պահանջում: Պետք է նախ գտնվեն այն մարդիկ, ովքեր կկարողանան այդ աշխատանքը տանել, նոր հետո մտածենք սերունդ աճեցնելու մասին:

- ՀՀ Վարչապետն իր առջև խնդիր է դրել, որ մինչև 2050 թվականը Հայաստանի ֆուտբոլի հավաքականը պետք է դառնա Եվրոպայի և (կամ) աշխարհի առաջնության մեդալակիր: Կիսո՞ւմ եք նրա լավատեսությունը:

- Շատ բարդ է դա անել, այս պահին կարելի է ասել՝ անհնարին, բայց ես հավատում եմ, որ հայկական ֆուտբոլը մեծ պոտենցիալ ունի: Չէ՞ որ մենք տաղանդավոր խաղացողներ և մասնագետներ «աճեցնող» ազգ ենք, ու այդ համատեքստում ապագայում կարելի է պայքարել նման բարձր նպատակների համար: Եթե անգամ չստացվի դա անել 30 տարվա մեջ, ես գոնե հուսով եմ, գրեթե վստահ, որ մենք գոնե կունենանք կայուն հավաքական և մի քանի բարձրակարգ ակումբներ, որոնք ի զորու կլինեն հանդես գալ այս կամ այն մրցաշրում, այս կամ այն մրցաշարի խմբային փուլերում…