27/02/2015 11:34
Լրագրողի նոթերից. Հայրենիքը՝ որպես պարտադրված շռայլություն
Փարիզում առաջին բանը, որ նկատեցի, քնքշությունն էր: Մարդկանց անսահման քնքուշ վերաբերմունքը իրենց քաղաքի, երկրի նկատմամբ: Հատկապես տեղաբնիկների: Անընդհատ մտածում էի, որ այդ քաղաքը միայն մի ճարտարապետ է ունեցել, որովհետև բոլոր շինությունները նույն տրամաբանության մեջ են կառուցված՝ սիրով, մտածված, հոգատարությամբ: Երկրորդ բանը, որ զգացի, նախանձն էր:
Մեր երկիրը նման է «չապրած տան»: Նկատե՞լ եք՝ նոր տներում, որքան էլ սիրով ու խնամքով կառուցված լինի, միևնույն է, ինչ-որ պակասող զգացողություն կա: Տունը տուն է դառնում, երբ դրանում ապրում են:
Երեկ նյութ էինք հրապարակել՝ «27 տարին լրացած և բանակում չծառայած անձինք կարող են վերադառնալ. քրեական հետապնդում չի լինելու»: Նյութը տարածվեց-քննարկվեց-հուսահատեցրեց: Մարդիկ, որ արդեն Հայաստանում չեն ապրում, ծաղրում են՝ «գանք, որ ի՞նչ անենք», «ի՞նչ կա ձեր Հայաստանում, որ հետ գանք»:
Ես գնացողներին երբեք չեմ դատել, միշտ համոզված եմ եղել՝ ուրիշ ճար չունեն, ապրել պետք է, գնում են՝ չուզելով, գնում են՝ ստիպված: Հիմա հասկանում եմ՝ կան մարդիկ, որոնց համար հայրենիքը պարտադրված ճոխություն է, գենետիկ հարթության վրա անտանելի շռայլություն, ծանր բեռ: Գնում են, որ ազատ լինեն՝ հայհոյելու ու պաթոսով սիրելու, ձախողելու ու դրանում երկիրը մեղադրելու մեջ:
Հիմա ուզո՞ւմ եք ասեմ՝ ինչից է սկսում հայրենիքը: Հայրենիքը սկսում է հայրենիքում ապրելուց: Հետո՝ մանր-մունր, պրիմիտիվ, կենցաղային հոգատարությունից: Փողոցում թափված աղբը կողքի աղբամանը գցելուց, երթուղայինից իջնելիս՝ վարորդին շնորհակալություն ասելուց, սեփական տան դուռը խնամքով ծածկելուց:
Մեր երկիրը «չապրած տուն է» մարդիկ: Մի՛ հայհոյեք մնացողներիս տունը, մի՛ ծաղրեք. մենք ձեր համար էլ ենք տեղ պահում մեր տանը: