03/02/2021 15:46
Ստեղծե´ք «Արցախյան հարթակ». չէ՞ որ «նախկին նախագահ» չի լինում. Կամո Աթայանը դիմում է ՀՀ և Արցախի նախկին ղեկավարներին
Արցախի կրթության, գիտության, մշակույթի և սպորտի նախկին նախարար Կամո Աթայանը բաց նամակով դիմել ՀՀ և Արցախի նախկին նախագահներին: Նամակը նա տրամադրել է Aysor.am-ի խմբագրությանը:
Լևոն Տեր-Պետրոսյանին, Ռոբերտ Քոչարյանին, Սերժ Սարգսյանին, Արկադի Ղուկասյանին և Բակո Սահակյանին ուղղված բաց նամակում ասված է.
«Ձեզ դիմում է հայ մարդ, ով իր հնարավորություններով, կապերով և ամենօրյա աշխատանքով փորձել է նպաստել ԱՀ և ՀՀ կայացմանը՝ հավատալով Հզոր, Միացյալ Հայաստան կառուցելու տեսլականին և մասնավորապես Ձեր՝ որպես հայության տարբեր շրջանների ղեկավարների կողմից այդ նպատակով ներկայացրած տեսակետներին ու ծրագրերին:
Ինձ մտահոգում է Ձեր վերաբերմունքը ԼՂՀ-ի հետ տեղի ունեցած ողբերգությանը, որի հետևանքով մենք ունենք բզկտված ու հաշմանդամ դարձած Արցախ՝ խիստ անորոշ ապագայով:
Վերջին 30 տարիների ընթացքում Դուք տարբեր ձևաչափերով մասնակցել եք Արցախի հիմնախնդրի շուրջ ծավալված բանակցություններին ու գտնվել եք, մասնավորապես, Մինսկի խմբի կողմից, այդ հիմնախնդրի նկատմամբ նոր մոտեցումների, հանգուցալուծման նոր տարբերակների որոնման ու առաջադրման ակունքներում:
Տպավորությունն այնպիսինն է, որ Ձեզնից յուրաքանչյուրը բավարարվել է այնքանով, որ իր կառավարման ժամկետը կարողացել է ավարտել առանց Արցախի տարածքային կորուստների՝ պահպանելով գոյություն ունեցող սահմանագծերը և հաստատված ստատուս քվոն:
Բայց չէ՞ որ «նախկին նախագահ» չի լինում և նախագահի պատասխանատվությունը ժամկետ չի ճանաչում: Պաշտոնաթող նախագահն իր վարած ակտիվ քաղաքականությամբ պետք է նպաստի պետության առաջընթացին ու նրա անվտանգության ապահովմանը, տվյալ դեպքում նաև Արցախի խնդրի վերջնական կարգավորմանը:
Հետադարձ հայացք ձգելով անցած տասնամյակների իրողություններին՝ չեմ կարող ասել, որ Ձեր կառավարման տարիներին կարողացել եք ամբողջովին անկեղծ լինել ժողովրդի հետ, մասնավորապես, փակագծեր բացել ողջ հայությանը հուզող Արցախի խնդրի շուրջ ընթացող բանակցությունների վերաբերյալ և այդ առթիվ ծավալել ակտիվ քննարկումներ:
Ցավոք, կյանքը հայկական պետություններում տարեցտարի ավելի էր բարդանում ու դժվարանում, տեղի էին ունենում քաղաքական ճահճացման գործընթացներ, բարոյական և արժեքային այնպիսի դեֆորմացիաներ, որոնցից սպասելիքները բնականաբար հուսադրող չէին: Արդյունքում հուսալքված և խաբված ժողովուրդը 2018-ի գարնանը ըմբոստացավ և կանգնեց հրապարակում հայտնված մի քանի «քայլիստների» կողքին, որոնք լավագույն երազում անգամ չէին կարող տեսնել այն, ինչին նրանց տիրացրեց հախուռն պայքարի ելած ժողովուրդը: Այսպես՝ անծրագիր, անբովանդակ, անգործունյա, անփորձ, կիսագրագետ «քայլիստները» լցվեցին կառավարական սենյակներ ու սկսվեց մեր՝ դարերով երազած ու որպես իրողություն տասնամյակներով փայփայած պետականության վերջի սկիզբը:
Արցախյան երկրորդ պատերազմին մենք պատրաստ չէինք, ու դա նաև ժամանակին Ձեր արած-չարածի արդյունքն էր:
Անկախության տասնամյակներին մեր իրականության մեջ կլանայնությունն ու անպատժելիությունը, կաշառակերությունն ու հովանավորչությունը, անարդարությունն ու անհանդուրժողականությունն այնքան էին արմատավորվել, որ պետության զարգացմանը և բանակի հզորացմանը նպաստող լուրջ քայլերի փոխարեն ավելի հաճախ հնչում էին բաժակաճառեր: Իսկ թշնամին, չունենալով ֆինանսական խնդիրներ, հաստատակամ շարունակում էր զինել և կատարելագործել իր բանակը՝ պատրաստվելով գիտատեխնոլոգիական պատերազմի, ինչի հետևանքով ունեցանք հազարավոր անմեղ զոհեր, գերեվարվածներ, անհետ կորածներ, վիրավորներ:
Դուք այդ ողջ ընթացքում գրեթե լուռ էիք, իսկ Ադրբեջանի սուլթանը՝ նորօրյա դահիճ հայասպանը, ցինիկաբար Արցախի հարցն արդեն իսկ լուծված է համարում: Ո՞ւր մնացին աշխարհում Ձեր ունեցած կապերը, պետական, քաղաքական հայտնի գործիչների հետ ընկերական այն հարաբերությունները, որոնց մասին հաճախ հրապարակավ ավելին էր խոսվում, քան գործող միջպետական հարաբերությունների մասին:
Ակնկալում եմ, որ մի կողմ դնելով գոյություն ունեցող հակասությունները, կծավալեք գերակտիվ և տեսանելի հասարակական, քաղաքական, դիվանագիտական գործունեություն՝ միտված Արցախի հիմնախնդրի լուծմանը, ինքնորոշման իրավունքի ճանաչմանը և ստեղծված օրհասական իրավիճակում Հայաստան, Արցախ և Սփյուռք եռամիասնությանը նոր ձև ու բովանդակություն հաղորդելուն:
Այսօր, առավել քան երբևէ, դա կարևոր է, քանզի վտանգված է մեր լինելիության՝ որպես պետական ինքնուրույն միավորի գոյության հարցը:
Ստեղծե´ք «Արցախյան հարթակ», հրավիրե՛ք աշխարհի ուժեղագույն փորձագետներին, քաղաքագետներին, իրավաբաններին, տնտեսագետներին, դիվանագետներին, ձևավորե՛ք այնպիսի իրատեսական, հիմնավորված դիրքորոշումներ, որոնք կնպաստեն Արցախի ժողովրդի ինքնորոշման իրավունքի միջազգային ճանաչմանը և, նվազագույնը, ԽՍՀՄ փլուզման պահին Արցախի ունեցած սահմանների վերականգնմանը:
Այո, իրավունք եմ վերապահում պահանջելու իմ կորսված հայրենիքը՝ Հադրութը, Ավետարանոցը, Թալիշը, Մատաղիսը, Տիգրանակերտը, Շուշին, թշնամու կողմից գերեվարված բոլոր շեներն, ավաններն ու քաղաքները, հազարավոր անտեր մնացած հուշարձանները, որոնք լուռ գերության պայմաններում հերթով կպղծվեն թշնամու կողմից, կամ էլ «աղվանական» վկայականների կարժանանան:
Հավատացած եղեք, ժողովրդի մի ստվար՝ հիմնականում չքաղաքկանացված հատված, ճակատագրական այս պահերին դեռևս սպասելիքներ ունի»:
